Ένα “δεν” έρχεται σταθερά στο μυαλό μου κάθε φορά που σκέφτομαι τι θα ήθελα να κάνω και τι πραγματικά κάνω. Όχι, δεν είμαι δυστυχισμένη. Ίσα ίσα, αισθάνομαι ότι έχω όλα όσα ονειρευόμουν ότι θα είχα σε αυτή την ηλικία κι ακόμη παραπάνω. Θες η οικονομική κρίση, η κούραση της καθημερινότητας, η ζωή στην μεγάλη πόλη…

Ιδιαίτερα τώρα σε σχέση με τα παιδιά μου, αισθάνομαι ότι δεν τους αφιερώνω αρκετό χρόνο, δεν κάνω αρκετά πράγματα μαζί τους, αλλά και με τον καθένα ξεχωριστά, δεν είμαι αρκετά δημιουργική… Από την ώρα κιόλας που γίνανε δύο, είναι ακόμη πιο δύσκολο. Άλλα τα ενδιαφέροντά τους (μέχρι τώρα τουλάχιστον), οι αντοχές τους, η αντίληψή τους, η διάθεσή τους και οι ικανότητές τους. Τώρα τελευταία βέβαια έχουν κατορθώσει και τα βρίσκουν περισσότερο, αλλά έχουν ακόμη λίγο δρόμο μπροστά τους. Με κουράζει η ευκολία με την οποία χάνω την υπομονή μου, η αίσθηση ότι κάτι δεν κάνω σωστά, κάνω κάτι και μετά το μετανιώνω, ακόμη και τα μικρά πράγματα καμιά φορά φαίνονται ανυπέρβλητα. Είναι πράγματι τόσο δύσκολα ή είμαι απλώς κουρασμένη;

Όποια και αν είναι η αιτία, νομίζω πώς όλοι οι άνθρωποι χρειαζόμαστε και πρέπει να βρούμε έστω λίγο ποιοτικό χρόνο για τον εαυτό μας, τον σύντροφό μας και τα παιδιά μας. Δεν χρειάζεται να είναι κάτι ιδιαίτερο ή δύσκολο. Σίγουρα μπορούμε να κάνουμε κάποια πράγματα μέσα στο χάος της καθημερινότητας, απλά και μικρά, αλλά σημαντικά.

Ποιά είναι λοιπόν αυτά τα μικρά πράγματα που με κάνουν να αισθάνομαι καλά με τα παιδιά μου;

• “Πάμε μια βόλτα;”, μόνο με τα πόδια, να κρατήσουμε χεράκια και απλώς να μιλήσουμε 
• “Έλα και εσύ στην παρέα μας”, μου λέει ο Άρης όταν βλέπουνε ταινία στην τηλεόραση. Απλά κάθομαι μαζί τους. Όταν το κατορθώσω και δεν σηκωθώ στα μισά, γιατί θυμήθηκα ότι κάτι πρέπει να κάνω, είναι πραγματική χαλάρωση. 
• “Θέλετε να κάνουμε κηπουρική;” Είτε είμαστε στο σπίτι, να ποτίζουμε και να σκαλίζουμε τις γλάστρες μας, είτε στο χωριό, να φυτεύουμε τις ντομάτες μας και τα κρεμμυδάκια μας, να μαζεύουμε φύλλα ή απλώς να σκάβουμε στον χωμάτινο λάκο, αυτή η δραστηριότητα είναι απλά σωτήρια! 
• “Μαμά θα κάνουμε εργασία;” Μαρκαδόροι, νερομπογιές, δακτυλομπογιές επιστρατεύονται για να δημιουργήσουμε. Η χαρά μας απερίγραπτη. Τώρα τελευταία στον Άρη αρέσουν πολύ και τα βιβλία προγραφής. Μπορεί να συγκεντρωθεί και να τα δουλεύει με τις ώρες. 
• “Θα μας διαβάσεις ένα παραμύθι;” Πόσο χαλαρώνω όταν διαβάζω στα παιδιά μου! Ο μικρός, βέβαια, δεν αντέχει ακόμη να βγάλει ένα ολόκληρο βιβλίο, αλλά κοιτάμε τις εικόνες και τις σχολιάζουμε. Και το βράδυ, εκεί μετά το παραμύθι, χώνω την μουσούδα μου ανάμεσα στο κορμάκι του Άρη και στο μαξιλάρι του, τον χαϊδεύω και κερδίζω τα πιο τρυφερά λογάκια της ημέρας (Χθες βράδυ, λίγο πριν κλείσει τα ματάκια μου είπε: “Μανούλα μου… γλυκειά μου ομορφούλα!” Λιώνω!!!) 
• “Θα φτιάξουμε τίποτα να φάμε;” Κλασική απασχόληση. Ξεκινάμε με ένα απλό κέικ και τα μικρά συνεχίζουν στην δική τους κουζίνα με μπιφτέκια με μερέντα και άρωμα ντομάτας, μακαρόνια με καρότα και λίγο φράουλα κτλ κτλ 
• “Τι λέτε, κάνουμε καμιά δουλειά;”, κυρίως όταν θέλουμε να βάλουμε πλυντήριο. Έρχονται δίπλα μου, τσούκου τσούκου, να ξεχωρίσουν τα χρώματα. Είναι τόσο αστεία! 
• “Ποιός θα χορέψει μαζί μου;” Τα κουρδιστά μου ζωάκια, κάθε, μα κάθε φορά που ακούνε μουσική του δίνουν και καταλαβαίνει. Στο σπίτι, στο αυτοκίνητο, στην βόλτα. Γεννήθηκαν για να χορεύουν, με ιδιαίτερη προτίμηση στους ροκ και ethnic ρυθμούς. Το τραγούδι επίσης πάντα βοηθάει. 

Αχ, και μόνο που έκατσα και έγραψα για το τι θα μπορούσα να κάνω μαζί τους ήταν αναζωογονητικό.

Ένα σημαντικό βήμα είναι να αναγνωρίσουμε καταρχήν πόσο απαραίτητο είναι να αφιερώνουμε χρόνο για τα παιδιά μας. Ίσως και να είναι δύσκολο να βρούμε το χρόνο, πολύ περισσότερο και ως οικογένεια…. αλλά πιστέψτε με αξίζει τον κόπο. Για όλους μας!