Ο γονιός της παραλίας…

Υπάρχει ο γονιός σύμβουλος, ο αυταρχικός γονιός, ο παρεμβατικός γονιός, υπάρχει ο γονιός ξερόλας, υπάρχει ο γονιός ελικόπτερο… Υπάρχουν κι άλλοι οργανωμένοι, αποδιοργανωμένοι, αγχωμένοι, χαλαροί, εκδηλωτικοί και άλλοι τόσοι… Και μετά υπάρχει και ο γονιός της παραλίας!

Αυτός που μου προκαλεί αρκετές φορές σοκ και δέος! Αυτός που μπορεί να σου χαλάσει όλη την μέρα στην θάλασσα. Αυτό το κείμενο είναι γραμμένο με διάθεση χιουμοριστική (σήμερα ήταν μια μέρα στην παραλία που με τροφοδότησε αρκετά θα έλεγα). Άλλωστε κι εγώ με έναν γονιό της παραλίας μεγάλωσα. Και έμαθα από αυτό. Δεν θέλω να σε κρίνω. Κι εγώ φεύγω ακόμη από το σπίτι και ξεχνάω να τους βάλω αντηλιακό. Είναι τροφή για σκέψη. Για τα λάθη που όλοι κάνουμε και ίσως μπορούμε να αποφύγουμε.


Ανάμεσα στα κουβαδάκια, τα φτυαράκια, τα στρώματα, τα σωσίβια, τα μπρατσάκια, τις jumboσακούλες, τα 3-4 είδη αντηλιακών, τα ταπεράκια, τις ομπρέλες και τις ξαπλώστρες κρύβεται ένας άνθρωπος. Ένας γονιός που βρίσκεται σε έναν δημόσιο, ανοικτό, ανεξέλεγκτο χώρο, ανάμεσα σε ανθρώπους άγνωστους και διαφορετικούς από τον ίδιο.

Και το παιδί του τρέχει, παίζει, γελάει, αισθάνεται ελεύθερο, χαίρεται την ανεμελιά του καλοκαιριού, της θάλασσας, των διακοπών του. Είναι παιδί και καλά κάνει! Ζει και αυτό τον ένα και μοναδικό ίσως μήνα τον χρόνο όπου τα πρέπει, τα μη και η κάθε τύπου καθοδήγηση θα έπρεπε να μειωθούν στο ελάχιστο.

Κι όμως, ο γονιός παραλίας είναι εκεί, άγρυπνος φρουρός, να κάνει όσα κάνει όλη την χρονιά, ίσως και χειρότερα, γιατί τώρα δεν βρίσκεται ούτε ο ίδιος στον απολύτως ελεγχόμενο χώρο του.

Και ξεκινά…

Δεν θα μπεις στην θάλασσα αν δεν σου βάλω πρώτα αντηλιακό. Και μετά θα περιμένεις 15 λεπτά πριν βουτήξεις.

Και το παιδί φυσικά γκρινιάζει, γιατί δεν μπορεί να περιμένει, γιατί η λαχτάρα είναι τεράστια. Για θυμηθείτε! Εσείς μπορούσατε να περιμένετε; Όχι! Και φυσικά αρχίζει το κήρυγμα… Μήπως φταίμε εμείς, γιατί δεν προνοήσαμε να βάλουμε στα παιδιά το αντηλιακό πριν φύγουμε από το σπίτι, γιατί βαρεθήκαμε, γιατί είπαμε έλα μωρέ, γιατί… γιατί… γιατί… Ο μόνος πάντως που δεν φταίει είναι το παιδί, που λαχταρά την θάλασσα, την δροσιά της, την τεράστια αγκαλιά της. Θυμίσου…

Κωστάκη, μη βρέχεις τα παιδιά με το νεροπίστολο“.

Το νεροπίστολο όμως το αγοράσαμε εμείς. Και ο Κωστάκης είναι μόνο 2 χρονών. Και του αρέσει να παίζει με το νεροπίστολό του. Και για να έχουμε καλό ερώτημα, το άλλο παιδάκι το ρωτήσαμε αν θέλει να βραχεί, ή απλά υποθέτουμε ότι δεν θέλει; Τι φοβόμαστε; Γιατί δεν τα αφήνουμε να συνεννοηθούν; Στο τέλος τέλος, αν δούμε το πράγμα να χοντραίνει, είμαστε εκεί και είμαι σίγουρη πως δεν θα αφήσουμε καμία κατάσταση να εκτροχιαστεί.

