Και μου το ξαναείπε πριν μερικές μέρες… Μια μέρα που με ζόρισε πολύ: δουλειά, παραλαβή παιδιών, φαγητό, σπίτι χάλια, kung fu, τρελαμένη επιστροφή, προετοιμασία για την επόμενη μέρα, παιδιά που παίζοντας έχουν μπει στο πετσί του ρόλου και δεν συνεργάζονται στο φαγητό, δόντια, πλύσιμο, παραμύθι και κάπου εκεί…

“Είναι δύσκολο να έχεις παιδί τελικά μαμά;”

Η απάντηση ήταν η ίδια. Τον κράτησα σφιχτά στην αγκαλιά μου και του εξήγησα πως πολλά πράγματα είναι δύσκολα στην ζωή μας, ίσως το να είσαι γονιός είναι ένα από τα πιο δύσκολα, αλλά είναι και το πιο υπέροχο πράγμα που εγώ έχω βιώσει μέχρι σήμερα. Προσπάθησα να του εξηγήσω πως ο χρόνος έχει καλές και κακές μέρες και αν ζήσαμε μια μέρα που δεν ήταν όπως ακριβώς θα την θέλαμε, αυτό δεν σημαίνει πως δεν αγαπάμε ο ένας τον άλλο, πως δεν θα ξυπνήσουμε το επόμενο πρωί και όλα θα είναι καλύτερα. Γιατί έχουμε ο ένας τον άλλο, αγαπιόμαστε και το αισθανόμαστε αυτό βαθιά μέσα μας, λέμε αλήθειες και είμαστε άνθρωποι που αισθάνονται πολλά και διαφορετικά συναισθήματα.Του είπα πως και η μαμά έχει αδυναμίες, φοβάται και αισθάνεται θυμό όπως ακριβώς και τα παιδιά.

Με αγκάλιασε, μου έδωσε το πιο ρουφηχτό φιλί και μου είπε καληνύχτα!

Με βασάνισε όμως αυτή η διαπίστωση. Φοβήθηκα πως έχω κάνει κάτι λάθος και το παιδί το καταλαβαίνει αυτό. Φοβήθηκα μήπως αισθανθεί πως ευθύνεται για αυτό. Και μόνο ένα μικρό μου κομμάτι σκέφτηκε πως ίσως απλά το παιδί μπήκε στην θέση μου, στο ανθρώπινο μυαλό μου και για μερικά δευτερόλεπτα έγινε η φωνή μου.

Και τότε ήρθατε εσείς αγαπημένοι φίλοι και με επαναφέρατε στην λογική. “Αυτή είναι η έμπρακτη απόδειξη της ενσυναίσθησης“, μου έγραψε η Έλενα, “Δεν είναι και τόσο εύκολο να μπορεί να μπαίνει ένα παιδί στο πετσί του άλλου“, έγραψε η Γιολάντα, “Κάτι καλό έχει δομηθεί, δεν είναι παρτάκιας” έγραψε η Στέλλα, “κάτι έχεις κάνει σωστά” μου γράψατε… κι εγώ απλά δεν μπορούσα να το δω…

Είναι δύσκολο κάποιες μέρες να βλέπεις πίσω από τις λέξεις. Να δαμάσεις τον ενοχικό άνθρωπο που κρύβεται μέσα σου και να δεις τα πράγματα με την ματιά του ουδέτερου παρατηρητή. Κι είναι πολύ δύσκολο για έναν γονιό όταν προσπαθεί να μεγαλώσει τα παιδιά του αλλιώς, ώστε να μη νιώσουν αν γίνεται ποτέ ενοχή, να μη σκεφτούν ούτε για μια στιγμή πως δεν μπορούν να εκφράσουν αυτό που αισθάνονται.

Ξέρετε τι με βοηθάει; Να αποδέχομαι καταρχήν το λάθος μου, να το αναγνωρίζω εγώ, για μένα, και να αποδέχομαι πως έφταιξα. Δεν αντέχω τα “έλα μωρέ, εμείς τι πάθαμε;“. Πάθαμε! Και το κουβαλάμε μέσα μας, πάνω μας, στην σχέση με τον άντρα μας, με τους φίλους μας, στην δουλειά… Παραδέχομαι ότι τα πλήγωσα και ζητάω συγνώμη. Συγνώμη που τα δικά μου συναισθήματα και η δική μου κακή στιγμή έγιναν η αιτία να αισθανθούν αυτά άσχημα. Και τους λέω πως θα προσπαθήσω να το διορθώσω, να μην ξαναγίνει. Και δεν σας κρύβω πως χαίρομαι όταν με πλησιάζουν και με χαϊδεύουν απαλά στα μαλλιά και μου λένε “Δεν πειράζει μαμά, είσαι η καλύτερη!“.

Ναι λοιπόν αγόρι μου, είναι δύσκολο να έχει κανείς παιδιά. Γιατί η ευθύνη είναι τεράστια και η ενοχή σε κάθε λάθος με περιμένει στην γωνία. Αλλά το παλεύω, το παλεύω πολύ και καθημερινά. Και να ξέρετε υπέροχοι μου άνθρωποι, αγαπημένα μου παιδάκια, πως όσο δύσκολο είναι, άλλο τόσο είναι και η πιο υπέροχα μοναδική εμπειρία που έχω ζήσει μέχρι σήμερα. Και δεν θα την άλλαζα με τίποτα!

Ένα τεράστιο ευχαριστώ σε όλους τους φίλους! Είστε φοβεροί!!!