Την 1η Ιουνίου 2013 μιλούσα σε μια ημερίδα για το άγχος που βιώνουν τα άτομα με διάχυτες αναπτυξιακές διαταραχές και τα άτομα με νοητική υστέρηση, καθώς και για την επιθετικότητα και τους τρόπους αντιμετώπισής της. Ξεκίνησα την παρουσίαση λέγοντας ότι δυστυχώς στην Ελλάδα η συζήτηση δεν πρέπει να ξεκινήσει από το αν η εκπαίδευση είναι αναγκαία και από τους τρόπους διαχείρισης της επιθετικής συμπεριφοράς, αλλά από βασικούς όρους όπως φροντίδα, υποστήριξη, νοσηλεία και θεραπεία. Δουλεύοντας καθημερινά σε δομές ψυχοκοινωνικής αποκατάστασης τα τελευταία 9
χρόνια συνεχίζω να εκπλήσσομαι με το πόσο διαφορετικά μπορεί εγώ, ένας γονιός, ένας ασθενής και το κράτος να βλέπουμε τέτοιες έννοιες.
Δυστυχώς 17 μέρες μετά ήρθε στην δημοσιότητα το περιστατικό του αυτιστικού παιδιού στην Πάτρα για να επιβεβαιώσει το πόσο πίσω είμαστε σαν κοινωνία στις παρεχόμενες υπηρεσίες υγείας. Μπορείτε εδώ να διαβάσετε το σχετικό άρθρο. Ποια είναι λοιπόν η απάντηση του κράτους απέναντι σε ένα άτομο με αυτισμό σε μια δύσκολη στιγμή; Για τους μεγαλύτερους που θυμούνται την αποκάλυψη του σκανδάλου της Λέρου (1989) το περιστατικό σίγουρα φέρνει μνήμες της εποχής εκείνης. Για λόγους δεοντολογικούς οφείλω να παραθέσω και την επίσημη απάντηση του εν λόγω νοσοκομειακού ιδρύματος.
Δεν θέλω να σταθώ στο συγκεκριμένο περιστατικό, γιατί πιστεύω ότι είναι ένα από τα πολλά που συμβαίνουν καθημερινά, τόσο σε δημόσια ή ιδιωτικά νοσοκομειακά ιδρύματα όσο και εκεί που δεν φτάνει κανένας φωτογραφικός φακός και κανένας δημοσιογράφος, στα δωμάτια δηλαδή των παιδιών αυτών. Δε μπορώ όμως να μη σχολιάσω ότι το ελληνικό κράτος συστηματικά απαντά σε αυτούς που έχουν ανάγκη από την υποστήριξή του, είτε λέγονται απολυμένοι, άνεργοι, συνταξιούχοι, σε αυτούς που προφανώς ζούνε μια δυσκολία, με βία και καταστολή.
Ας θυμηθούμε και τα δημοσιεύματα του Μαΐου 2013: «Αυτιστικός μαχαιρώνει 20 φορές 12χρονο παιδί». Δεν θα ξεχάσω τα λόγια της μητέρας ενός 17χρονου εφήβου με αυτισμό που βλέπω στο κέντρο να λέει «φοβάμαι τι θα γίνει στο σχολείο αύριο».
Η αλήθεια είναι ότι και εγώ φοβάμαι τις σκέψεις που δημιουργούν τα 2 αυτά περιστατικά. Από την μια έχουμε την επικινδυνότητα που συνδυάζεται με τον αυτισμό και από την άλλη τον ενδεδειγμένο τρόπο προστασίας μας από αυτούς τους επικίνδυνους.
Και σας ρωτάω λοιπόν:
- Η δυσκολία ένταξης στις σχολικές διαδικασίες ενός παιδιού με αυτισμό είναι αποτέλεσμα της «αναπηρίας» του ή αποτέλεσμα μιας φοβικής αντιμετώπισης από τους συμμαθητές και από τους δασκάλους του;
- Αν την επόμενη φορά που θα πάει στο νοσοκομείο ο 17χρονος από την Πάτρα σπάσει την αίθουσα αναμονής, θα το κάνει επειδή είναι κοινωνικά «ανάπηρος» και επιθετικός, ή γιατί τον μάθαμε ότι το νοσοκομείο είναι ένα μέρος φροντίδας που σε δένουν χειροπόδαρα για μέρες ολόκληρες;
- Εσείς θα αφήσετε το παιδί σας να πλησιάσει το «περίεργο» παιδί που παίζει μόνο του στο πάρκο της γειτονίας σας;
- Σε ποιόν θα διαμαρτυρηθείτε για την παρουσία ενός αυτιστικού παιδιού στον παιδικό σταθμό του δικού σας παιδιού; Στο ίδιο το παιδί, στους γονείς του, στους παιδαγωγούς, στη διεύθυνση του παιδικού, στην πρωτοβάθμια διεύθυνση, στο δήμαρχο, στον περιφερειάρχη, στο βουλευτή της περιοχής, στο υπουργείο;;;; (έχουν συμβεί και συνεχίζουν να συμβαίνουν). Πρέπει να διαμαρτυρηθούμε;
Θέλουμε να πιστεύουμε ότι η κοινωνία μας έχει προχωρήσει και ότι είμαστε ανεκτικοί στην διαφορετικότητα, αλλά από την άλλη συνεχίζουμε να διατηρούμε και να δημιουργούμε στερεότυπα που κλείνουν εμάς στον εαυτό μας και τους «άλλους» σε ένα άλλο κόσμο.
Θα μπορούσα να γράφω σελίδες ολόκληρες για τις διαταραχές του αυτιστικού φάσματος αλλά νομίζω ότι η συζήτηση
πρέπει να αρχίσει από την αρχή. Να δούμε πως εμείς δημιουργούμε και καταδικάζουμε στην «αναπηρία» το διαφορετικό. Nα δούμε πώς οι δικοί μας φόβοι κλείνουν τις πόρτες και τις διόδους επικοινωνίας με το διαφορετικό.
Μετά μπορούμε να συζητήσουμε για ό,τι θέλετε…
NO COMMENT