Μόλις είχαμε πάρει τον Άλκη από το σχολικό. Καθώς μπαίναμε στην είσοδο της πολυκατοικίας μας ο Άρης με ρώτησε “Μαμά, εσένα ποια είναι η δική σου μαμά;”. Μέχρι σήμερα ο Άρης δεν είχε αναρωτηθεί πού είναι η μαμά μου, γιατί έχει μια γιαγιά ενώ έχει δύο παππούδες. Ίσως να με βόλευε κιόλας αυτή η έλλειψη ενδιαφέροντος από την πλευρά του, γιατί νόμιζα πως εγώ δεν θα ήμουν έτοιμη να απαντήσω. Το αστείο είναι ότι το σχολίαζα πρόσφατα σε μια φίλη… Μέχρι που η ερώτηση έσκασε σαν βόμβα!

Η γη κάτω από τα πόδια μου εξαφανίστηκε. Αν και η αρχική μου αντίδραση ήταν να αλλάξω την κουβέντα (ήταν τόσο εύκολο να κάνω ακόμη και πως δεν άκουσα), συγκράτησα την τρεμάμενη φωνή και τα μάτια που ήταν έτοιμα να δακρύσουν και του απάντησα

“Αγάπη μου, εμένα η μαμά μου δυστυχώς έχει πεθάνει, δεν ζει πια.”. Με κοίταξε λυπημένος και μου είπε “Ωχ καημενούλα μου… Ο μπαμπάς σου;”. Άδικη που είναι η ζωή… “Ούτε ο μπαμπάς μου ζει μωρό μου… Δεν πειράζει όμως έχουμε τον παππού Βασίλη”. Παύση… Δεν ξέρω αν έκανα καλά που πρόσθεσα μια τέτοια πληροφορία στην συζήτηση, χωρίς να έχει προηγηθεί ερώτηση. Άνοιγα νέες ιστορίες και το ήξερα (πώς να εξηγήσεις τώρα στο 5χρονο ότι μια μαμά μπορεί να ξαναπαντρευτεί αν μείνει μόνη και να κάνει καινούρια οικογένεια, χωρίς να αφήνει όμως την παλιά).

Άρης: “Μαμά, πώς είναι τότε αδερφή σου η θεία Ηρώ, αφού… Πλάκα μου κάνεις, εε μαμά;”
Μαμά: “Όχι γλυκέ μου δεν σου κάνω πλάκα. Η θεία Ηρώ είναι αδερφή μου γιατί έχουμε την ίδια μαμά.”
Άρης: “Φοβερό!!! Μαμά, στεναχωριέσαι;”
Μαμά: “Όχι πλέον αγάπη μου. Είμαι χαρούμενη που έχουμε τον παππού και την θεία.”

Και η κουβέντα σταμάτησε εκεί. Όσο αναπάντεχα ξεκίνησε, τόσο αναπάντεχα σταμάτησε. Χωρίς κλάματα, χωρίς στεναχώριες, χωρίς πανικό, χωρίς περαιτέρω εξηγήσεις για τις λίγο πιο μπερδεμένες οικογενειακές καταστάσεις. Η συζήτηση για τον θάνατο μου είναι τόσο δύσκολη, γιατί εγώ δεν μπορώ να τον κατανοήσω. Πώς θα τον εξηγήσω σε ένα μικρό παιδί; Πώς να το εξηγήσω σε ένα παιδάκι που νομίζει ότι η μαμά του, ο μπαμπάς του και το αδερφάκι του είναι το κέντρο του κόσμου; Και χωρίς αυτούς τι θα κάνει;

Δύσκολο αυτό το θέμα… Θα σας πω τι λέει η θεωρία: πρέπει εμείς να είμαστε καταρχήν προετοιμασμένοι, ψύχραιμοι, να μην απαντάμε σε περισσότερα από αυτά που μας ρωτάει το παιδί, να μην αναπαράγουμε λεπτομέρειες που δεν χρειάζονται, να μην το τρομάξουμε, να μην κάνουμε συζητήσεις για τον χρόνο (που ένα παιδί τον καταλαβαίνει τελείως διαφορετικά από ότι εμείς), να μην αναφέρουμε θανατηφόρες αρρωστιες και να μην επιχειρήσουμε να περιγράψουμε πώς πεθαίνει ένας άνθρωπος… σίγουρα κάτι θα ξεχνάω…

Στην πράξη μπορεί να μην γίνει ακριβώς έτσι. Άλλωστε πόσο προετοιμασμένοι μπορεί να είμαστε πραγματικά; Νομίζω πως ακόμη και οι πιο ψύχραιμοι άνθρωποι, από την ώρα που έγιναν γονείς σκέφτονται την απώλεια με άλλους όρους. Φοβούνται περισσότερο ενώ την ίδια στιγμή καλούνται να είναι πιο ψύχραιμοι από ποτέ. Εγώ είμαι αυτή η περίπτωση. Ξέρετε όμως κάτι; Το μαγικό της υπόθεσης είναι ότι 9 στις 10 φορές τα καταφέρνω! Είμαι ψύχραιμη, δίνω τις σωστές απαντήσεις, αγκαλιάζω τα παιδιά μου και τα κάνω να αισθάνονται ασφαλή. Ούτε εγώ δεν ξέρω πώς το κάνω, αλλά το κάνω.

Και κάπως έτσι διέσχισα ένα ακόμη βουνό, από τα πολλά που καλούμαστε να διασχίσουμε ως γονείς…