Είμαι από τους ανθρώπους που δεν πιστεύω ότι γεννήθηκα για να γίνω μητέρα. Σίγουρα το γυναικείο σώμα είναι φτιαγμένο για να φέρνει στον κόσμο μωρά, γονιός όμως δεν γεννιέσαι, δεν είναι ένστικτο, γίνεσαι. Είναι κάτι που το μαθαίνεις κάθε μέρα, κάνοντας λάθη, φωνάζοντας, μετανιώνοντας. Είναι κάτι που το μαθαίνεις όταν ζητάς συγνώμη, όταν αγκαλιάζεις το παιδί σου και συνειδητοποιείς ότι αυτό το πλάσμα είναι δικό σου, το αγαπάς και κάθε μέρα το μαθαίνεις.

Μαθαίνουμε μαζί με τα παιδιά μας τελικά. Εμείς τους δίνουμε τον κόσμο και αυτά μας κάνουν γονείς. Τα αγόρια μου με κάνουν κάθε μέρα μαμά, με τα γέλια τους, τις φωνές τους, τα κλάματα τους, τις ιδιοτροπίες τους, τα παιχνίδια τους, τις ευθύνες τους.  

Γιατί τα λέω όλα αυτά σήμερα; Γιατί σαν σήμερα θα είχε γενέθλια η δική μου η μαμά. Και κάτι τέτοιες μέρες σκέφτομαι πως το πιο δύσκολο πράγμα είναι να είσαι μια καλή μαμά, μια μαμά που ακόμη κι αν φωνάζει, αν συμβουλεύει, αν λέει πράγματα που μπορεί και να μην μας αρέσουν πολλές φορές, είναι εκεί, μας προσέχει, μας συμβουλεύει, είναι εκεί.

Η δική μου έφυγε ξαφνικά, άδικα, απροειδοποίητα. Ο τρόπος που έφυγε και ο τρόπος που το έμαθα ανεκδιήγητος. Η αντίδρασή μου ηρωική (έτσι μου φαίνεται σήμερα, αν και τα αδέρφια μου υπήρξαν μεγαλύτεροι ήρωες από εμένα). Η αίσθηση ότι ξαφνικά είμαστε μόνοι είναι τρομακτική! Έχοντας χάσει και τον πατέρα μου πριν αρκετά χρόνια, αισθάνθηκα πως δεν υπήρχε κανείς πάνω από μένα. Ότι έπρεπε να φροντίσω για όλους εγώ.

Ο Άρης ήταν μόλις 1 1/2 έτους όταν έγιναν όλα αυτά. Εκείνη την ημέρα όμως αισθάνθηκα κάτι που μου περιέγραφε η μαμά μου όλα τα προηγούμενα χρόνια. Ήμουνα μαμά και έπρεπε να σταθώ πάνω από όλα και όλους, να είμαι δυνατή.

Σήμερα αισθάνομαι να με πνίγει η αδικία, καμιά φορά και ο θυμός. Αισθάνομαι πως, παρότι μπορεί να μην μας αρέσει καμιά φορά, πολλές από μας θα γίνουμε σαν τις μητέρες μας, ή ίσως μια άλλη εκδοχή των μαμάδων μας. Αισθάνομαι όμως και θλίψη. Θλίψη γιατί κάθε φορά που κοιτώ τα παιδιά μου, μου έρχεται στο μυαλό η δική της εικόνα με τον Άρη. Σκέφτομαι την αγάπη που αισθανόταν για αυτόν, σκέφτομαι ότι δεν γνώρισε ποτέ τον Άλκη, σκέφτομαι ότι δεν πρόλαβα να της πω πως μέρα με την μέρα γίνομαι σαν κι αυτήν, ότι με ακούω να μιλάω σαν αυτήν, ότι τελικά είχε δίκιο για πολλά πράγματα, ότι έχω καταφέρει να γελάω με τα κατορθώματά της, ότι μου λείπουν οι βραδινές μας συζητήσεις, λυπάμαι που δεν μπορώ να της πω ότι όλοι είμαστε καλά, ότι παρά τις δυσκολίες ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ της είναι ενωμένα, ότι μακάρι να γίνω μια αφοσιωμένη μητέρα όπως ακριβώς ήταν και η ίδια, ότι δεν περνάει μέρα που να μην την σκέφτομαι.