Για μια ακόμη χρονιά πήραμε τα παιδάκια μας και την παρέα μας και κινήσαμε για το φεστιβάλ. Και όπως κάθε χρόνο η επιλογή μας ήταν η σωστή.

Για όσους δεν το γνωρίζουν το συγκεκριμένο φεστιβάλ πραγματοποιείται κάθε χρόνο στην Αθήνα. Πρόκειται για την μεγαλύτερη αντιρατσιστική γιορτή της πόλης, μια γιορτή γεμάτη μουσικές, ιστορίες, γεύσεις από όλες τις γωνιές της γης (Αίγυπτο, Αφγανιστάν, Zιμπάμπουε, Κένυα, Κουρδιστάν, Μαδαγασκάρη, Μαλαισία, Μαρόκο, Νιγηρία, Ν. Αφρικ, Σουδάν, Τανζανία, Τουρκία, Φιλιππίνες), κουβέντα, ανταλλαγή απόψεων
και ιδεών.

Αν και, λόγω της παρέας, δεν είχαμε την δυνατότητα να παρακολουθήσουμε κάποιες από τις συζητήσεις ή τις προβολές, τιμήσαμε τον παιδότοπο.

Το Σάββατο δεν καταφέραμε να πάμε. Μια κούραση, μια αυπνία, ένας βήχας και ένα ματάκι γεμάτο τσίμπλες μας νίκησαν και αποφασίσαμε να μείνουμε στο σπίτι.

Την Κυριακή όμως ποιός μας έπιανε, από τις 18:30 εκεί! Παρότι θα ξεκινούσαμε με κουκλοθέατρο από την ομάδα «Ψευτιά μ’ αυτιά», οι παιδαγωγοί του φεστιβάλ (εξαιρετικοί όλοι τους!) είχαν ετοιμάσει διάφορα παιχνίδια, κινητικά, θεατρικά κα. Ο μεγάλος μέσα σε όλα, ο μικρός προσπαθούσε, αν και κυρίως έτρεχε από εδώ και από εκεί τρελαμένος με τον χώρο και τα παιδιά!

Φυσικά και τις δύο μέρες τιμήσαμε την κουζίνα του φεστιβάλ. Σουβλάκια, πατατοσαλάτα, πίτα με φαλάφελ, ρύζι με 3 διαφορετικά μπαχαρικά, νουντλς και spring rolls, κοτόπουλο πανέ, πίτα με κοτόπουλο, αμύγδαλα και μπαχάρια και γλυκά, σιροπιαστά και σοκολατένια!

Μπράβο σε όσους συμμετείχαν και πολλά μπράβο στους διοργανωτές.  Το αντιρατσιστικό φεστιβάλ για μένα είναι μια ανάσα. Μια ανάσα από μια καθημερινότητα που μας πνίγει, γίνεται φοβική και μοναχική. Όταν βρίσκομαι εκεί αισθάνομαι ελεύθερη, γεμάτη…

Χαίρομαι που το ίδιο αισθάνθηκαν αυτές τις μέρες και τα παιδιά μου!