Αυτή η ανάρτηση είναι μια μικρή υπενθύμιση, ένα καμπανάκι, πως τα παιδιά μας, ακόμη και τις πιο δύσκολες μέρες, ακόμη κι όταν όλα φαντάζουν δύσκολα και κουραστικά, έχουν ανάγκη να αισθανθούν την αγάπη και την ασφάλεια που μπορούμε να τους προσφέρουμε με τον πιο απλό τρόπο: τα λόγια μας. Σε όσες δραστηριότητες κι αν πάμε, όσα πράγματα κι αν κάνουμε μαζί τους, δεν μπορούν να καλύψουν το κενό που αφήνουν οι λέξεις που δεν ειπώθηκαν. Να βρίσκετε λοιπόν καθημερινά χρόνο και ευκαιρίες για να τους λέτε φράσεις και λέξεις που θα τα βοηθήσουν να αισθανθούν καλά και να συνδεθούν μαζί σας.

Σε αγαπώ!

Τι πιο απλό! Ισχύει κάθε μέρα, καλή ή κακή. Η αγάπη πολλαπλασιάζεται, γίνεται πιο δυνατή, κερδίζει ακόμη και τους πιο δύσπιστους, ηρεμεί ακόμη και τους πιο ανήσυχους. Τα παιδιά χρειάζονται να ακούν ένα απλό “σ’ αγαπώ!”. Ακόμη και καθώς μεγαλώνουν και δείχνουν πιο απόμακρα κι ανεξάρτητα. Πάντα θα θυμούνται εκείνο το απόγευμα που απλά ανοίξατε την πόρτα του υπνοδωματίου τους και τους είπατε “Σε αγαπώ!”.

Μου αρέσει όταν… / Είμαι περήφανη για σένα!

Σκέφτομαι συχνά πόσο πιο όμορφα θα κυλούσε η καθημερινότητα, αν όλοι προσπαθούσαμε να δούμε αυτά που μας αρέσουν στις πράξεις του άλλου. Ακόμη κι αν απογοητευόμαστε, ακόμη κι αν είμαστε πλέον 40 και πέφτουμε από τα σύννεφα κάθε φορά που πέφτουμε πάνω σε ανθρώπους που δεν αναγνωρίζουν αυτό το χάρισμα. Το ίδιο ισχύει και για ένα παιδί. Αναγνωρίζοντας τα μικρά, καθημερινά, ή τα πιο μεγάλα, αυτά για τα οποία κουράστηκε, προσπάθησε, ακόμη κι αν δεν πέτυχε τον τελικό του στόχο. Προσπάθησε και του αξίζει να ακούσει από τους γονείς του πόσο περήφανοι είναι να βλέπουν αυτή την προσπάθεια. Εγώ αυτό θα ήθελα να το ακούω πού και πού πάντως.

Να ξέρεις πως για μένα θα είσαι πάντα μοναδικός.

Όχι επειδή γεννήσατε το τέλειο παιδί! Η τελειότητα είναι υπό συζήτηση άλλωστε, καθώς είναι μια έννοια τελείως υποκειμενική. Ένα παιδί είναι μοναδικό γιατί είναι ο εαυτός του, ένας μοναδικός άνθρωπος που ξεχωρίζει για τα δικά του χαρακτηριστικά. Καλό είναι να το ξέρει αυτό.

Σε εμπιστεύομαι.

Και τι δεν θα έδινα να το άκουγα αυτό εκείνα τα χρόνια της εφηβείας. Αν όμως ένα παιδί δεν αισθάνεται πως το εμπιστευόμαστε πριν φτάσει σε αυτή την ηλικία, αν ένα παιδί βιώνει συνεχώς την αμφισβήτηση, την απαξίωση, την υπερπροστασία, τότε θα έρθει η στιγμή που και αυτό θα μας φερθεί με τον ίδιο ή παρόμοιο τρόπο.

Μια μικρή υπενθύμιση, για όλους μας!