Το κείμενο που ακολουθεί γράφτηκε πριν αρκετά χρόνια. Σε μια πολύ περίεργη φάση για τα παιδιά μου και την κοινή τους ζωή. Κυρίως όμως σε μια φάση που εγώ ακόμη προσπαθούσα να μπω σε ένα καλούπι: τι γονιός είμαι, τα κάνω καλά, βάζω όρια, τι θα άλλαζα κτλ κτλ; Φαίνεται πως ακόμη πάλευα με το μοντέλο της τέλειας μητέρας…Το διαβάζω και το ξαναδιαβάζω και η πρώτη μου σκέψη είναι να την σβήσω. Είναι αστείο, έως ειρωνικό, ότι μια ανάρτηση με χιλιάδες επισκέψεις, είναι η μόνη που πλέον δεν με αγγίζει, δεν θέλω να με χαρακτηρίζει. Δεν συμφωνώ πλέον με αυτά που είχα γράψει τότε σε πολλά σημεία. Έχω αλλάξει, τα παιδιά μου έχουν αλλάξει, έχουν βρει τις ισορροπίες τους, επαναπροσδιορίζουν την σχέση τους μέρα με την μέρα…

Είμαι πολύ τυχερή, γιατί τα τελευταία χρόνο γνώρισα, έστω και διαδικτυακά, μερικούς ανθρώπους που άλλαξαν όλη μου την κοσμοθεωρία σε σχέση με τα παιδιά, αλλά και με τους ανθρώπους γύρω μου. Δεν έχω λόγια να τους ευχαριστήσω! Κατάλαβα πολλά λάθη που έκανα, βρήκα τους τρόπους να συνομιλώ με τα παιδιά μου χωρίς να σκέφτομαι συνεχώς πώς θα τα καλουπώσω στο δικό μου μοντέλο και πρότυπο. Κατάλαβα πως τους κανόνες δεν χρειάζεται να τους γράφεις, καμιά φορά δεν χρειάζεται καν να τους εκφωνείς ως τέτοιους. Το παράδειγμα το δικό μου θα ακολουθήσει το παιδί, η συζήτηση μαζί του θα διαμορφώσει πράγματα, ο σεβασμός στο πρόσωπό του και στις επιθυμίες του θα το βοηθήσει να εξελιχθεί.

Φυσικά και θα μιλήσουμε για την ασφάλεια, την χειροδικία, την συνύπαρξη με τους άλλους. Θα μιλήσουμε όμως, θα κατανοήσουμε, θα αποδεχτούμε το παιδί μας και θα το σεβαστούμε με όλα του τα χαρακτηριστικά. Η επανάληψη βοηθάει, η εναλλακτική, η επιλογή και όχι ο κανόνας που θα βάλουμε στον τοίχο, όσο κι αν τον στολίσουμε με χρώματα και ζωγραφιές. Θέλουμε παιδιά που θα μας ακούνε γιατί φοβούνται τις συνέπειες της μη συμμόρφωσης στον κανόνα; Εγώ θέλω παιδιά με κριτική σκέψη, ακόμη και απέναντί μου.

Συζήτηση! Έχω καταλήξει ότι είναι το πιο δυνατό όπλο που έχουμε ως ενήλικες που σέβονται τον διπλανό τους. Και ας βάλουμε μόνο έναν κανόνα στο σπίτι μας: δεν υπάρχουν κανόνες!

Δεν θα την σβήσω αυτή την ανάρτηση. Χαίρομαι που είναι μια από τις πιο διαβασμένες αναρτήσεις του blog μου! Θα σας πω μόνο, πως αν και ακόμη βρίσκεται κολλημένη στον τοίχο μας, πλέον την προσπερνούν και δεν της ρίχνουν ούτε δεύτερη ματιά. Μπράβο παιδάκια μου γλυκά!

Ακολουθεί το κείμενο όπως γράφτηκε τον Αύγουστο του 2013:

Στο σπίτι μας υπάρχουν κάποιοι κανόνες…

Δεν είναι πουθενά γραμμένοι, αλλά τους ξέρουμε όλοι. Είναι αυτονόητοι, δεν χρειάστηκε καν να τους συζητήσουμε, τους βρίσκουμε καθημερινά μπροστά μας…

Ο ερχομός των παιδιών όμως και ειδικότερα τον τελευταίο χρόνο, έφερε κάποιες αλλαγές στους κανόνες μας ή για να το διατυπώσω καλύτερα εμπλουτίστηκαν κάπως!

Ένα απόγευμα, μετά από έναν μίνι τσακωμό των αγοριών, αποφασίσαμε να γράψουμε σε ένα χαρτί τους κανόνες του σπιτιού μας, τους οποίους θα διατύπωνε ο Άρης. Σκέφτηκα έτσι να τον κάνω συμμέτοχο στην όλη διαδικασία. Να δω και αυτός τι αξιολογεί ως σωστό και λάθος. Η χαρά του ήταν τεράστια, γιατί καταρχήν είδε το όλο project ως μια εργασία (τρελαίνεται για εργασίες)!

Φτιάξαμε το τσόχινο σπιτάκι και το τοποθετήσαμε με κόλλα στην κορυφή και ξεκινήσαμε:

Στο τέλος η θεία μας ζωγράφισε ένα μικρό σχεδιάκι δίπλα από κάθε φρασούλα, για να είναι πιο εύκολο σε όλους εμάς που δεν ξέρουμε ακόμη να διαβάζουμε, να επαναλαμβάνουμε τον κανόνα όποτε χρειαστεί.

Δεν έχουμε αποφύγει όλους τους καυγάδες, μη νομίζετε. Απλώς έχουμε κάτι να μας θυμίζει πως όταν κάτι μας απασχολεί, δεν δαγκώνουμε, δεν αρπάζουμε τα πράγματα από το χέρι του άλλου, δεν χτυπάμε, αλλά συζητάμε και βρίσκουμε τις λύσεις με ηρεμία. Συμφωνήσαμε επίσης να κάνουμε, αν χρειάζεται, μια αναθεώρηση των κανόνων μας κάθε μήνα (άλλη μια αφορμή για να τα πούμε βέβαια). Τέλος (και αυτό το σκέφτηκα με το που τελειώσαμε τον πίνακα, αλλά ήταν πια αργά για αλλαγές) καλύτερο θα ήταν την επόμενη φορά να μην έχουμε τόσα “δεν”, αλλά να διατυπώσουμε τους κανόνες μας με λίγο πιο θετικό τρόπο.

Έτσι τις τελευταίες μέρες ζούμε στους ρυθμούς των κανόνων του Άρη. “Άλκη, να θυμάσαι τον κανόνα 8. Τα μοιραζόμαστε τα πράγματά μας.”, “Μαμά, τον θυμάμαι τον κανόνα 6, δεν θα σε ενοχλήσω όσο μιλάς στο τηλέφωνο, αλλά να σου πω κάτι, θέλω…” (όλα αυτά όσο μιλάω στο τηλέφωνο, το πρώτο δίλεπτο δηλαδή), “Μπαμπά εσύ όλο τον κανόνα 7 θέλεις, για να μας αγκαλιάζεις και να μας τρως!”.

Και άλλα πολλά τέτοια, λαχταριστά και σπαρταριστά!