Όταν ξεκίνησα να γράφω δεν φανταζόμουν ποτέ πού θα με πάει… Δεν ήμουν σίγουρη ποιός με διαβάζει, αν έχω κάτι να πω, τι τέλοσπάντων θέλω να βγει μέσα από όλο αυτό. Διάβαζα άλλους blogger με θαυμασμό για τα υπέροχα κείμενά τους και τις πανέμορφες φωτογραφίες τους. Πρέπει να σας πω ότι είχα ξεχωρίσει καταρχήν το My lovable baby και το Kapa. Me without you… tea without a biscuit! “Τι ωράια που γράφουν!”, σκεφτόμουν… “Ποιοί είναι αυτοί οι άνθρωποι άραγε; Πώς θα ήταν αν τους γνώριζα; Θα ήταν αυτό που έχω μέσα στο μυαλό μου;”.Και ξαφνικά μαθαίνω για τις Ψηφιακές Γειτονιές. “Εκεί θα πάω!”, σκέφτηκα. “Να γνωρίσω ανθρώπους, να μιλήσουμε, να μάθω πράγματα, να λύσω απορίες, να μυηθώ σε αυτόν τον υπέροχο κόσμο…”. Και δείλιασα… Δεν πήγα. Είχα εγώ κάτι να πω; Ποιός θα ήθελε να μιλήσει με μια πρωτάρα blogger; Και δεν πήγα ούτε την δεύτερη χρονιά! Ξανά το ίδιο συναίσθημα, ο ίδιος φόβος, η ίδια ανασφάλεια, αυτή η αγωνία αν θα έδινε κανείς σημασία σε ένα νέο πρόσωπο που δεν ήξερε πού πάνε τα τέσσερα.

Και συνέχισα να γράφω. Πέρασαν αρκετοί μήνες. Γνώρισα κι άλλα blog, έμαθα πώς να κινούμαι καλύτερα μέσα στο δικό μου, κατάλαβα πόσο λυτρωτικό και συνάμα απολαυστικό είναι να γράφεις, να ξεδιπλώνεσαι σε έναν κόσμο άγνωστο, αλλά τόσο πρόθυμο να σε διαβάσει. Κάπου εκεί ήρθε η ομάδα Μαμαδο-blogs.

Έτσι ξεκίνησε και η πρώτη ουσιαστική επαφή με αυτές τις γυναίκες. Διαφορετικές μεταξύ τους, μοιράζονται την αγάπη τους για το blogging, τους προβληματισμούς και τις σκέψεις τους. Ήρθανε τα σχόλια στο blog, τα μηνύματα και μια αίσθηση ότι τελικά έχουμε περισσσότερα κοινά από όσα νόμιζα. Πόσο λάθος είχα κάνει! Πόσο λίγα ήξερα για τους ανθρώπους που εκτίθενται μέσα από τα γραπτά τους, μέσα από τις φωτογραφίες τους, μέσα από τις καθημερινές τους σκέψεις και συνήθειες, τα χόμπι τους, που τόσο απλόχερα μοιράζονται με μερικές δεκάδες άγνωστα άτομα!

Και επιτέλους μετά από μήνες έγινε και η πρώτη μας συνάντηση!

Η Μάχη (Μomma’s daily life), η Ευαγγελία (Annoula’ s mom), η Αναστασία (Sunday spoon), η Μένια (Καρκινάκι), η Ελένη (Craft with mom), η Αλεξανδρα (Craftland), η Αθηνά (Craft-cook-love), η Εύη (Mamas ‘n’ papas), η Κάλη (Ανθομέλι) και η Ασπασία (My lovable baby, ναι βρε παιδιά, η πρώτη blogger που άρχισα να διαβάζω συστηματικά) ήταν εκεί. Ο χρόνος δεν ήταν αρκετός, δεν μπόρεσα να μιλήσω με όλες τους όσο θα ήθελα, αλλά όσα δεν είπαμε με λόγια τα είπαμε με βλέμματα, me μηνύματα που ακολούθησαν και μια προσμονή για την επόμενή μας συνάντηση.

Φωτογραφία: Ελένη Καραγιαννίδου

Σαν να γνωριζόμασταν από καιρό δεν υπήρχε αμηχανία. Μιλήσαμε σαν μαμάδες, σαν blogger, συζητήσαμε το παρακάτω, κοντοσταθήκαμε σε προβληματισμούς. Ούτε τις μισές μου σκέψεις βέβαια δεν είπα, αλλά τι να κάνουμε, θα ήθελα μια ολόκληρη μέρα για να μιλήσω με όλες και να ρωτήσω όλα όσα ήθελα να μάθω.

Φυσικά και ο μικρούλης μου πέρασε υπέροχα, αφού μεταμορφώθηκε σε καπετάνιο ενός τεράστιου πειρατικού καραβιού και είχε την ευκαιρία να εξασκηθεί στην σκοποβολή με ένα ηλεκτρονικό νεροπίστολο (εντάξει, το παιδί ενθουσιάστηκε με το συγκεκριμένο παιχνίδι!). Και φυσικά παρέα με τον Άρη κάνανε και μια ακόμη γνωριμία, αποκτήσαnε έναν καινούριο φίλο όπως μου είπαν φεύγοντας, τον Ντινούλη της πανέμορφης Εύης!

Η ουσία είναι ότι θα τα ξαναπούμε σύντομα. Σε δυάδες, τριάδες ή όλες μαζί; Σίγουρα όμως την επόμενη φορά θα έρθουν ακόμη περισσότερες. Αν είσαι και εσύ που με διαβάζεις αυτή την στιγμή καινούριος/α blogger να θυμάσαι: μίλα, μη φοβάσαι, μπορείς να προσεγγίσεις τους ανθρώπους που διαβάζεις πολύ πιο εύκολα από ότι νομίζεις. Γιατί οι blogger δεν θα ήταν blogger αν δεν ήθελαν να μιλήσουν σε σένα, σε μένα, στον διπλανό μου. Και πού ξέρεις, μπορεί να έχεις την ευκαιρία να τους γνωρίσεις κι από κοντά, γιατί είναι τελικά σαν κι εσένα! Απλοί, υπέροχοι άνθρωποι!!!