Νομίζω πως πλέον δεν περνάει μέρα που να μην αισθάνομαι πόσο διασκεδαστική είναι η κοινή μας ζωή. Έχω δίπλα μου δύο ανθρώπους με τεκμηριωμένη άποψη, επιθυμίες, συναισθήματα, με τις υποχρεώσεις τους, τις παρέες τους, τον μεταξύ τους χρόνο. Απλά απολαμβάνεις να κάθεσαι κάπου δίπλα τους και να τους ακούς να μιλάνε, να σκέφτονται φωναχτά, να ονειρεύονται…Σήμερα έχω μια μικρή γεύση για εσάς…

Παρεούλα με μια φίλη τους τρώνε απογευματινό και συζητάνε…
Α.: Άρη, είναι ωραίο να έχεις αδερφό;
Άρης: Ναι, πολύ ωραίο είναι, όταν δεν σου δημιουργεί προβλήματα.
Α.: Εσένα ο αδερφός σου, σου δημιουργεί προβλήματα;
Άρης: Μπα! Ακόμη κι αν τσακωθούμε, μιλάμε λίγο και είμαστε πάλι αδέρφια!
Α.: Άλκη, εσένα σου δημιουργεί ο Άρης προβλήματα;
Άλκης: Ποτέ! (Με το μεγαλύτερο χαμόγελο ευτυχίας, απόλυτης αγάπης κι αποδοχής)
————————————————————————————————————

Τα σχέδια του Άλκη για τα μέλλον.
Όταν ο μπαμπάς του κι εγώ θα έχουμε πεθάνει θα πάει να ζήσει στο χωριό. Θα έχει πρόβατα, κατσίκια, αγελάδες, γουρούνια, κότες, γαλοπούλες και πολλά γαϊδουράκια. Θα γκρεμίσει το παλιό μαντρί για να διαμορφώσει νέους χώρους για τα ζώα, θα χαλάσει τα λουλούδια της μαμάς γιατί δεν θα ναι ωραίο να τα τρώνε οι κατσίκες και θα σπείρει καλαμπόκια για να τρέφει τα ζώα του. Δε θα πάει στο πανεπιστήμιο γιατί θέλει να δουλεύει με τα χέρια του, ούτε θα παντρευτεί. Θέλει όμως να έχει συγγενείς για να μιλάει κι έτσι κανόνισε με τον Άρη να έρχεται αυτός συχνά για να τον βλέπει μαζί με τα παιδιά του που θα τους λέει “πάμε εκεί που μένει ο θείος σας“.