Δεν μπορώ να πω, οι γνώσεις μου γύρω από τα θέματα εγκυμοσύνης, φροντίδας, ανατροφής και διαπαιδαγώγησης παιδιών, ομαλής συμβίωσης μεταξύ αδελφών, διαχείρισης κρίσεων και θυμού διευρύνθηκαν. Διάβασα επίσης πολλά για το πώς μπορούμε να παραμείνουμε γυναίκες ενώ είμαστε μητέρες, για το πώς θα τα φέρουμε βόλτα στο σπίτι προτού μας πνίξει ο όγκος των πραγμάτων που συσσωρεύονται, για το πώς θα κάνουμε την σχέση μας να διατηρήσει τη μαγεία και το πάθος της ενώ υπάρχουν τα παιδιά στο σπίτι κτλ κλτ. Νομίζω πως καταλαβαίνετε τι θέλω να πω…
Η λογοτεχνία απουσίαζε…
Αγόραζα κατά καιρούς τα βιβλία που θα ήθελα κάποια στιγμή να διαβάσω, αλλά μάταιο. Τα κέρδιζε πάντα η αγωνία της ανατροφής των παιδιών μου, οι αναπάντητες απορίες μιας μάνας που θέλει να τα κάνει σωστά, που θέλει να αισθάνεται ασφαλής με τις επιλογές της. Μέχρι πριν ένα μήνα περίπου..
Φεύγαμε για το χωριό μας και την τελευταία στιγμή σκέφτηκα “Δεν παίρνω και τίποτα light να διαβάσω στην παραλία; Ας αφήσω πίσω το Μη βασανίζεστε για μικροπράγματα στην οικογένεια. Τι διάολο, θα φύγουμε ένα πενθήμερο, ας διαβάσω κάτι διαφορετικό.”.
Και πήρα μαζί μου Το Νησί της Victoria Hislop
Το ξεκίνησα και κατέληξα να διαβάζω με τις ώρες. Στην παραλία, στο πρωινό, πριν κοιμηθώ, την ώρα που τα παιδιά ξεκουραζόντουσαν, που παίζανε στον κήπο, κάνοντας ένα διάλειμμα από τις αγροτικές μας εργασίες, το βράδυ που χαζεύαμε στην τηλεόραση όταν έπεφταν οι διαφημίσεις… Με μάγεψε, με ταξίδεψε, μου θύμισε πώς είναι να διαβάζεις κάτι άλλο πέρα από τις αγωνίες σου, τα άγχη σου και την καθημερινότητά σου. Ήταν υπέροχα θλιμμένο, οι χαρακτήρες τόσο ζωντανοί, οι περιγραφές του νησιού σε ταξιδεύανε. Μου άφησε μια υπέροχη αίσθηση θλίψης και πληρότητας. Ήταν όμως και μια βαθιά, καθαρή ανάσα, Κάτι σαν οξυγόνο. Το είχα φαίνεται τόσο πολύ ανάγκη!
Ήμουν ένας άνθρωπος που διάβαζε πολύ. Και συνέχισα να διαβάζω, μόνο που εστίασα σε ένα θέμα. Δεν μετανιώνω, με βοήθησε πολύ.
Καθώς λοιπόν ετοιμάζομαι για το καλοκαιρινό μου διάλειμμα, δεν παρέλειψα τα βιβλία μου, την συντροφιά μου. Αυτή τη φορά πήρα και περισσότερα!
Έχουμε και λέμε λοιπόν:
Philip Roth “Πατρική κληρονομιά”. Ίσως λίγο βαρύ, αλλά αληθινό, τόσο για τον συγγραφέα όσο και για μένα.
Ερίκ Βαρτζμπέντ “Πώς ο Γούντι Άλεν μπορεί να αλλάξει τη ζωή σας”. Τι να κάνω, έχω και εγώ δύο αγάπες, τον Γούντι και την ψυχολογία! Αφού συναντιούνται σε ένα βιβλίο, να μην το διαβάσω;
Κατερίνα Μανανεδάκη “Ίδια η μάνα σου έγινες”. Δεν θέλω σχόλια…
Δείτε και μερικές βιβλιοκριτικές για τα παραπάνω βιβλία:
Athens Voice – Σταυρούλα Παπασπύρου
Καθημερινή
Diavasame.gr
Καλές διακοπές σε όλους!
NO COMMENT