Μιλάω φυσικά για αυτό το τυπάκι που λέγεται Άλκης και μας έχει κάνει τόσες φορές τον τελευταίο καιρό να πούμε “Αν ακούσω μια ακόμη φορά την φράση ΚΙΚΟ ΜΟΥ θα…”. Μόνο αυτό ακούμε στο σπίτι μας, ΚΙΚΟ ΜΟΥ το ποτήρι, ΚΙΚΟ ΜΟΥ το παιχνιδι, ΚΙΚΟ ΜΟΥ το φαγητό κτλ κτλ κτλ…

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Ο Άλκης είναι ένα γλυκούτσικο, χαμογελαστό, κοινωνικό, τρυφερό, πονηρό φατσάκι που όλη μέρα τρέχει, παίζει, χοροπηδάει, γελάει, γελάει όλη την ώρα, αγκαλιάζει, φιλάει και κάνει νάζια. Τους τελευταίους μήνες αισθάνεται μεγαλύτερη αυτοποεποίθηση και αυτό φαίνεται κυρίως στην συνύπαρξή του με τον αδερφό του. Ενώ κάνει όλα τα παραπάνω, ταυτόχρονα διεκδικεί, δεν υποχωρεί με τίποτα, σηκώνει και το χεράκι του να ρίξει από καμία. Ευτυχώς σταμάτησε τις δαγκωνιές! Προς υπεράσπισή του, αυτό το μωρό δάγκωσε ελάχιστες φορές, μετρημένες στα δάχτυλα των χεριών μου, σε αντίθεση με τον αδερφό του, ο οποίος έκανε μερικούς μήνες να ξεπεράσει την φάση διεκδικώ με το στόμα μου.

Αυτό όμως που ακούμε συνέχεια, ΜΑ ΣΥΝΕΧΕΙΑ, είναι η φράση “δικό μου”. Τα πάντα είναι δικά του! Τα δικά του είναι δικά του και των άλλων είναι επίσης δικά του. Όλα όμως! Μέχρι και το σουτιέν μου κρατούσε στα χέρια του πριν μερικές μέρες, ήθελε να το κάνει καπέλο, και όταν πήγα να του το πάρω για να το φορέσω άρχισε “ΚΙΚΟ ΜΟΥ, ΚΙΚΟ ΜΟΥ…”, αφού όρμησε καταπάνω μου να με σπρώξει μακριά από το αντικείμενο του πόθου του. Μέχρι και στις κούνιες διεκδίκησε ένα τρενάκι από ένα μεγαλύτερο παιδάκι και το κέρδισε ο καταφερτζής!

Αυτό το χαριτωμένο μπελαδάκι λοιπόν έχει προκαλέσει διάφορες εντάσεις στο σπίτι μας τώρα τελευταία και φυσικά έχει ξεσηκώσει και τον μεγάλο. Ο Άρης απολαμβάνει πλέον πάρα πολύ το παιχνίδι με τον αδερφό του, αλλά δεν λείπουν και οι φωνές, τα τραβήγματα, τα σπρωξίματα. Την ίδια ώρα ο καημένος ο Άρης προσπαθεί να τον μάθει να φέρεται σωστά, να μην είναι πάντα άτακτος (όπως του είπε χθες), διεκδικεί την ησυχία του και τον προσωπικό του χώρο, παρότι ο μικρούλης δεν καταλαβαίνει ακόμη από τέτοια.

Η μεταξύ τους ισορροπίες όμως είναι κάτι που εμείς οι μεγάλοι δυσκολευόμαστε να καταλάβουμε καμιά φορά. Όταν λείπει ο ένας, ο άλλος πάντα τον ψάχνει, ακόμη κι αν λίγο πριν είχαν τσακωθεί για το ποιός θα κρατήσει τον Κουίν. Όταν αισθανθούν ότι ξεπέρασαν κάποια όρια, που φαίνεται πως τα βάζουν μόνα τους, κοιτάζονται με αγωνία και ρωτάνε ο ένας τον άλλο αν είναι καλά. Αν κλάψει ο ένας πάνω στο παιχνίδι, ο άλλος, κυρίως ο μεγάλος σε αυτήν την φάση, ζητάει συγνώμη και λέει “Δεν το ήθελα να σε κάνω τόσο δυνατά”.

Και το μπελαδάκι μεγαλώνει. Προσπαθεί, διεκδικεί, μαθαίνει, κάνει πονηριές και τρυφερότητες, παριστάνει ότι κλαίει για να μας τραβήξει τη προσοχή, αγκαλιάζει και φιλάει τον αδερφό του άμα τον χτυπήσει, του τραβάει όμως και λίγο τα μαλλιά αν δεν πάρει αυτό που θέλει, γίνεται ανθρωπάκι, διαμορφώνει την προσωπικότητά του αλλά… το ΚΙΚΟ ΜΟΥ, ΚΙΚΟ ΜΟΥ και το κικό σου, ΚΙΚΟ ΜΟΥ!!