Άρης: Βαριέμαι μαμά! Δεν έχω τι να κάνω… Θα μείνω μέσα στο σπίτι… Βαριέμαι…

Σερνόταν, γκρίνιαζε όταν δεν έβρισκε τα παιχνίδια του, μουρμούριζε… Και εγώ άρχισα το ψαλτήρι! “Βρε είμαστε στο χωριό! Βγείτε έξω να παίξετε. Μέσα στο σπίτι καθόμαστε και στην Αθήνα. Βγείτε έξω να απολαύσετε τον ήλιο, την αυλή. Εγώ δεν θα μείνω μέσα πάντως. Θα πάω κάτω στον κήπο να κάτσω να πιω τον καφέ μου.”

Κατεβήκαμε τελικά όλοι μαζί, αλλά όπως θα έπρεπε να το περιμένω η ένταση δεν έφυγε έτσι εύκολα. Με την πρώτη ευκαιρία ο Άρης ξεκίνησε καυγά με τον αδερφό του, άρχισε να κλαίει, φώναζε… Η γιαγιά του προσπάθησε να μπει στην μέση και να βάλει μια τάξη λέγοντάς τους τι θα έπρεπε να κάνουν. Ούτε αυτό, φυσικά, έπιασε. Όπως ήταν αναμενόμενο με το που ρώτησα τι συμβαίνει, ο επόμενος στόχος ήμουν εγώ αλλά και οι μητρικές μου ικανότητες.

Άρης: Θα βρω άλλη μαμά, να ξέρεις! Καλύτερη από εσένα!!! Χίλιες φορές καλύτερη!!!

Πήρα μια βαθιά ανάσα και έκατσα στην θέση μου λέγοντάς του πως όταν θα ηρεμήσει και θα είναι έτοιμος να μου μιλήσει εγώ θα είμαι εκεί, με όλη μου την προσοχή στραμμένη σε αυτόν. Δεν θα τελείωνε όμως έτσι απλά! Με ακολούθησε και συνέχισε να μου λέει πως τα έχω κάνει χάλια…

Άρης: Μαμά θέλω σεβασμό και κατανόηση! Τι δεν καταλαβαίνεις; Η μόνη που μου δείχνει σεβασμό και κατανόηση είναι η Λολίτα (την γάτα μας εννοεί). Κανείς άλλος! Και εσύ δεν είσαι πλέον η καλύτερη, είσαι η χειρότερη και εγώ θα φύγω μακριά σου!!!!!

Εκεί κάπου άρχισα να κουράζομαι.

Μαμά: Άρη, τι θέλεις να κάνω; Πραγματικά τώρα; Δεν σε καταλαβαίνω (αυτό ήταν και το πρόβλημα όμως, δεν μπορούσα να καταλάβω το παιδί μου). Γιατί το κάνεις τώρα όλο αυτό; Δεν χόρτασες καυγά; Φτάνει τώρα. Εγώ είμαι η μαμά σου, τι να κάνουμε; Για πες μου; Τι θέλεις να κάνω;
Άρης: Θέλω να με αφήσεις ήσυχο, να βρω μόνος μου την ησυχία μου. Να μην ανακατεύεστε όταν είμαι έτσι. Να με αφήσετε να βρω την ησυχία μου και να μην με μαλώνεις. Να μην με κάνεις να κλαίω με τα λόγια σου ενώ εγώ είμαι έτσι και θέλω να μείνω μόνος μου.

Ας μην πω πολλά… Νομίζω πως το παιδί τα είπε όλα μόνο του. Εγώ δεν μπορούσα να το ακούσω…

Αφού πραγματικά τον άφησα για ελάχιστα λεπτά μόνο του, ήρθε και μου ζήτησε συγνώμη που μου είπε πως δεν θα βρει άλλη μαμά. “Είσαι η καλύτερη και δεν θα ήθελα να έχω άλλη μαμά”. Άρχισε να χαμογελάει, να παίζει με τον αδερφό του, να μου στέλνει φιλάκια, να κάνει όλα όσα κάνει κάθε μέρα και με κακομαθαίνει τόσο που καμιά φορά, όταν η μέρα ξεκινά στραβά, όπως θα μπορούσε να συμβεί στον κάθε ένα από εμάς, δεν μπορώ να καταλάβω τι έχει πάθει αυτό το παιδί που είναι τόσο ήρεμο, τόσο συζητήσιμο, τόσο ώριμο, γεμάτο συναισθήματα, σεβασμό και κατανόηση για όλους.

Μήπως τελικά αυτό είναι και το πρόβλημά μου; Έχω κολλήσει την ταμπέλα του καλού παιδιού στον γιο μου και όταν έρχεται η ώρα να γίνει ένας από εμάς, ξαφνιάζομαι, απορώ και θυμώνω μαζί του γιατί είναι άνθρωπος… Μήπως εγώ και οι προσδοκίες μου είμαστε το πρόβλημα τελικά;

Όλα τελείωσαν με ένα συγνώμη και δύο μπολάκια παγωτό…

Άρης: Άλκη, συγνώμη που σου πέταξα τα παιχνίδια, που σου έκλεινα το λάστιχο, που σε στεναχώρησα. Συγνώμη αδερφούλη…
Άλκης: Δεν πειράζει Άρη. Φάε παγωτό και θα πάμε να το ξαναπαίξουμε το παιχνίδι μας από την αρχή!