Όχι, όχι έτσι, δεν το κάνετε σωστά. Ελάτε να σας πω πώς θα παίξετε. Το φράγμα να το φτιάξετε εδώ, να χρησιμοποιήσετε αυτά τα φτυάρια, όχι αυτό ρε Νικόλα, τι κάνεις εκεί; Δεν στρίβουν έτσι στην πραγματικότητα τα ποτάμια, ούτε τα ψάρια κινούνται έτσι. Έλα να σου πω, δεν ξέρεις εσύ. Σιγά μην κάνει έτσι ο ναυαγοσώστης. Θα κάτσεις εδώ και θα κοιτάς.(πραγματικοί διάλογοι, που τους άκουσα σήμερα το πρωί)

Σε λίγο θα τους πούμε και πότε να αναπνεύσουν φίλε γονιέ, θα τους δίνουμε εντολή πότε να γελάνε, πότε να ενοχλούνται, πότε να μιλάνε και φυσικά τι να λένε. Όταν όμως αύριο μεθαύριο το παιδί μας θα “έχει μείνει πίσω”, γιατί έτσι θα μας πουν στο σχολείο, θα φταίει αυτό, το σύστημα, ο διπλανός του, ποτέ εμείς, που δεν το αφήσαμε να εξερευνήσει, να προσπαθήσει, να αποτύχει, να αφήσει την φαντασία του να οργιάσει, να κάνει αυτά που με άλλο τρόπο δεν γίνονται, παρά μόνο με την φαντασία και την δοκιμή. Δεν είναι διαγωνισμός φίλε γονιέ! Είναι παιχνίδι, ελεύθερο, ανενόχλητο, χωρίς τις παρεμβάσεις του δικού μας μυαλού που πολλές φορές καθορίζεται από την λογική και τον εξορθολογισμό. Τα παιδιά μαθαίνουν μέσα από το παιχνίδι, ακόμη κι αν κάνουν τον ναυαγοσώστη να πετά φλόγες, να εκτοξεύεται λίγο πριν σώσει το δελφίνι που ζητά βοήθεια. Αυτό είναι παιχνίδι φίλε γονιέ!

Ελάτε να φάτε κάτι!

Κι αυτά δεν θέλουν να φάνε ή απλά δεν έχουν το νου τους στο φαγητό. Κι αφού τους βγάλουμε ένα λόγο, αφού τα απειλήσουμε ότι θα φύγουμε αν δεν έρθουν δίπλα μας ΤΩΡΑ, πας εμείς από πάνω τους με το κομμένο φρούτο, το τοστάκι, το κεφτεδάκι, ό,τι μπορέσαμε να χωρέσουμε στο ταπεράκι και τα μπουκώνουμε. Εκεί που μιλάνε εμείς χώνουμε και κάτι στο στόμα κι αυτά το τρώνε καθώς είναι μαγεμένα από το παιχνίδι. Απλά, μηχανικά περίπου ανοίγουν το στόμα και τρώνε για να μας ικανοποιήσουν, για να σταματήσουμε να μιλάμε πάνω από το κεφάλι τους. Μόνο που όταν ξαναζητήσουν να μπουν στην θάλασσα, θα τους ζητήσουμε για μια ακόμη φορά να κάνουν υπομονή, να ξεφουσκώσουν λίγο γιατί φάγανε πολύ… Ποιος φταίει τώρα;

Ήθελα να’ ξερα ποιο ζώο τα μεγαλώνει αυτά!

Υπάρχει και ο γονιός παραλίας που ήρθε με το μωρό και το καρότσι στην θάλασσα. Το μωρό που ακόμη κάθεται ακίνητο στο καρότσι του, χωρίς ίχνος διαμαρτυρίας και περιμένει να το σηκώσουμε, να το ταΐσουμε, να το παίξουμε, να το βάλουμε στην θάλασσα. Και καθώς φεύγει από την θάλασσα πέφτει πάνω στην παρέα των μεγάλων που απολαμβάνουν το παιχνίδι τους, παίζουν, βρέχουν το ένα το άλλο. Και πέφτει πάνω τους λοιπόν και καθώς παίζουν μερικές πιτσιλιές από το περιβόητο νεροπίστολο έπεσαν πάνω του και πάνω στο αμίλητο μωρό του.

