Περιμέναμε την χθεσινή μέρα εδώ και 4 μήνες περίπου. Από την ώρα δηλαδή που ο Άρης τελείωσε τον παιδικό σταθμό. Είχαμε μόλις βγει από την πόρτα του σχολείου του, αφού χαιρετήσαμε όλο συγκίνηση τις δασκάλες του και τους φίλους του, και μου είπε “Θα κανονίζεις όμως να βλέπω τους φίλους μου, έτσι;”. Και έδωσα την υπόσχεσή μου.

Πώς θα μπορούσα άλλωστε να μην το κάνω; Είναι όλος του ο κόσμος από 1μιση έτους, όταν πρωτοπήγε στο σχολείο. Άλλωστε δεν ήταν μόνο ο Άρης τυχερός! Έχω πλέον και εγώ τους φίλους μου σε αυτή την παρέα.

Μια το ένα, μια το άλλο λοιπόν, δεν είχαμε καταφέρει να συναντηθούμε, παρότι το αίτημα πρέπει να σας πω ήταν καθημερινό. Πριν δύο εβδομάδες λοιπόν ο Άρης ζητούσε την καλύτερή του φίλη, την Π., τον Α. που δεν τον έχει δει καθόλου, τον Β. που ακόμη να έρθει στο σπίτι μας… Χρειάστηκε ένα ομαδικό μήνυμα στο Facebook, ελάχιστα τηλεφωνήματα, ο Σύλλογος Ελλήνων Αρχαιολόγων και το ραντεβού είχε κανονιστεί.

Μετρούσαμε τις μέρες αντίστροφα. Όταν φτάσαμε στο ραντεβού μας δεν είχε ησυχία. “Πού είναι, γιατί δεν έρχονται, θα άλλαξαν γνώμη”, έτρεχε, σκαρφάλωνε, έτρωγε τα νύχια του, η λαχτάρα ήταν ζωγραφισμένη σε όλο του το πρόσωπο.

Η παρέα κατέφθασε! Δεν υπήρχε ωραιότερη εικόνα από αυτή που ζήσαμε όλοι μας καθώς το ένα μετά το άλλο έμπαιναν τα παιδιά στον χώρο. Τα χαμόγελά τους, οι αγκαλιές τους, τα φιλιά που δίνανε, οι ντροπές, αυτά τα ματάκια που κοιτούσαν και αναρωτιόντουσαν “τώρα αλήθεια θα έρθουν εδώ όλοι μου οι φίλοι;”.

Είχαμε και φαγητό. Όλοι φτιάξανε ή αγοράσανε από κάτι, αν και όπως καταλαβαίνετε τα παιδιά δεν είχαν καμία όρεξη να σταματήσουν το παιχνίδι τους για φαγητό.

Ανανεώσαμε το ραντεβού μας σίγουρα για τον Γενάρη. Αυτή την φορά με στόχο να βρούμε και την υπόλοιπη τάξη, να οργανωθούμε λίγο καλύτερα… Ποιός ξέρει; Ίσως καταφέρουμε να δούμε όλοι μαζί και κάτι Χριστουγεννιάτικο μέσα στις γιορτές. Οι μαμάδες πάντως εξέφρασαν επιθυμία και για μια δική τους έξοδο. Τώρα που αρχίσαμε; Θα έρθουν κι άλλα, πολλά και καλά!!!