Ξημέρωσε Κυριακή πρωί και ο Άρης ξύπνησε πριν από όλους μας, πήγε στο
μπάνιο για τα σχετικά, αλλά και για να φτιάξει μόνος του, για πρώτη φορά, τα
μαλλιά του. Άδειασε ένα μπουκάλι ζελέ για να πετύχει το επιθυμητό αποτέλεσμα, παρόλα αυτά δεν του είπαμε τίποτα (σκεφτήκαμε πως το είχε απολαύσει τόσο πολύ που δεν είχε και πολύ νόημα να του το χαλάσουμε με παρατηρήσεις κτλ). Όλο το πρωί περιφερόταν σαν το παγώνι, καμαρωτός και περήφανος για το τέλειο μαλλί του, που ήταν και καλύτερο από του φίλου του.

Μέχρι που φυσικά άρχισε η φαγούρα! Εμ, με τόσο ζελέ στο μαλλί δεν άντεξε το παιδί και θέλησε να το ξεπλύνει. Του ζήτησα να με περιμένει δύο λεπτά, γιατί άλλαζα τον αδερφό του. Ξαφνικά συνειδητοποίησα ότι επικρατούσε μια ησυχία. Ξέρετε, αυτή η ένοχη ησυχία, που ξέρεις ότι δεν επικρατεί για καλό. Πήγα λοιπόν στο WC και τον βρήκα να έχει βάλει σαπούνι στα μαλλιά του και να προσπαθεί να τα ξεπλύνει. Μόνο που είχε χρησιμοποιήσει το λάθος σαπούνι. Είχε αδειάσει στο κεφάλι του ένα μπουκάλι Dettol (ναι, από αυτό που πλένουμε τα χέρια μας)! Και όταν λέμε μπουκάλι, μιλάμε για ολόκληρο το μπουκάλι, με όλο το περιεχόμενό του (στην φωτογραφία βλέπετε το dettol απλωμένο στο μαλλλί!).

Το καημένο φαίνεται πως προσπάθησε να τα ξεπλύνει μόνο του, πίστευε πως λίγο σαπούνι θα ήταν αρκετό, αλλά αφού δεν έκανε αφρό, έβαζε και ξαναέβαζε, μέχρι που το άδειασε όλο στο κεφάλι του. Τι να του πεις τώρα; Αφού συγκράτησα την φρίκη μου, αφού συγκράτησα τα γέλια μου (ήταν πραγματικά αστείο το θέαμα) του εξήγησα πως για αυτήν την δουλειά έπρεπε να ζητήσει την βοήθεια της μαμάς ή του μπαμπά, πως δεν είναι εύκολο πράγμα να βάλει την σωστή ποσότητα στα μαλλία του, αλλά το πιό σημαντικό σημείο, δεν βάζουμε ότι σαπούνι βρούμε μπροστά μας στα μαλλιά ή στα χέρια μας. Φυσικά περάσανε από το μυαλό μου, μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα, εικόνες φρίκης, όπως το να βρίσκει χλωρίνη ή κάποιο άλλο απορρυπαντικό και να προσπαθεί να ξεπλυθεί με αυτά.

Όπως και να’χει το πήρα το μάθημά μου. Το “κάνε λίγο υπομονή” γιατί τώρα κάνω κάτι άλλο, ακόμη κι αν αυτό το άλλο είναι αλλάζω την πάνα του αδερφού σου, είναι δύσκολο για ένα 4χρονο. Το περιστατικό αυτό επίσης απλώς μου έμαθε ότι η φυσική περιέργεια των παιδιών αλλά και η διάθεση να αντιμετωπίσουν ένα πρόβλημα μόνα τους θα έρθει και καλό θα είναι να μην επιχειρήσουμε να τα αποτρέψουμε από αυτό με τις φωνές. Γελάσαμε, συζητήσαμε, αστειευτήκαμε αλλά και του εξηγήσαμε το πόσο επικίνδυνα μπορεί να γίνουν ορισμένα πράγματα. Είμαι σίγουρη πως μας κατάλαβε.

Καλό θα είναι πάντως, για την ασφάλεια των παιδιών, να κρατάτε όλα τα επικίνδυνα και τοξικά απορρυπαντικά και φάρμακα σε μια θέση που δεν μπορεί ένα μικρό παιδί να τα φτάσει. Προέχει η ασφάλειά του. Και πάντα να συζητάτε με το παιδί για την χρήση των πραγμάτων μέσα στο σπίτι, χωρίς υστερία και έτσι μέσα και από το δικό σας παράδειγμα θα μάθει σιγά σιγά να κινείται μέσα στο σπίτι του με ασφάλεια.