Τον τελευταίο καιρό και οι δύο έχουν κάνει άλματα! Καταρχήν ο τρόπος που συνυπάρχουν είναι τόσο υπέροχος. Αγαπιούνται και το δείχνουν με τόση τρυφερότητα, παίζουν, συζητάνε (ο Άρης καταλαβαίνει οτιδήποτε λέει ο Άλκης, ακόμη και αυτά που χάνουμε εμείς), μαλώνουν, χωρίς όμως να έχουμε ξεμαλιάσματα και δαγκωνιές (ο μεγάλος μάλιστα προσπαθεί να εξηγήσει στον μικρό ότι τον θύμωσε και για αυτό έχασε την υπομονή του!), εκπαιδεύει ο ένας τον άλλον σε ποικίλες δεξιότητες, διαβάζουν παρεούλα, χαζολογούν και γελάνε με αστεία που μόνο μεταξύ τους καταλαβαίνουν.

Πριν ένα χρόνο ακριβώς τα πράγματα ήταν κάπως αλλιώς! Ο μικρός, περίπου ενός έτους, είχε μόλις αρχίσει να σηκώνεται, να διεκδικεί, να τραβάει την προσοχή των ανθρώπων γύρω του. Ο Άρης πάλι βάδιζε με γοργούς ρυθμούς προς την φάση του νηπίου: τα μπεμπέ χαρακτηριστικά του είχαν χαθεί, κάποιες στιγμές ήταν σοβαρός και δεν ήθελε πολλά πολλά, ξεσπούσε όταν θύμωνε (πολύ ήπια, κατά γενική ομολογία, αν και κάποιες φορές με έκανε να τρέμω από τα νεύρα μου), γινότανε ένα ανεξάρτητο παιδάκι. Το κερασάκι στην τούρτα; Έφτασε ο Αύγουστος και όλη η οικογένεια βρέθηκε σε ένα μικρό σπίτι στην Χαλκιδική, μαζί με δύο θείες και την γιαγιά, οι οποίες δείχνανε και μια μικρή προτίμηση στον μικρότερο (λόγω χαριτωμενιάς περισσότερο). Το καθημερινό μας πρόγραμμα είχε αλλάξει εντελώς και μαζί με αυτό άλλαξε και η στάση του Άρη απέναντι στο μωρό μας.

Για έναν μήνα αισθάνθηκα ότι ήρθανε τα πάνω κάτω: ο Άρης θύμωνε, σημάδευε με τα τσίσα του και τα κακά του κάθε γωνιά του σπιτιού, ξεμάλλιασε μια δυό φορές τον αδερφό του, έκανε φασαρία, δεν σήκωνε κουβέντα. Το ήρεμο αγοράκι μου είχε μέσα του τόσο θυμό και ζήλια που αισθανόμουνα ότι δεν ήξερα τι να τον κάνω. Οι ενοχές που αισθανόμουνα… δεν περιγράφονται. Αντίστοιχα συναισθήματα είχα όταν γεννήθηκε ο μικρός, που νόμιζα πως θα εγκαταλείψω τον Άρη, πως θα τον πληγώσω γιατί δεν θα αγαπώ πια μόνο αυτόν, πως θα τον κάνω να αισθανθεί παραμελημένος και άλλα πολλά.

Τι περνάει μέσα από αυτό το μυαλό της μάνας; Φοβάται, φοβάται, φοβάται… και αν δεν το διαχειριστεί αξιοπρεπώς; Εεεεε, κάνει και λίγο σαν τρελή. Φοβόμουνα μήπως δεν αγαπήσω τον μικρό όπως αγαπώ τον μεγάλο, φοβόμουνα μήπως δεν τα πάνε καλά, φοβόμουνα μήπως κάποιος δείξει προτίμηση στον έναν ή στον άλλον, φοβόμουνα μήπως δεν κάνω για τον δεύτερο ό,τι έκανα για τον πρώτο… Λίστα ατελείωτη…

Για να έρθει το σήμερα. Σήμερα που τα κοιτώ όλο καμάρι (χωρίς να κάνουν και τίποτα το ιδιαίτερο), σήμερα που τα ζουλάω, τα ρουφάω, τα φιλάω, τα δαγκώνω και τους λέω πόσο τα αγαπώ με κάθε ευκαιρία. Σήμερα που τους βλέπω να κοιτάζει ο ένας τον άλλον όλο λατρεία. Σήμερα που, ακόμη, στο πίσω μέρος του μυαλού μου αναρωτιέμαι “Άραγε θα είναι έτσι η σχέση τους και στο μέλλον;”.

Αχ μανούλες…