Πριν δύο εβδομάδες λοιπόν ο μεγάλος μου ανακοίνωσε ότι τελείωσε με το κολύμπι και όταν ξανάρθει ο χειμώνας θέλει να κάνει άλλα πράγματα. Απολύτως σεβαστό! Και χθες ο μικρός χτύπησε την δική του κρίση. Νέος γύρος “θέλω, δεν θέλω, κουράστηκα, με πονάνε τα πόδια μου, θα κλάψω αν πάω” κτλ κτλ για να καταλήξει στην δήλωση “αν με πας να ξέρεις θα κοιμηθώ στο αμάξι“. Να σας πω εδώ ότι ποτέ δεν τα πίεσα να πάνε και μάλιστα εις βάρος πολλές φορές του πορτοφολιού της οικογένειας, ποτέ δεν τα απείλησα για να πάνε, δεν τα δωροδόκησα, δεν έκανα καμία κίνηση που δεν έδειχνε απλώς σεβασμό και κατανόηση της επιθυμίας τους. Και όλα αυτά την ίδια ώρα που έχω βρεθεί αντιμέτωπη με την δική μου επιθυμία και τις δικές μου προσδοκίες σε σχέση με την κολύμβηση και τα παιδιά (άλλη συζήτηση αυτή, μεγάλη και πονεμένη, εμείς, οι προσδοκίες μας, οι δικές μας προβολές πάνω στα παιδιά, το ανικανοποίητο, το καλύτερο…).
Με τον πιο ήπιο τρόπο και με τους τόνους χαμηλά προσπαθούσα λοιπόν να εξηγήσω στον Άλκη πως αν δεν θέλει να πάει κολυμβητήριο δεν πειράζει, θα σταματήσουμε και τώρα που είναι καλοκαίρι θα απολαύσουμε την θάλασσα. Του εξηγούσα όμως ότι δεν μπορεί να πάει όποτε θέλει, γιατί στο κολυμβητήριο ακολουθούμε μια ομάδα, πληρώνουμε για να μας μάθουν να κολυμπάμε, δεν είναι σαν να πηγαίνουμε σε μια πισίνα στις διακοπές μας…
Στου κουφού την πόρτα, όσο θέλεις βρόντα!
Είναι μικρούλης, δεν καταλαβαίνει από αυτά, η οικονομική υποχρέωση πίσω από μια τέτοια δραστηριότητα δεν τον αφορά… τα έχω πει όλα πλέον… και ο τόνος της φωνής είναι ακόμη χαμηλά… αλλά δεν έχω άλλα επιχειρήματα, μου τελείωσαν…και τότε πιάνω το κεφάλι μου, ενώ ο Άλκης έχει αρχίσει να κλαίει δίπλα μου και λέω (για πρώτη φορά υπάρχει λίγη ένταση στην φωνή μου) “Έλεος όμως, τι άλλο να σου πω;”.
Και μπαίνει στην κουβέντα ο μεγάλος, ο Άρης, ήπιος, καθησυχαστικός, ήρεμη δύναμη τον λέω εγώ:
“Λοιπόν, ηρεμήστε και οι δύο, εντάξει; Άλκη, νομίζω πως η μαμά κουράστηκε γιατί άρχισε να πιάνει το κεφάλι της. Δεν έχει να σου πει άλλα λόγια, ότι είχε να πει με την φωνή της το είπε. Μου φαίνεται πως κουράστηκε και εσύ πρέπει τώρα να καταλάβεις πριν θυμώσει η φωνή της, εντάξει; Θα πας κολυμβητήριο μετά το καλοκαίρι, όπως θέλεις, δεν σου λέει όχι η μαμά, θα το συζητήσετε όταν μας ξανάρθει ο χειμώνας, εντάξει; Κι εσύ μαμά, μην θυμώνεις. Είναι μικρός ο Άλκης, δεν τα καταλαβαίνει όσα του λες κι αν θυμώσεις τότε σίγουρα δεν θα καταλαβαίνει τίποτα. Ηρεμία τώρα και οι δυο σας, εντάξει;“.
Με έβαλε στην θέση μου! Με πήρανε χαμπάρι…
Maria Eleanna
26 Μαΐου
Αυτά είναι…. Τα παιδιά είναι σόφά Μάγδα μου…! Εγώ το λέω συνέχεια και το βλέπω κάθε μέρα στις "ατάκες" του γιου μου…! Εμείς αντίθετα περιμένουμε πως και πως το κολυμβητήριο!
Ελεάννα.
Magda Zindrou
26 Μαΐου
Πώς και πώς το περιμένανε κι αυτά γαμώτο μου και ξαφνικά τίποτα. Τέλοσπάντων, είναι δική τους απόφαση, οπότε εγώ πρέπει να μαζευτώ…
Craftland gr
26 Μαΐου
Πόσο είπαμε ότι είναι ο Άρης;;;;; Μπράβο στο αγόρι σου που μίλησε τόσο ώριμα και μπράβο και σε σένα για την ανατροφή του!!! Φατσούλα ο μικρός!!!!
