Έβρισε το παιδί μου… το γράφω και μου φαίνεται ακόμη αδιανόητο, λες και κάποιος μου κάνει πλάκα. Κι όμως έγινε! Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.

Πριν μερικές μέρες, τα παιδιά μου είχαν ραντεβού με έναν φίλο τους για παιχνίδι. Κατέβηκαν λοιπόν μόνοι τους στην είσοδο της πολυκατοικίας μας, φορώντας τις μάσκες τους, γιατί σε μισό λεπτό θα έφτανε το φιλαράκι τους με την μαμά του, για να τους πάρουν. Έλα όμως που μερικά μόλις δευτερόλεπτα πριν εμφανιστεί η παρέα τους, εμφανίστηκε πάνω σε ένα μηχανάκι ένας άγνωστος κύριος (δεν έχω γράψει ποτέ βρισιά εδώ μέσα και με το ζόρι κρατιέμαι για να μην το κάνω τώρα) ο οποίος είχε κάτι να τους πει…

Βγάλε βρε ηλίθιο αυτή την μαλακία από την μούρη σου!

Φόβος, σοκ και έκπληξη… έτσι μου είπαν πως ένιωσαν, όταν μου περιέγραψαν το περιστατικό μερικές ώρες αργότερα. Γιατί ένας άγνωστος άνθρωπος τους μίλησε τόσο άσχημα; Ποια ήταν η μαλακία; Γιατί ήταν αυτός ο κύριος θυμωμένος; Μα δεν πρέπει να φοράμε μάσκα όταν μπαίνουμε στο ταξί; Άραγε αυτός ο άνθρωπος έχει δικά του παιδιά; Και τους μιλάει τόσο άσχημα;

Αυτές είναι μόνο μερικές από τις ερωτήσεις τους…

Αγαπητέ άγνωστε κύριε (θα σε λέω κύριο, γιατί δεν είμαστε όλοι σαν εσένα), τι σε κάνει να πιστεύεις πως έχεις το δικαίωμα να τραμπουκίζεις έτσι δύο μικρά παιδιά;

Για ένα θέμα που είναι τόσο δύσκολο για όλους μας. Ναι, για όλους μας! Γιατί ακόμη κι εμείς που αποφασίσαμε να φοράμε αυτή τη μαλακία στη μούρη μας και στη μούρη των παιδιών μας, δεν το κάνουμε επειδή το απολαμβάνουμε. Το κάνουμε γιατί σεβόμαστε τον διπλανό μας, θέλουμε να νιώθουμε ασφαλείς, ίσως έχουμε κάποιον δικό μας άνθρωπο που δεν πρέπει να αρρωστήσει και… στην τελική δεν σε αφορά!

Άγνωστε κύριε, πιστεύεις ότι έχει δικαίωμα να μιλάς έτσι στα μικρά παιδιά;

Στα παιδιά που με απόλυτη αίσθηση ευθύνης και συνέπειας, συνεργάζονται με τους γονείς τους εδώ και μήνες; Γιατί καταλαβαίνουν καλύτερα από εσένα, όπως φαίνεται, πως μόνο έτσι θα μπορέσουμε να ξεπεράσουμε αυτή την περίοδο όσο πιο εύκολα γίνεται.

Άγνωστε κύριε, έχεις παιδιά;

Πώς θα ένιωθες αν μιλούσα εγώ έτσι στα δικά σου, κρίνοντας, δίχως να ξέρω τι συμβαίνει στο σπίτι σου, την απόφασή σου να φορέσουν τα παιδιά σου μάσκα;

Άγνωστε κύριε, σε ευχαριστώ γιατί μου άνοιξες τα μάτια.

Βλέπω πλέον καθαρά πως αυτή η περίοδος έχει γεννήσει τέρατα, κανιβαλισμό και ανθρωποφαγία. Έχει τονίσει ακόμη περισσότερο την ατομικότητα, τον εγωκεντρισμό, την αυταπάτη πως δεν υπάρχει τίποτα πέρα από την μύτη μας. Κι όλα αυτά με πρόσχημα την ατομική ευθύνη, που κατάφερε για μια ακόμη φορά να είναι πάνω από την συλλογική. Ευτυχώς όμως για κάποιους από εμάς, το σύνολο, ο διπλανός μας, δεν είναι μια παρουσία που μας αφήνει αδιάφορους.

Άγνωστε κύριε, ελπίζω να μην αρρωστήσεις αυτή την περίοδο.

Να είσαι γερός και να ζήσεις πολλά χρόνια ευτυχισμένος με την οικογένειά σου. Γιατί αν αρρωστήσεις, θα περάσεις δύσκολα… Καλό θα ήταν να διαβάσεις τις μαρτυρίες όσων βγήκαν από τις ΜΕΘ. Μόνο αυτοί ξέρουν τι σημαίνει κορονοϊός. Αυτοί θα σου πουν καλύτερα πως αυτή η μαλακία που φοράμε στη μούρη μας, έχει βγει για κάποιο σκοπό.

Άγνωστε κύριε, μας τρόμαξες.

Φέτος, σκόπευα να αφήνω τα παιδιά μου να πηγαίνουν μόνα τους στο σχολείο κάποιες μέρες. Γιατί νιώθαμε ασφαλείς στην γειτονιά μας, γιατί τα παιδιά μεγαλώνουν και θέλουν να γίνουν ανεξάρτητα. Δεν ξέρω τι θα κάνω τελικά… Γιατί μάλλον δεν είσαι μόνος σου εκεί έξω. Και αυτές οι φασιστικές συμπεριφορές τρομάζουν. Ελπίζω να νικήσω τον φόβο μου…

Άγνωστε κύριε, η ζωή τελικά είναι μικρή για να την περνάς θυμωμένος.

Και μάλλον είναι και λίγο άδικη μαζί σου, για να δείχνεις την δύναμή σου πάνω σε δύο παιδιά, με αυτόν τον χυδαίο τρόπο.

Άγνωστε κύριε, δεν θέλω να έχω καμία σχέση μαζί σου!

Ζούμε την πιο δύσκολη εποχή που έχει ζήσει η γενιά μας. ‘Όμως το δικαίωμά μου να ονειρεύομαι έναν κόσμο όμορφο, ανιδιοτελή, δίκαιο, με ευγενικούς και χαμογελαστούς ανθρώπους, ανθρώπους που νοιάζονται και φροντίζουν τον διπλανό τους, δεν θα το παραδώσω έτσι εύκολα.

Ούτε καν σε σένα, όσο κι αν μας τρομάξεις!