Με το που άνοιξα σήμερα το πρωί το Facebook διάβασα μια ακόμη φορά για το τεράστιο αυτό σίριαλ, που παίζεται και στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια, και λέγεται θηλασμός… Δεν θα πω παρά την δική μου εμπειρία, πώς εγώ βίωσα τον θηλασμό ως μαμά 2 αγοριών.

Πριν ακόμη γεννηθεί το πρώτο μου παιδί είχα αποφασίσει ότι θα το θηλάσω ένα χρόνο. Και αυτό αν τα καταφέρω εξ’ αρχής, γιατί είχα ακούσει διάφορες ιστορίες για το πόσο δυσκολεύονται οι γυναίκες στην πράξη να θηλάσουν. Ε, λοιπόν εγώ δεν δυσκολεύτηκα καθόλου. Με εξαίρεση τις μέρες που “κατεβαίνει” το γάλα (δεν θα ξεχάσω ποτέ την φρίκη, τον πόνο, δεν μπορούσα να πάρω ανάσα από τους πόνους) όλο το υπόλοιπο έγινε τόσο απλά, τόσο όμορφα, τόσο φυσικά και έτσι φυσικά συνεχίστηκε για 18 μήνες.

Κατά τους μήνες αυτούς έκανα πολλά λάθη όπως μου είπαν διάφοροι: τον κακόμαθα, τον εκπαίδευσα λάθος για τον ύπνο, τον έκανα μαμόθρευτο, άφησα πίσω τον εαυτό μου, δεν επέτρεψα στον άντρα μου να μοιραστεί μαζί μου την χαρά του πρώτου του παιδιού… Κάποιοι άλλοι με βάφτισαν ως την καλύτερη μαμά που ξέρουν, μου είπαν ότι γλίτωσα το παιδί μου από τον καρκίνο, ότι του πρόσφερα ασφάλεια και στοργή, ότι του έδωσα τα καλύτερα αντισώματα…

Σταμάτησα να θηλάζω το παιδί μου στους 18 μήνες μετά από μια δαγκωνιά. Τόσο δυνατή που μάτωσα, έκλαψα, πρήστηκα και αποφάσισα μέσα σε μια στιγμή “ως εδώ!”. Διάφοροι τότε μου είπαν ότι “έκανα το καλύτερο”, “επιτέλους”, “καιρός ήταν”, “σε λίγο θα πήγαινε φαντάρος” και εγώ ακόμη θα τον θήλαζα, ενώ οι άλλοι μου είπαν να “κάνω υπομονή”, “θα περάσει”, “φάση είναι το δάγκωμα” και μήπως να συνεχίσω γιατί τώρα τι γάλα θα πίνει.. Απελπίστηκα, έκλαψα και λίγο γεμάτη ενοχές, ειδικά όταν το παιδί αρνήθηκε να δοκιμάσει γάλα για μήνες, το οποιοδήποτε γάλα, ακόμη και το μητρικό σε μπουκάλι!

Σήμερα ο Άρης είναι περίπου 4 ετών, πίνει γάλα πρωί, μεσημέρι και βράδυ, είναι υγιής, έξυπνος (ας μου επιτραπεί ως μανούλα να χαρώ που μου λένε κάποιοι ότι είναι πιο μπροστά από άλλα παιδάκια της ηλικία του), στοργικός, κοινωνικός και τόσα, μα τόσα άλλα…

Το δεύτερο παιδάκι μου, ο Άλκης, θήλασε 9 μήνες. Το σώμα μου ήταν έτοιμο αυτή την φορά, δεν πόνεσα τόσο πολύ όταν “κατέβηκε” το γάλα, δεν δυσκολεύτηκα να βρω την σωστή θέση και για δεύτερη φορά μπορούσα να θηλάσω με άνεση… ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα. Δεν είχα υπολογίσει την κούραση των δύο παιδιών, την ζήλια του πρώτου, τον χρόνο μου που έπρεπε να μοιραστεί στα 3 (μην ξεχνάμε και τον μπαμπά, αν και είναι το εύκολο θύμα). Έτσι αποφάσισα σε αυτό το παιδάκι να δίνω ένα μπουκάλι ξένο γάλα πριν τον βραδινό του ύπνο και να το δίνει ο μπαμπάς, για να αποκτήσει και αυτός την δική του σχέση με το μωρό. Την πρώτη φορά έκλαιγα απαρηγόρητη, πιστεύοντας ότι κάνω κάτι πολύ κακό, ότι δεν είμαι αρκετή, ότι το παραμελώ και άλλα τέτοια…

