Η Πέμπτη είναι για εμάς μέρα κολύμβησης. Μαμά και Άλκης λοιπόν κατευθυνόμαστε προς την πισίνα. Περνάει δίπλα μας μια μαμά η οποία με πολύ ήρεμο τόνο λέει στο δίχρονο κοριτσάκι της που έχει μείνει πιο πίσω “Μαρίζα γειά σου, φεύγει η μαμά. Θα έρθεις;”. Η Μαρίζα όχι μόνο δεν έτρεξε προς την μαμά, αλλά γύρισε την πλάτη, αφού της είπε δυνατά “Γειά σου μαμά”, και κίνησε προς την αντίθετη κατεύθυνση. Η μαμά ατάραχη συνέχισε να περπατάει και να της φωνάζει “Φεύγω, μόνη σου θα μείνεις; Γειά σου Μαρίζα, πάει η μαμά, είσαι μόνη σου τώρα”. Η Μαρίζα όμως ανένδοτη. Μάλιστα είχε απομακρυνθεί τόσο πολύ που άρχισα εγώ να ανησυχώ ότι θα της φύγει. Φτάσαμε έξω από την πισίνα και η Μαρίζα ήταν δίπλα μας ενώ η μαμά ήταν στην άλλη άκρη του δρόμου. Φυσικά, προς υπεράσπιση της μαμάς, πρέπει να σας πω ότι δεν υπήρχε φόβος να πάθει κάτι το παιδί, δεν περνάνε αυτοκίνητα από εκείνο το σημείο, ούτε πολύ κόσμο έχει.

Όλη αυτή την ώρα ο Άλκης ήταν αμίλητος. Με κρατούσε από το χέρι και τραγουδούσε το “Πάμε στην πισίνα”. Λίγο πριν μπούμε στον χώρο που κολυμπάμε κοντοσταθήκαμε δίπλα στην Μαρίζα μέχρι να έρθει η μαμά της, η οποία όταν είδε πια από μακριά ότι το παιδί της είχε αλλάξει τελείως κατεύθυνση άρχισε να τρέχει για να την πιάσει. Και τότε ο Άλκης με τράβηξε από το χέρι και μου είπε με νόημα “Μαμά μου ε αφήνει Λάκη μόνο ποτέ!”.

Εκείνη την ώρα, ξέχασα τα πάντα! Αυτό το μικρό πλασματάκι, το δίχρονο παιδάκι, που μέχρι πριν λίγο καιρό με δυσκολία έλεγε δυό λέξεις, σήμερα όχι μόνο έφτιαξε μια ολόκληρη πρόταση, αλλά εξέφρασε την χαρά, την ευχαρίστηση και την ασφάλεια που του προσφέρει η μαμά του, κάνοντας ταυτόχρονα και ένα υπέροχο σχόλιο για την ίδια την μαμά και τις επιλογές της!

Δεν ξέρω αν με καταλαβαίνετε, ίσως και να είμαι υπερβολική…

Καταρχήν τόσους μήνες στο blog γράφω πρακτικά μόνο για τον Άρη και για την ζωή μου με τα δύο παιδιά. Κάπου μέσα μου ένιωθα πως ο καημένος ο Άλκης είναι στη γωνίτσα παραγκωνισμένος. Έλεγα, η μοίρα του δεύτερου παιδιού… Ήρθε η ώρα του όμως, να ξεδιπλώσει και αυτός όλη του τον υπέροχο εαυτό. Γιατί πραγματικά μιλάμε για ένα απίθανο μωρό, που σε κερδίζει με την πρώτη ματιά. Έναν ανθρωπάκο χαμογελαστό, με γέλιο κελαριστό, δροσιστικό, όλο το προσωπάκι του λάμπει όταν χαμογελά. Και είναι τόσο τρυφερός και εκδηλωτικός. Μας αγκαλιάζει, χαϊδεύει τα μαλλιά μας, κρατάει το χεράκι του αδερφού του, στέλνει φιλάκια, ανησυχεί όταν ο Άρης κλαίει, μας προστατεύει, αν του πούμε ότι κάτι μας πονάει έρχεται λίγη ώρα μετά και ρωτάει “μονάς ή πέλασε;”… είναι ένα σκέτο αλκηστούργημα… έτσι τον φωνάζει ο αδερφός του (“αφού εγώ είμαι ο Άρης και είμαι αριστούργημα τότε ο Άλκης είναι αλκηστούργημα”).

Συνήθως αισθάνομαι ανασφαλεια για τις ικανότητές μου ως μαμά, μου κάνω αυστηρή κριτική και δεν με συγχωρώ εύκολα. Πάντα σκέφτομαι τι θα μπορούσα να είχα κάνει καλύτερα, διαβάζω πολύ για το τι σημαίνει να είσαι γονιός και πώς μπορείς να γίνεις καλύτερος. Ο μικρούλης μου όμως, με μια τόσο απλή πρόταση μου έκανε το καλύτερο δώρο: μου έδωσε την επιβεβαίωση που τόσο πολύ αναζητώ μέσα από τα βιβλία, τα site και τους άλλους γονείς. Μου είπε με τον πιο γνήσιο τρόπο που μπορεί να το κάνει ένα παιδάκι πως οι αποφάσεις που έχω πάρει σε σχέση με την ανατροφή τους, ο τρόπος που τους φέρομαι, ο τρόπος που υπάρχουμε μαζί ως μαμά και παιδιά, τα κάνει να αισθάνονται καλά, ασφαλή, ευχαριστημένα, με εμπιστεύονται…

Όλο αυτό ολοκληρώθηκε σήμερα το πρωί με τον Άρη να με κοιτάει την ώρα που χτένιζα τα μαλλιά μου και να μου λέει: “Μαμά είσαι τόσο όμορφη και καλή. Θέλεις να βάλεις αυτά τα σκουλαρίκια που διάλεξα για σένα για να δουν όλοι στην δουλειά σου τι όμορφη που είσαι;”.

Πριν λίγο καιρό έγραφα ότι πρέπει να επιτρέπω στον εαυτό μου να αισθάνεται καμιά φορά ότι είμαι η καλύτερη μαμά του κόσμου. Ήρθε και η ώρα να μου το επιβεβαιώσουν και τα μικρούλια μου.

Υπάρχει καλύτερος τρόπος;