Κι έγινες έξαλλος μαζί τους, την έβγαλε την κραυγή του “Εεεεεεεπ, δεν ρίχνουμε νερά!!!!” (στην θάλασσα είσαι, μην το ξεχνάς) και τα βάζει με τον γονιό που τα έχει τόσο ελεύθερα, που έχει αποτύχει να τα εκπαιδεύσει σωστά να μην βρέχουν τον κόσμο, πιστεύοντας ότι το δικό του δεν θα γίνει ποτέ έτσι. Καλή επιτυχία φίλε γονιέ! Κάπου θα ξανασυναντηθούμε και θα τα ξαναπούμε. Δεν θα σε κατηγορήσω, ίσως και ένα δικό μου κομμάτι πίστευε ότι τα παιδιά μου θα είναι διαφορετικά, καλύτερα, υπάκουα κτλ κτλ. Σήμερα απλά χαίρομαι που τα παιδιά μου είναι όπως είναι και κρατώ την κρίση μου για τον εαυτό μου και μόνο.

Ίσως κάπου μοιάζουμε, σίγουρα διαφέρουμε σε πολλά… Μπορεί και να τα πούμε του χρόνου σε κάποια παραλία όταν το παιδί σου θα βρέχει το δικό μου κι εγώ θα σου λέω “δεν πειράζει, αν δεν του αρέσει θα το πει, μην ανησυχείτε“. Θα με κοιτάξεις περίεργα που τους εξηγώ ότι “δεν μπορούμε να φάμε και σήμερα παγωτό, θα φάμε τα σύκα μας και αύριο θα φάμε ξανά γλυκό” και αυτά θα συμφωνούν χωρίς να γκρινιάξουν καθόλου.

Και θα με ρωτήσεις πώς το κατάφερα αυτό και θα δυσκολευτώ να σου το εξηγήσω γιατί τελικά μάλλον δεν είμαι γονιός παραλίας.


Γεια σας! Είμαι η Μάγδα και σας καλωσορίζω στο «Κάθε μέρα γονείς». Κατάγομαι από τα Γιάννενα και σπούδασα δημοσιογραφία κι επικοινωνία στο Λονδίνο. Για πολλά χρόνια εργάστηκα στον χώρο του Πολιτισμού, στις Δημόσιες Σχέσεις. Πλέον, έκανα το χόμπι μου επάγγελμα! Εκτός από το "Κάθε μέρα γονείς" έχω δημιουργήσει και το www.familyfriendlytravel.gr

RELATED POST

  1. Martha

    28 Αυγούστου

    Αχ… Αχ…. Μεγάλη κουβέντα άνοιξες… Είδα πολλά τέτοια παραδείγματα κι εγώ.. Και φυσικά ομολογώ ότι τις 2 πρώτες ημέρες ήμουν κι εγώ αυτό το παράδειγμα. Βλέπεις φέτος ήταν οι πρώτες μας διακοπές με το παιδί και χρειαστήκαμε όλοι μας (εγώ και ο άντρας μου δηλαδή) 2 μερούλες να συνειδητοποιήσουμε ότι είμαστε διακοπές και άρα μπορούμε να χαλαρώσουμε μετά από 3 βαρβάτους χειμώνες στην πλάτη μας!
    Τελικά, για να μην στα πολυλογώ, τις τελευταίες ημέρες τσακωνόμουν με την Δώρα γιατί μου έλεγε ότι δεν έχτιζα σωστά κάστρα με τα κουβαδάκια! Και ότι τα κουβαδάκια είναι δικά ΤΗΣ και όχι δικά ΜΟΥ! άκουσον, άκουσον!!!

    Πολύ μου άρεσε όμως η ανάρτηση σου Μάγδα μου.. Πολύ στοχευμένη και πολύ τροφή για σκέψη!

