Πόσες μέρες #menoumespiti; Έχω χάσει πια το μέτρημα… Η αίσθηση του χρόνου την εποχή της καραντίνας έχει αλλάξει. Όλες οι μέρες μοιάζουν να είναι ίδιες. Πότε είναι Σάββατο; Πότε Τετάρτη; Δεν έχει και μεγάλη σημασία. Σήμερα όμως η μέρα είναι διαφορετική, γιατί η μαμά γιορτάζει κι αυτή είναι μια γιορτή… καραντινάτη!

Τι έκανε η μαμά της καραντίνας;

Αυτές ήταν με λίγα λόγια οι 55 μέρες μας στο σπίτι.

4 SMS για μετακινήσεις B6, 1 SMS για μετακίνηση Β2, 6 online παραγγελίες super market, 8 βιβλία, 6 σειρές στο Netflix, 1 κρίση πανικού, 1 προσπάθεια εγγραφής στο Πανελλήνιο Σχολικό Δίκτυο, δεκάδες προσπάθειες να παίξουμε το σχολείο, καθόλου γυμναστική, 7 φραντζόλες σπιτικό ψωμί, 5 κέικ, 50 πασχαλινά κουλούρια, 10 κόκκινα αυγά, 4 σακούλες πατατάκια με ρίγανη, 5 ΙΟΝ αμυγδάλου, 2 cheesecake, αμέτρητες μερίδες φαγητού, ελάχιστη όρεξη για δουλειά, ατελείωτες ώρες δουλεύοντας, 5 σακούλες σκουπιδιών με χαρτούρα ετών, 2 σακούλες πολλαπλών χρήσεων με βιβλία που θα δωρίσω, 4 σακούλες με ρούχα που δεν πρόκειται να φορέσω ξανά, αμέτρητες βιντεοκλήσεις, 17 παραλαβές courier, 4 αποστολές courier, ξεσκόνισμα-σκούπισμα-σφουγγάρισμα (έχασα το μέτρημα), πλύσιμο χεριών μέχρι να σκάσουν…

Η μαμά της καραντίνας έπρεπε να είναι μαμάααααα, μαγείρισσα, ψυχολόγος, δασκάλα, γυμνάστρια, καθαρίστρια, κηπουρός, τεχνικός ηλεκτρονικών υπολογιστών, tablet και κινητών, φιλάνθρωπος, αλληλέγγυα, επαγγελματίας, γρήγορη, επιμελής, επινοητική, γεμάτη κατανόηση, υπομονή, χαμόγελα, αγκαλιές…

Και με το που μας άφησαν να επιστρέψουμε σε μια “κανονικότητα” η μαμά της καραντίνας, μετά από ένα μικρό ατύχημα που οδήγησε σε ένα χτυπημένο κεφάλι, έγινε και νοσοκόμα. Ψύχραιμη, επαγγελματίας, χωρίς ίχνος υστερίας (που την είχα στο τσεπάκι μου μια ακόμη κρίση πανικού), σίγουρη πως ξέρει για μια ακόμη φορά ποιο είναι το σωστό για το παιδί της.

Αυτά κι άλλα πολλά είναι η μαμά. Κάθε μέρα, κάθε εποχή του χρόνου, με κορονοϊό, καραντίνα ή κανονικότητα.

Και σήμερα η μαμά γιορτάζει. Εγώ γιορτάζω! Εσύ γιορτάζεις!

Βέβαια, αν θες τη γνώμη μου, η μαμά έχει κάθε μέρα κι έναν λόγο να γιορτάζει. Γιατί τις περισσότερες μέρες έχει ξεπεράσει τον εαυτό της, έχει καταφέρει κάτι που ποτέ δεν πίστευε ότι μπορούσε να καταφέρει, έχει δείξει τον καλύτερό της χαρακτήρα, με τις αδυναμίες του φυσικά, αλλά είναι εκεί, γεμάτη αγάπη, αισιοδοξία, κατανόηση, πανέτοιμη να υποδυθεί τον κάθε της ρόλο, να το πάει στο επόμενο level, να νιώσει ευτυχισμένη, γεμάτη αγάπη απλά και μόνο επειδή πήρε μια ζωγραφιά, ένα φιλί ή μια αγκαλιά από το παιδί της.

Τη φετινή γιορτή όμως θέλω όλες μας να την γιορτάσουμε! Γιατί, για σκέψου το, πόσες φορές στη ζωή μας θα έχουμε την ευκαιρία να κάνουμε μια γιορτή καραντινάτη; (Ελπίζω μόνο μια…)

Αυτό κι αν δεν ήταν το απόλυτο challenge!

Και το περάσαμε με επιτυχία.

Μέχρι νεωτέρας…

Μάνα κουράγιο!