Γιατί πρέπει τα πρωινά, το ξεκίνημα της μέρας, να είναι γεμάτο άγχος, βιασύνη, τρέξιμο; Πώς γίνεται με έναν μαγικό τρόπο, την μέρα ακριβώς που δεν πρέπει να αργήσεις, να ξυπνάς 10 κρίσιμα λεπτά αργότερα, να μην έχεις έτοιμες τις τσάντες των παιδιών, να είναι η μέρα που το μικρό θα ήθελε λίγο ύπνο παραπάνω…Κάπως έτσι ξεκίνησε η μέρα μας. Η μαμά, εγώ δηλαδή, να τρέχω, να φτιάχνω γάλατα και πρωινά, να ντύνω τον εαυτό μου και δύο παιδιά, να ετοιμάζω τσάντες και εκείνη την ώρα που κλείνει η πόρτα του ασανσέρ για να πάω το πρώτο παιδί στο σχολικό, ακούω την κραυγή του άλλου στον διάδρομο της πολυκατοικίας (στις 7:30 το πρωί) “Μαμά μη φεύγεις, σ’ αγαπώ μαμά, μη φεύγεις”…

Και του φωνάζω: “Μην κλαις αγόρι μου, θα ανέβω ξανά πάνω για να σε πάω στο σχολείο, πήγαινε στον μπαμπά!”

3 λεπτά αργότερα μπαίνω στο σπίτι και το βρίσκω σα μαραζωμένο στην πολυθρόνα.

Μαμά: Τι έπαθες, βρε Άρη; Γιατί κάνεις έτσι μωρό μου; Θα έφευγα έτσι; Αφού είχαμε πει πως θα σε πήγαινα εγώ στο σχολείο σήμερα. Δεν μπορείς να φωνάζεις έτσι στον διάδρομο της πολυκατοικίας πρωί πρωί. Κάποιοι κοιμούνται ακόμη και μπορεί να τους ξυπνήσουμε, δεν μπορούμε να φωνάζουμε και να κλαίμε στον διάδρομο…
Άρης: Μαμά… είναι δύσκολο να έχεις παιδί τελικά μαμά, έτσι δεν είναι;

Έμεινα για μερικά δευτερόλεπτα σαστισμένη…

Και πώς να μην σαστίσεις με κάτι τέτοιο δηλαδή; Το παιδί μου με παρατηρεί καθημερινά, πώς κινούμαι, πώς σκέφτομαι, τι τους λέω, πώς εκφράζομαι και σε μια στιγμή σαν αυτή συμπεραίνει πως “είναι δύσκολο να έχεις παιδί τελικά…”. Και αυτό τι σημαίνει; Ότι σκέφτεται πως δεν το αγαπώ; Με κρίνει; Με λυπάται; Το έκανα να αισθάνεται ότι μου είναι βάρος;

Μέσα σε δευτερόλεπτα τα πέρασα όλα: τύψεις, φόβο, ενοχές, άγχος, πανικό…

Τον πήρα αγκαλιά και του είπα:

Μαμά: Αγόρι μου γλυκό, υπέροχό μου πλάσμα! Αν είναι δύσκολο; Καμιά φορά μπορεί να είναι δύσκολο… Πολλά πράγματα είναι δύσκολα στην ζωή μας. Δεν έχει όμως να κάνει με σένα, ούτε με την αγάπη που αισθάνομαι εγώ για σένα. Το πιο όμορφο πράγμα που έκανα στην ζωή μου είναι που έχω εσάς για παιδάκια μου. Και ακόμη κι όταν διαφωνούμε, ακόμη κι όταν η μαμά αισθάνεται ότι κουράστηκε, ακόμη κι όταν βιαζόμαστε, η αγάπη μου για εσάς είναι εκεί και μεγαλώνει μαζί σας. Κάθε μέρα που περνάει! 

Άρης: Κι εγώ σε αγαπώ μαμά, ακόμη κι όταν σου θυμώνω…Πιο πολύ τότε!

Χρειάστηκαν 5 λεπτά. Πέντε πολύτιμα λεπτά! Για να καταλάβει το παιδί πως δε ήμουν θυμωμένη μαζί του, δεν έφταιγε αυτό… Μαζί χαλαρώσαμε, αγκαλιαστήκαμε, τα είπαμε… και έτσι απλά το υπόλοιπο της μέρας μας κύλησε καλύτερα!

Καμιά φορά χρειάζονται απλώς 5 λεπτά ηρεμίας!