Κάθε βράδυ ξαπλώνουμε οι 3 μας, μαμά – Άρης – Άλκης, διαβάζουμε το παραμύθι μας (το οποίο το τελευταίο δίμηνο είναι η Ελληνική Μυθολογία), αφού τελειώσει λέμε τις καληνύχτες μας και μετά από 5 λεπτά τα παιδιά έχουν κοιμηθεί. Τον τελευταίο καιρό όμως ο Άρης έχει τρομερή διάθεση για κουβέντα. Την μια θα είναι κάποιος φίλος του που τον πλήγωσε και του μίλησε άσχημα, την άλλη θα εκδηλώνει το άγχος του ότι θα πεθάνει και τις τελευταίες μέρες μου λέει πως έχει αγωνία πως θα είναι το καινούριο του σχολείο (τον Σεπτέμβριο ξεκινάει νηπιαγωγείο).

Άρης: “Μαμά, φοβάμαι…”
Μαμά: “Τι φοβάσαι μωρό μου;”
Άρης: “Τα πάντα…”
Μαμά: “Θέλεις να μου πεις; Ίσως μπορώ να βοηθήσω…”
Άρης: “Φοβάμαι ότι θα ζωντανέψει ο Γκούφυ που είναι στην μπλούζα μου και θα πεταχτεί όρθιος. Φοβάμαι ότι τα πόδια σου είναι γιγάντια σκουλήκια, φοβάμαι ότι το ξύλο εκεί στην κουρτίνα είναι μια σαρανταποδαρούσα.”
Μαμά: “Πω πω πω! Αυτό που μου περιγράφεις είναι ένα πολύ μαγικό χάρισμα! Θυμάσαι που διαβάζουμε το βιβλίο με τον Νικόλα; Έχετε λοιπόν το ίδιο χάρισμα. Την φαντασία σας. Μπορείτε να σκεφτείτε διάφορα και να τα φανταστείτε πως γίνονται.”
Άρης: “Καλά αυτά, έχω όμως μια τεράστια αγωνία στο κεφάλι μου.”
Μαμά: “Τι αγωνία;”
Άρης: “Να, έχω αγωνία πώς θα είναι το καινούριο μου σχολείο…”
Μαμά: “Πώς φαντάζεσαι λοιπόν ότι θα είναι το καινούριο σου σχολείο;”
Άρης: “Φαντάζομαι να παίζω στην αυλή με τους καινούριους μου φίλους, να ζωγραφίζω, να τρέχω, να χαίρομαι που έχει πιο πολλά παιχνίδια από την αυλή που έχουμε τώρα…”
Μαμά: “Είδες λοιπόν; Μπορεί να είναι πολύ όμορφα κι εκεί που θα πας τώρα.”

Χάρηκα, γιατί τουλάχιστον οι σκέψεις τους είναι θετικές. Αν και τον τρομάζει το άγνωστο δείχνει να ενθουσιάζεται με την ιδέα του διαφορετικού. Του αρέσει επίσης η εξέλιξη. Σε προηγούμενες κουβέντες μας του άρεσε μας έλεγε που θα μάθει σιγά σιγά να γράφει και να διαβάζει, να μετράει μέχρι το 50 και να κάνει όσα κάνουν τα μεγάλα παιδιά, όπως ο Αντώνης. Μέχρι χθες όμως…

Και εκεί που νόμιζα πως ήταν έτοιμος να κοιμηθεί μου λέει…

Άρης: “Μαμά;”
Μαμά: “Τι είναι τώρα;”
Άρης: “Μαμά, υπάρχει πιστεύεις η Χώρα του Ποτέ;”
Μαμά: “Ωραία ερώτηση… Δεν ξέρω αγάπη μου… Εσύ θέλεις να υπάρχει;”
Άρης: “Ναι θέλω. Γιατί αν υπάρχει η Χώρα του Ποτέ, θα πάω εκεί και έτσι θα μείνω για πάντα παιδί, μαζί με τον Πήτερ Παν και τα άλλα παδιά. Θα μείνω για πάντα παιδί και έτσι θα μπορώ να πάω εκεί, να πάρω μαζί μου και την κυρία Δήμητρα… Δεν θα χρειαστεί να μεγαλώσω ποτέ με αυτόν τον τρόπο…”

Και έκλεισε τα μάτια του και κοιμήθηκε…

Κι εκεί που νομίζεις πως καλά τα καταφέρνεις και όλη του η αγωνία σιγά σιγά περνάει, σου σκάει αυτό. Νόμιζα πως το δικό μου άγχος ήταν μεγαλύτερο, αλλά μάλλον το παιδάκι μου δυσκολεύεται, στεναχωριέται. Μετά την φετινή σχολική γιορτή έκλαιγε πάλι για τους φίλους του και την δασκάλα του. “Πότε θα τους βλέπω; Πώς θα μιλάμε; Έχεις πάρει όλα τα τηλέφωνα των μαμάδων; Κι αν η καινούρια δασκάλα δεν με αγαπάει; Η κυρία μου τώρα μου δίνει φιλιά, την βοηθάω, μου λέει πως είμαι το αρχηγόπουλό της; Αν η καινούρια έχει άλλο παιδάκι να την βοηθάει;…”

Πόσο δεν μας αρέσουν τελικά οι αλλαγές! Σε μικρούς αλλά και μεγάλους…