10 χρόνια πριν καθόμουν στην πολυθρόνα μου κι αναρωτιόμουν “Τώρα αυτό συμβαίνει πραγματικά;“. Γιατί 10 χρόνια πριν, με μια τεράστια κοιλιά και μέσα στο άγχος, περίμενα να πάω στο μαιευτήριο για να γίνω μάνα!

10 χρόνια πριν λοιπόν, αφού άντεξα τα πολλά μου κιλά (26!) που επιβάρυναν γόνατα και μέση, αφού πάλεψα με την αυστηρή διατροφή λόγω σακχάρου εγκυμοσύνης, αφού άντεξα την αναμονή στο μαιευτήριο, την επισκληρίδιο αναισθησία, την καισαρική που είχα επιλέξει να κάνω από φόβο, την αγωνία μέχρι να δω πως το μωρό μου ήταν καλά, την λαχτάρα να αγκαλιάσω τον άντρα μου… έγινα μάνα. Και όλα άλλαξαν!

10 χρόνια πριν γεννήθηκε ο Άρης! Και σήμερα μπορεί να διαβάσει αυτή την ανάρτηση, να ανατρέξει στα όσα κατέγραψα εδώ μέσα, προσπαθώντας να γίνω καλύτερη, να δώσω περισσότερα από όσα είχα πάρει. Για μένα η μητρότητα δεν ήταν ο σκοπός της ζωής μου. Δεν ένιωθα ούτε στιγμή πως είχα μητρικά ένστικτα. 8 στις 10 φορές αισθανόμουν πως όλα τα κάνω λάθος. Μέχρι που κατάλαβα πως απλά πρέπει να τον αφήσω να μου μάθει πώς να είμαι η μαμά του.

10 χρόνια μετά αυτός ο ρόλος με έκανε καλύτερο άνθρωπο κι άνοιξε δρόμους που δεν ήξερα ποτέ πως θέλω να ακολουθήσω. Το εντυπωσιακό είναι πως το μοναδικό αυτό ταξίδι, μόλις ξεκίνησε!!!

Χρόνια πολλά Άρη μου! Είσαι ένας υπέροχος, τρυφερός άνθρωπος! Θέλω απλά να είσαι ευτυχισμένος, να με αφήνεις να σε αγαπώ, να απολαμβάνω τις στιγμές μας, να βλέπω μαζί σου τα πιο όμορφα όνειρα να γίνονται πραγματικότητα, να μου δείχνεις το δρόμο για να γίνομαι καλύτερη.

Σ’ αγαπώ!

#10yearchallenge