Ο Άλκης σήμερα είναι 17 μηνών. Είναι ένα άλλο παιδί, μια διαφορετική προσωπικότητα, οι ίδιοι γονείς των μεγάλωσαν, αλλά είναι διαφορετικός! Του λείπει κάτι σε σχέση με το πρώτο μου παιδάκι;  Ίσως θέλει περισσότερες αγκαλιές, ζητάει μανούλα, αλλά και μπαμπά (ο Άρης στην ίδια ηλικία… μαμά, μαμά, μαμά!). Είναι όμως όπως ακριβώς θα ήθελα να είναι το παιδί μου, κι ακόμα παραπάνω (εντάξει, με τον ύπνο του έχουμε κάτι θεματάκια, αλλά άλλη φορά θα σας τα πω αυτά). Του έκανα κακό που δεν τον θήλασα όσο και τον πρώτο; Κάποιοι θα μου πουν πως ίσως να μην ήταν τόσο αγκαλίτσας αν είχα δώσει και σε αυτόν την ευκαιρία να θηλάσει όσο και ο πρώτος, τουλάχιστον. Και μπορεί και να έχουν δίκιο!

Με εμένα όμως τι γίνεται;

Η μαμά δεν έχει δικαιώματα σε αυτήν την σχέση με τα παιδιά της, ή πρέπει απλώς να κάνει κάποια πράγματα, ακόμη και εις βάρος του εαυτού της; Και ποια είναι τελικά η καλύτερη μαμά του κόσμου; Αυτή που θήλασε ή αυτή που δεν θήλασε; Αυτό είναι το κριτήριο; Το γάλα και από που αυτό προέρχεται; Σίγουρα πρέπει να ενισχύσουμε τα παιδιά μας με αυτό το δώρο που μας έκανε η φύση, με κάτι που βγαίνει από τα σώματά μας… με αρκετή δουλειά και προσπάθεια όμως. Δεν το καταφέρνουν όλες οι γυναίκες, ακόμη και αυτές που το θέλουν πολύ! Είναι χειρότερες μητέρες; Πότε θα σταματήσουμε να μιλάμε μεταξύ μας, καμαρώνοντας ότι εμείς θηλάσαμε, ενώ η άλλη το έβαλε στον αυτόματο;

Αγαπητές μαμάδες, για αυτό, όπως και για το άλλο σίριαλ που λέγεται τοκετός (στο επόμενο επεισόδιο, ίσως) στηρίζουμε την επιλογή των γυναικών, στηρίζουμε τις γυναίκες και τις όποιες αποφάσεις παίρνουν. Η αγάπη προς τα παιδιά μας δεν μετριέται έτσι. Στο τέλος τέλος δεν είναι αγώνας δρόμου, όπου ανταγωνιζόμαστε μεταξύ μας για το ποια θα το κάνει καλύτερα. Όλες είμαστε καινούριες σε αυτά τα νέα καθήκοντα.

Εγώ δεν γεννήθηκα μητέρα. Μαθαίνω καθημερινά πώς θα γίνω μια καλή μητέρα. Οι ενοχές μου τελείωσαν! Δεν έκανα λάθος με τα παιδιά μου, ειδικά στο θέμα αυτό! Έκανα το καλύτερο, για αυτά, για εμένα, για την ισορροπία των οικογενειακών σχέσεων… Σήμερα έχω δύο υγιέστατα παιδάκια, μια ισορροπημένη σχέση, μια χαρούμενη οικογένεια, που παρά τις όποιες δυσκολίες (εδώ δεν είναι εύκολο να ζούνε 2 μαζί, τι γίνεται όταν είναι 4;) στο τέλος της ημέρας κοιμάται με παραμύθια, χαμόγελα, ωραίες ιστορίες γονέων γεμάτων περηφάνια και… δύο ποτηράκια κρασί!