* Ο εγκέφαλος των αγοριών συγκριτικά με των κοριτσιών παρουσιάζει ελάχιστες διαφορές, τόσες που δεν αρκούν για να τα χαρακτηρίσουν ως διαφορετικά. Δεν το λέω εγώ αυτό, το λένε οι επιστήμονες και οι έρευνες που κάνουν.
* Από τη στιγμή που ένα παιδί γεννιέται, το φύλο του καθορίζει την συμπεριφορά μας. Το κλάμα διαφέρει, η όρεξη για φαγητό, ο τρόπος που θα μπουσουλήσει, η ικανότητα και η προσπάθεια που θα καταβάλει, όλα καθορίζονται κατά την άποψη μερικών από το φύλο (όλοι μπορεί να πέσουμε στην παγίδα, ακόμη κι εγώ που γράφω αυτές τις λέξεις). Πολλές φορές μάλιστα τα κορίτσια θεωρούνται λιγότερο ικανά στην σωματική δραστηριότητα, απλά επειδή είναι κορίτσια. Δυστυχώς αυτό είναι η απόρροια ενός σεξιστικού κόσμου, που πιάνει δουλειά από πολύ νωρίς στην ζωή ενός ανθρώπου.
* Όλη η κοινωνία συμβάλει στην στερεοτυπική ανατροφή ενός παιδιού. Δεν τα μεγαλώνουμε μόνοι μας, γιατί δεν είμαστε μοναχικά πλάσματα. Έχουν φίλους, πηγαίνουν στα σπίτια τους, έχουν δασκάλους και πηγαίνουν στο σχολείο, διαβάζουν βιβλία, παίζουν με παιχνίδια που έχουν φτιαχτεί με βάση το φύλο. Παρά τις προσπάθειες σας, είναι σίγουρο ότι θα ακούσουν και θα αισθανθούν πολλές φορές από τον περίγυρο, πόσο διαφορετικά είναι τα αγόρια από τα κορίτσια. Σε περιπτώσεις θα τα επιβραβεύσουν για αυτή την διαφορά (μπράβο στο σκληρό αντράκι, δες τι ευαίσθητη που είναι η κόρη μου, κοίτα πόσο φροντίζει το αδερφάκι της η κόρη μου κτλ κτλ)
* Τα αγόρια και τα κορίτσια παίζουν διαφορετικά… Όχι, δεν παίζουν διαφορετικά κι αυτό θα το δει κανείς όταν αφήσει τα παιδιά να παίξουν ελεύθερα, χωρίς τα ερεθίσματα του δομημένου περιβάλλοντος, τα ερεθίσματα δηλαδή που τοποθετήσαμε εμείς στον χώρο τους.
* Όταν σχολιάζουμε μπροστά στα παιδιά πόσο ζωηρά είναι τα αγόρια και πόσο ήρεμα και φρόνιμα είναι τα κορίτσια, εκφράζουμε πεποίθηση και προσδοκία. Πιστέψτε με, οι λέξεις μας λειτουργούν σαν μοχλός, σαν μια υπόγεια δύναμη που σπρώχνει τα παιδιά προς την μια ή την άλλη κατεύθυνση
* Ένα παιδί που δεν ταιριάζει στην παραπάνω άποψη (ζωηρό αγόρι – φρόνιμο κορίτσι) πώς πιστεύετε ότι θα αισθάνεται; Διαφορετικό, έξω από το “φυσιολογικό”, μπορεί ακόμη και να επιχειρήσει να υιοθετήσει έναν ρόλο που δεν του ταιριάζει.
* Μη μου ξαναπείτε το επιχείρημα “τότε πώς εξηγείς ότι το αγόρι δεν διαλέγει κούκλες για να παίξει και το ότι η κόρη μου είναι τόσο κοκέτα;“. Είναι κοκέτα γιατί πιθανότατα είσαι κι εσύ κοκέτα, γιατί η φίλη της είναι κοκέτα, γιατί όπου βρεθεί κι όπου σταθεί “οι γυναίκες πρέπει να ανταποκριθούν σε μια εικόνα που τις θέλει όμορφες, αδύνατες, φρόνιμες και συνεργάσιμες, παρά την πονηριά τους και την τσαχπινιά τους” (χρησιμοποιώ εισαγωγικά γιατί αυτά είναι λόγια άλλων που τα έχω ακούσει και φυσικά δεν τα υιοθετώ ως άποψη). Και όχι το αγόρι σου δεν θα διαλέξει κούκλα για να παίξει, γιατί μάλλον δεν του την αγόρασες ποτέ κι κατά πάσα πιθανότητα του έχεις “υποδείξει” τα “αγορίστικα παιχνίδια” ως τα κατάλληλα για το φύλο του.

Το ζήτημα του φύλου είναι λεπτό, ενώ είναι απολύτως σοβαρό και σημαντικό στην ανάπτυξη ενός παιδιού. Αφήστε τα παιδιά ελεύθερα να επιλέξουν τι θα φορέσουν, πώς και με ποιους θα παίξουν, πώς θα φερθούν, πώς θα σκαρφαλώσουν, πώς θα μάθουν, δώστε τους χρόνο να αναπτυχθούν με βάση τα χαρακτηριστικά που έχουν ως άνθρωποι και όχι ως φύλο. Αυτό είναι ένα μύθος που πρέπει να καταρριφθεί καταρχήν από εμάς τους γονείς!

Για αυτό κρατήστε τα σχόλιά σας για το φύλο των παιδιών μου και των παιδιών του διπλανού σας για τον εαυτό σας! Κάποιοι έχουν αναγνωρίσει ότι δυστυχώς ακόμη καλούμαστε να μεγαλώσουμε τους μικρούς μας ανθρώπους σε μια σεξιστική, πατριαρχική κοινωνία, όπου οι άνθρωποι περνούν όλη την ζωή τους με ταμπέλες και προσδοκίες.

Τα είπα και ξεθύμανα…

ΥΓ: Αν θέλετε μπορείτε να διαβάσετε τους δικούς μας μύθους και αλήθειες για τα αγόρια