Και ξαφνικά ακούγεται μόνο ο μεγάλος…

Μαμά: “Πού είναι το μικρό; Δεν το ακούω. Το βλέπεις;” (ρωτάω τον μπαμπά που έχει καλύτερη οπτική προς το σαλόνι)
Μπαμπάς: “Μπά! Πού είναι καλέ;”

Σηκώνομαι και τον βλέπω μπροστά από μια γλάστρα, στην οποία είχα φυτέψει λίγες μέρες πριν ένα αναρριχώμενο φυτό.

Μαμά: “Πήγαινε εσύ, δεν βλέπω τι κάνει, αλλά δεν αντέχω πάλι με τις γλάστρες” (εκείνες τις μέρες το αγαπημένο παιχνίδι του μικρού μας ήταν οι γλάστρες και το περιεχόμενό τους)
Μπαμπάς: “Άλκη τι κάνεις εδώ;”
Άλκης: “ΟΧΙ!”
Μπαμπάς: “Βρε Άλκη, τι κάνεις, μα τρώγονται τα χώματα; Αχ βρε το ξερίζωσες το φυτό της μαμάς; Σήκω, σήκω πάνω αμέσως!”
Άλκης: “ΟΧΙ!”

Άρης: “Μπαμπά, δεν θέλω να τον μαλώνεις τον αδερφό μου, κατάλαβες;”
Μπαμπάς: “Άρη άσε με και εσύ, κοίτα, κοίτα τι έκανε! Πάει το φυτό της μαμάς. Θα στεναχωρηθεί. Άσε που έφαγε και χώματα ο αδερφός σου. Καλά είμαστε σοβαροί, θα σε πονέσει η κοιλιά σου! Τρώγονται τα χώματα; Πω πω, πάει το φυτό, το έβγαλε όλο. Κοίτα βρε Άρη, είναι σωστό αυτό τώρα;”
Άρης: “Μπαμπά, άκου να σου πω! ΔΕ ΜΟΥ ΝΟΙΑΖΕΙ ΤΟ ΦΥΤΟ ΣΑΣ. Μόνο ο αδερφός μου μου νοιάζει, που εσείς τον μαλώσατε τώρα και τον κάνατε να κλαίει. ΜΟΝΟ Ο ΑΛΚΗΣ ΜΟΥ ΝΟΙΑΖΕΙ!”

Άντε μετά εσύ κακόμοιρε πατέρα να κρατηθείς, να μην γελάσεις.
Καημένε μπαμπά, που δεν σου νοιάζει το παιδί σου που κλαίει, παρά μόνο η γλάστρα της μαμάς.

Ακόμη γελάμε………..