Ήρθε το βράδυ και όπως κάθε βράδυ, αφού κάναμε μπάνιο και πλύναμε δόντια, φορέσαμε το φανελάκι μας και βουτήξαμε στο κρεβάτι μας για το παραμύθι της καληνύχτας… μόνο που αυτό το βράδυ κάτι ξεχάσαμε…

Ξεχάσαμε να βάλουμε πάνα. Και κανένας, ούτε η μαμά, ούτε ο Άρης το θυμήθηκαν.

Για να πιάσουμε τα πράγματα από την αρχή, το θέμα πάνα ήταν για ανεξήγητο, τώρα που το σκέφτομαι, λόγο ένας φόβος. Φόβος ότι δεν θα τα καταφέρουμε, φόβος ότι αργήσαμε να την βγάλουμε (δεν βοηθούσαν και οι διάφορες φίλες που με κοιτούσαν όλο έκπληξη όταν τους έλεγα πως ο Άρης είναι 3 ετών και 7 μηνών και ακόμη φοράει πάνα, ενώ τα δικά τους την είχαν βγάλει με τεράστια ευκολία πολύ νωρίτερα).

Όλα ξεκίνησαν πέρυσι το καλοκαίρι στην Χαλκιδική. Ο Άρης είχε σημαδέψει σαν σκυλάκι όλη την περιοχή. Αν τον έπιαναν και τα νεύρα του με τον αδερφό του ή μαζί μας, πήγαινε επίτηδες στην βεράντα ή στα σκαλιά του σπιτιού και άφηνε το στίγμα του. Την προηγούμενη χρονιά, όταν όλοι έλεγαν πως είχε έρθει η ώρα να του βγάλω την πάνα, εγώ δεν τα είχα καταφέρει, καθώς ήμουν έγκυος στο δεύτερο και με δυσκολία πήγαινα από το ένα δωμάτιο στο άλλο μέσα στον κάυσωνα της Αθήνας. Το πήρα απόφαση όμως. Ο Άρης θα προσπαθούσε να βγάλει την πάνα του χρόνου, στα 3 και κάτι χρόνια του.

Όπως και έγινε. Με την επιστροφή μας από τις διακοπές, το παιδί μπήκε στην σειρά του, αισθάνθηκε ασφαλής στο περιβάλλον του και η πάνα μέσα σε λιγότερο από εβδομάδα έφυγε. Κατά την διάρκεια της ημέρας… Το βράδυ τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Πριν βουτήξουμε στο κρεβάτι για το παραμύθι της καληνύχτας, φορούσαμε την πάνα μας. Τον ρώτησα αρκετές φορές αν ήθελε να
δοκιμάσουμε να κοιμηθούμε δίχως πάνα, αλλά η ανασφάλειά του μήπως κατουρηθεί κυριαρχούσε. Να σας πω ότι το παιδί εδώ και 5 μήνες ξυπνάει κάθε πρωί στεγνό. Το σεβάστηκα όμως. Δεν ήθελα να το πιέσω. Προτίμησα να του δώσω χρόνο, να αισθανθεί ικανός και τότε θα ερχόταν να μου το ζητήσει μόνος του.

Και ερχόμαστε στο σήμερα. Το βράδυ της Τρίτης 6 Αυγούστου 2013, αφού κάναμε μπάνιο και πλύναμε δόντια, φορέσαμε το φανελάκι μας και βουτήξαμε στο κρεβάτι μας για το παραμύθι της καληνύχτας… μόνο που αυτό το βράδυ ξεχάσαμε να βάλουμε την πάνα μας. Ήμουνα κουρασμένη, το ίδιο και το παιδί και απλώς κάτσαμε στο κρεβάτι, διαβάσαμε και μας πήρε ο ύπνος.

Το πρωί ως συνήθως με ξύπνησε ο Άρης φωνάζοντας: “Μαμά, μαμά, δεν σε έκανα πιπί!!! Κοίτα!!! Δεν σε έκανα πιπί!!! Ποιός είναι στεγνός; Ποιός;” Η χαρά του ήταν τέτοια, που οι λέξεις δεν μπορούν να την περιγράψουν. Ούτε και την δική μου χαρά μπορούν να περιγράψουν. Το παιδάκι μου έβγαλε την νυχτερινή πάνα, από αμέλεια, από λάθος… αλλά τα καταφέραμε! (Ξέρω, ξέρω, δεν ανακαλύψαμε και την Αμερική, αλλά η χαζομαμά μέσα μου τι να κάνει; Είναι ασυγκράτητη!)

Και ήταν τόσο περήφανο για τον εαυτό του, που όταν η γιαγιά του είπε ότι θα του κάνει και ένα δώρο αρκεί να μην ξαναβάλει πάνα, δεν μπήκα καν στον κόπο να της εξηγήσω ότι δεν είναι σωστό αυτό που κάνει. Χαλάλι του! Το αξίζει άλλωστε. Και τα κατάφερε και το επόμενο βράδυ. Και ξύπνησε το πρωί και μου είπε ευχαριστώ. “Γιατί Άρη μου με ευχαριστείς;“, τον ρώτησα. Μου είπε “Γιατί με βοήθησες μαμά, να τα καταφέρω!“.

Καλοσύνη, υπομονή, εμπιστοσύνη στον εαυτό μας και στο παιδί μας. Και αγάπη! Μόνο αυτά χρειάζονται (εεε, αν κλείνουμε και λίγο τα μάτια και τα αυτιά όταν όλοι γύρω μας έχουν άποψη για το παιδί μας, μόνο ζημιωμένοι δεν θα βγούμε!).

Το παιδί θα μας δείξει πότε είναι έτοιμο! Αυτό ξέρει…