Να απαντήσω πρόχειρα; Ποτέ!

Πέρασαν 4 χρόνια από εκείνο το βράδυ που με πήραν τηλέφωνο για να μου ανακοινώσουν ότι η μαμά μου κάτι έπαθε… έρχεται ο γιατρός να την δει… δεν ξέρουμε τι ακριβώς έχει… τι να σου πω βρε Μάγδα… Για να καταλήξουμε 5 τηλεφωνήματα μετά να απορούμε με το τι είχε συμβεί, πώς είχε συμβεί… Και τώρα;

4 χρόνια σήμερα λοιπόν από την ημέρα που έμεινα ορφανή, από την ημέρα που ο κόσμος όλος άλλαξε, από την ημέρα που σταμάτησα να είμαι παιδί. Ένα παιδί ετών 33. Μαζί με την μαμά μου έφυγε κι αυτό.

 

Μου το λέγανε και το χλεύαζα λιγάκι. “Δεν ξέρεις τι θα πει να είσαι ορφανό.” Κάπως μου ακουγόταν αυτή η λέξη. Κάπως μου ακούγεται μέχρι σήμερα, αλλά πραγματικά δεν ξέρει κανείς τι θα πει να είσαι ορφανό, μέχρι την ώρα που έχεις μείνει μόνος, χωρίς τους γονείς σου. Ακόμη κι ο πιο ανεξάρτητος άνθρωπος, αυτός που μένει μακριά από το σπίτι, αυτός που έχει την δική του οικογένεια, είναι όσο υπάρχουν οι γονείς του το παιδί κάποιου, κάποιος τον σκέφτεται με αυτή την πολλές φορές πιεστική συμπεριφορά, με έναν τρόπο που ίσως να μας πνίγει, αλλά, στην δική μου περίπτωση τουλάχιστον, με έναν τρόπο που ξεχείλιζε από αγάπη και ενδιαφέρον.

Ο θάνατος του πατέρα μου με βρήκε όταν ήμουν ακόμη παιδί. Έκλαψα, πληγώθηκα, αισθάνθηκα θυμό, τα έβαλα με την μαμά μου, τα έκανα όλα, βίωσα το πένθος του παιδιού που χάνει τον πατέρα του, της κόρης που χάνει τον πατέρα της. Ο θάνατος της μαμάς μου με βρήκε όταν ήμουν μια χειραφετημένη γυναίκα, μητέρα ενός παιδιού η ίδια. Δεν έκλαψα όσο θα ήθελα, θύμωσα, πληγώθηκα, βίωσα το πένθος και… φοβήθηκα, για πρώτη φορά φοβήθηκα πραγματικά τον θάνατο. Όλα τα έζησα στον υπερθετικό βαθμό, γιατί τώρα δεν έχανα μόνο την δική μου παιδική ταυτότητα, αλλά έπρεπε να αντιμετωπίσω και τον φόβο του δικού μου χαμού.

Κάποια μέρα τα παιδιά μου θα ζήσουν αυτό που εγώ βιώνω σήμερα. Και αυτή η σκέψη είναι ότι πιο τρομακτικό μπορεί να σκεφτεί μια μαμά. Αυτός πρέπει να ήταν και ο φόβος που κουβαλούσε η δική μου μητέρα.

Δεν γράφω αυτό το κείμενο γιατί έχω λύσεις κι απαντήσεις. Ξαφνικά αισθάνομαι ότι δεν έχω καμία, ότι ο φόβος είναι σταθερά εκεί, δεν ξέρω καν αν αντιμετωπίζεται και πώς. Τι λες σε ένα παιδί που αισθανεται ότι δεν έχει πια κανέναν να τον σκέφτεται με τον τρόπο που το σκεφτόταν η μαμά του; Τι λες στα δικά σου παιδιά που ξαφνικά φοβούνται τον θάνατο και εσύ πρέπει να το εξηγήσεις με ψυχραιμία;

Τελικά δεν έχω καμία απάντηση… Ξέρω μόνο πως όταν έφυγε η μαμά μου, ένα κομμάτι μου έφυγε μαζί της. Άλλαξα, άρχισα να βλέπω τον κόσμο μέσα από άλλα μάτια, ίσως λίγο πιο φοβισμένα, αλλά ταυτόχρονα πιο συνειδητοποιημένα. Πρέπει κάποια στιγμή να σταθουμε όλοι και να κοιτάξουμε κατάματα τους φόβους μας, τις ανησυχίες και τις ανασφάλειές μας. Γιατί κάποια στιγμή εμείς θα πρέπει να κάνουμε τον γονιό, να σταθούμε πλάι πλάι με έναν άλλο άνθρωπο και να προσφέρουμε ακόμη περισσότερα από όσα πήραμε εμείς.

Κοιτάω τα παιδιά μου, σκέφτομαι την μαμά μου, διαβάζω τα βιβλία μου και τους προσφέρω απλόχερα αγάπη, αγκαλιές και άφθονη συζήτηση. Αν όλα γίνονται για καλό, τότε ο θάνατός της με έσπρωξε να μεγαλώσω
και να καταλάβω πολλά πράγματα για το τι μητέρα θέλω εγώ να είμαι για
τα παιδιά μου.Με έκανε να καταλάβω ότι έχει έρθει η ώρα να με κοιτάξω κατάματα και να αντιμετωπίσω όλα αυτά που με τρομάζουν.

Στεναχωριέμαι που δεν την γνώρισαν καλά… Θα ήταν μια υπέροχη γιαγιά.