Magda Zindrou
26 Μαΐου
Ο Άρης είναι 6,5 χρονών. Από ωριμότητα, άλλο τίποτα, τόσο ου καμιά φορά τρομάζω με το μυαλό του και τις σκέψεις που κάνει. Ο μικρός είναι φάτσα μαφία! Σε ευχαριστώ πολύ Αλεξάνδρα μου!
Owl Mommy Βέρα
26 Μαΐου
Αχαχα, ειρηνοποιός κανονικός κι έξυπνος 🙂
Magda Zindrou
27 Μαΐου
Ήρεμη δύναμη, χωρίς υπερβολή! Και του βγαίνει τόσο φυσικά, που αισθάνεσαι ότι σε μαζεύει εκεί που πας να το χάσεις…
Το ημερολόγιο μιας μαμάς
26 Μαΐου
Αχ πάντα με συγκινεί με αυτά που λέει ο μεγάλος σου γιος.. Να τον χαίρεσαι κούκλα μου!
Magda Zindrou
27 Μαΐου
Ευχαριστώ πολύ!!!
Polyanna
26 Μαΐου
Εξαιρετικός ο μικρός! Μπράβο του! Να τον χαίρεσαι. Κι εμείς με τη μεγάλη ακριβώς το ίδιο πρόβλημα έχουμε. Όσο είχε ενθουσιαστεί όταν πρωτοβγήκε στη μεγάλη, τόσο με τα χίλια ζόρια πάει τώρα 🙂
Magda Zindrou
27 Μαΐου
Τι να πω; Άνθρωποι είναι και ψάχνουν κι αυτά τα ενδιαφέροντά τους! Πάντως τώρα που σταματήσαμε τον βλέπω πιο ήρεμο, ειδικά τον μεγάλο που πήρε μια πολύ συνειδητή απόφαση. Θα δείξει, τι μας περιμένει την επόμενη χρονιά…
Crazy Tourists
26 Μαΐου
Αυτο το αγόρι σου ειναι υπέροχο, το ξέρεις;
Magda Zindrou
27 Μαΐου
Αχ, εγώ το ξέρω γιατί είμαι και πολύ κουκουβάγια!!! Ότι το αναγνωρίζουν όμως κι άλλοι, με κάνει ακόμη πιο χαρούμενη!!!!!!!!
emama christina
27 Μαΐου
Πραγματικά σε έβαλε στη θέση σου!!! Αγόρι μου γλυκό…παιδάκια μου σοφά, πόσα μας μαθαίνουν!!
Πονεμένη η ιστορία του κολυμβητηρίου και για εμάς και φυσικά αυτό με τις προσδοκίες μας, όσο και να το πολεμάμε νομίζω πως μας στοιχειώνει. Έξω από ένα κολυμβητήριο συνειδητοποίησα κι εγώ πόση υπομονή χρειάζεται το να βλέπεις τα παιδιά σου να κάνουν τις δικές τους επιλογές ελεύθερα, ενώ εγώ την ίδια ώρα νοερά δάγκωνα τα κάγκελα!
Magda Zindrou
3 Ιουνίου
Μιλάμε για σεβασμό στα παιδιά, αλλά δύσκολα φεύγει η προσδοκία από εμάς καταρχήν. Θέλει δουλειά και προσπάθεια…
des tzav
30 Μαΐου
Να τον χαίρεσαι Μαγδα μου, πραγματικά ήρεμη δύναμη! Τα ίδια κι εμείς με το κολυμβητήριο, δυο χρόνια πήγαινε ο μεγάλος και άρχισαμε τις απουσιές γιατί δεν ήθελε κλπ και φέτος το κόψαμε… Με μεγάλο πόνο καρδιάς αλλά τι να κάνεις; Αυτά πρέπει να είναι ευχαριστημνένα!
Magda Zindrou
3 Ιουνίου
Πάντα αυτά πρέπει να είναι ευχαριστημένα!!! Αχ τι μας έχουν κάνει Δέσποινα, πόσα πράγματα περιμένουμε από τα παιδιά μας και βγαίνουν σιγά σιγά…
mama petounia
31 Μαΐου
Αυτά είναι…!!!
Να τα ακούμε τα παιδιά!
Magda Zindrou
3 Ιουνίου
Πάντα!
Little Box of Love
19 Ιουλίου
Όντως σε έβαλε στη θέση σου! Πάντα πρέπει να ακούμε τα παιδιά όποια ηλικία και να έχουν. Τις περισσότερες φορές πάντα κάτι κρύβεται πίσω από τις αντιδράσεις τους που τους ενοχλεί!
Να τον χαίρεσαι Μάγδα μου!