Οι διακοπές μας τελειώνουν! Σε λίγες μέρες επιστρέφουμε στο σπίτι μας γεμάτοι εικόνες, εμπειρίες, ηρεμία, ενέργεια… Θα ακολουθήσουν κι άλλες αναρτήσεις για το πώς πέρασε ο τελευταίος μήνας, καθώς μια βλάβη στο internet δεν μου επέτρεπε να γράφω στο blog εδώ και περίπου 20 μέρες! Καλό και αυτό από την μια, λίγη αποτοξίνωση δεν έβλαψε ποτέ κανέναν. Θα αισθανόμουν απαίσια όμως αν επιστρέφαμε στην Αθήνα χωρίς να έχω γράψει τουλάχιστον για τα γενέθλια του μωρού μου. Τα δεύτερά του γενέθλια, που φέτος τα γιορτάσαμε για πρώτη φορά στο χωριό του μπαμπά. Ευτυχώς όμως η βλάβη στον υπολογιστή μας αποκαταστάθηκε εγκαίρως!

Στις 12 Αυγούστου λοιπόν γιορτάσαμε τα δεύτερα γενέθλια του μικρού μας! Παρέα με γονείς, αδερφούλη, γιαγιά, θείους με λίγους φίλους. Ήταν τόσο όμορφα, διαφορετικά από ότι έχουμε κάνει μέχρι σήμερα, αλλά τα παιδιά το καταχάρηκαν.

12 Αυγούστου 2013. Το πρωί, μετά το μπάνιο μας, ψωνίσαμε με τα παιδιά την τούρτα και τα φαγητά. Από το μεσημέρι ξεκίνησαν οι ετοιμασίες του φαγητού στην κουζίνα (όχι και τίποτα πολύ σπουδαίο, αν και ο Άρης ενθουσιάστηκε που του επιτρέψαμε να πάρει από το super market παριζάκι, “έχουμε πάρτυ μαμά, επιτρέπεται να φάω λίγο, μόνο για σήμερα;”), τα παιδιά καθαρίσανε την αυλή, μαζέψανε τα παιχνίδια τους και κατά τις 6 ήρθαν οι πολυαγαπημένοι τους φίλοι, ο Άννος (Γιάννος) και ο Ντώνης (Αντώνης) που λέει και ο λΆκης (Άλκης).

Παίξανε, τρέξανε, κυνηγήσανε κακούς, οι γάτες μας έγιναν οι εχθροί, μεταμορφώθηκαν σε επικίνδυνες τίγρεις, χορέψανε στους ρυθμούς του πολυαγαπημένου τους Γιοκαρίνη, φάγανε (θράυση έκανε το παριζάκι που όπως μου εκμυστηρεύτηκαν οι φίλοι μας δεν είμαι, ευτυχώς, η μόνη μαμά που δεν αφήνει τα παιδιά της να το τρώνε), σβήσανε τα κεράκια της τούρτας, παίξανε μπάλα, αυτοκινητάκια, γκρινιάρη, διαβάσανε βιβλία, σπάσανε και ένα τζάμι με μια μπάλα (χαλάλι τους όμως), περάσανε όμορφα, τόσο που δεν αποφύγαμε τα κλάματα του αποχωρισμού! Η βραδιά τέλειωσε με υποσχέσεις πως θα τα ξαναπούμε σύντομα στην θάλασσα αυτήν την φορά.

Μικρούλη μου χρόνια σου πολλά! Δεν βρίσκω τα λόγια να περιγράψω την χαρά που μας έχεις προσφέρει τα τελευταία δύο χρόνια. Μαζί σου γίναμε καλύτεροι γονείς, πιο ήρεμοι, χαλαροί, συνειδητοποιημένοι, χαρούμενοι, λες και ήρθες να συμπληρώσεις το παζλ της οικογένειάς μας! Ήσουν φαίνεται το κομμάτι που μας έλειπε! Κι όσο κι αν μας κουράζεις καμιά φορά (γιατί ποιόν κοροϊδεύουμε τώρα, ώρες ώρες δεν πιάνεσαι, είσαι περίεργος, θέλεις να πιάσεις και να φας τα πάντα, θα μορούσες να ζήσεις μέσα σε έναν λασπονερόλακο, δαγκώνεις τον αδερφό σου, είσαι επίμονος, νευριάζεις και πεισμώνεις, το “όχι” και το “δικό μου” είναι οι αγαπημένες σου λέξεις) είσαι το πιο χαμογελαστό πλασματάκι που ξέρω, γελάς και ξεχνάμε τα πάντα, κάνεις μουσουδιές και γκριμάτσες, αγκαλιάζεις και φιλάς όλος τρυφερότητα…

Να τα εκατοστήσεις αγαπημένο μου, γλυκό μου αγοράκι, να είσαι πάντα χαμογελαστός και ευτυχισμένος!