    • Magda Zindrou

      31 Αυγούστου

      Όλοι χρειάζονται 1-2 μέρες να βρουν τον ρυθμό τους. Αλλά τελικά είναι και θέμα νοοτροπίας και διάθεσης απέναντι στα παιδιά. "Και την επόμενη φορά μαμά να παίζεις λιγότερο!" μου είχαν πει πέρυσι κάποια στιγμή τα αγόρια. Κατάλαβες;

  2. mama Irini

    28 Αυγούστου

    Άντε βρε Μάγδα….
    άντε να τα πει και κάποιος να νιώσουμε όλοι μας (οι μη γονιοί παραλίας, θέλουμε να ελπίζουμε και να πιστεύουμε)
    ότι τα βγάλαμε από μέσα μας!
    Και από του χρόνου, ελάτε να πιτσιλιστούμε παρέα με μεγάλη μας χαρά (αν θέλει και το Αγγελάκι μου, βέβαια)!

    • Magda Zindrou

      31 Αυγούστου

      Κι εσύ είσαι στο γήπεδό μας; Πολύ χαίρομαι!!! Άντε και του χρόνου Ειρήνη μου!!!

  3. Elena Mitsaki

    28 Αυγούστου

    Τροφή για σκέψη……Μάρθα μου!!!

  4. Ελίνα

    28 Αυγούστου

    Φοβερό κείμενο! Τέλεια γραμμένο και πολύ διασκεδαστικό. Δεν έχει τύχει να συναντήσω κανέναν από τους παραπάνω τύπους να σου πω την αλήθεια, αλλά το γονιό που ταϊζει φρουτάκι και κεφτεδάκι με τέτοια άνεση τον θέλω πολύ. Αν τον πετύχω θα του να βάλει και καμιά μπουκιά στο στόμα των δικών μου. Με ταπεράκι δε θα εμφανίζομαι γιατί δεν είμαι τόσο προκομμένη, αλλά δυο πιρουνάκια θα τα κουβαλάω από εδώ και μπρος αφού κυκλοφορούν γονείς στις παραλίες που μπουκώνουν φρουτάκια πριν το παιδί το καταλάβει. Μετά θα τους βάλω gps και θα τους εντοπίζω και στα πάρκα το χειμώνα. Δεν μπορεί κι εκεί το ίδιο θα κάνουν. Φέτος απ΄ό,τι όλα δείχνουν θα φάμε από όλα θέλουν δε θέλουν!
    Πολύ, πολύ καλό κείμενο! Πάντα τέτοια!

    • Magda Zindrou

      1 Σεπτεμβρίου

      Σε ευχαριστώ πολύ Ελίνα! Αυτό το ταπεράκι με στοιχειώνει. Είχα μια μαμά που με κυνηγούσε όλη την ώρα με το ταπεράκι. Άφαγο παιδί… Σήμερα πασχίζω να χάσω 20 κιλά…

    • Ελενίτσα

      20 Αυγούστου

      Κι εμένα με κυνηγούσε η δική μου μαμά, εγώ προσπαθώ να χάσω είκοσι κιλά και ότι και να πεις τη νιωθω ακριβώς… Και δεν είμαι μανούλα ακόμα.. Αλλά έχω συναντήσει και μαμά που άρπαξε το παιδί Και το έβγαλε σηκωτό και κλαίγοντας το καημένο από τη θάλασσα και μάντεψε… Όλοι κοιτούσαν τη μαμά…

  5. υποκλινομαι… ποσο μου αρεσει ο τροπος που σκεφτεσαι και φερεσαι Μαγδα μου!! Να τα χαιρεστε τα παιδακια σας!! πιστευω οτι θα γινουν υπεροχοι ανθρωποι οταν μεγαλωσουν και σιγουρα οχι γονεις παραλιας!! πολλα φιλια

    • Magda Zindrou

      1 Σεπτεμβρίου

      Σε ευχαριστώ πολύ Ελπίδα μου! Ελπίζω να μην γίνουν γονείς παραλίας, μακάρι. Πολλά φιλάκια σε σένα και στο υπέροχο αγόρι σου!!!!

  6. Zina Z

    31 Αυγούστου

    χαχαχαχα ολα μια χαρα! αυτο με τις πιτσιλιες δεν το εχω ζησει η αληθεια!

    μα η θαλασσα ειναι μερος για παιχνιδι για ολους! απλα το μονο που εκανα υπερβολικα ηταν να προσεχω τον μικρο, ο οποιος εβγζε μια απιστευτη ανεξαρτησια και δεν ηθελε μπρατσακια ή σωσιβιο, αλλα συνεχως επινε νερο…το 19μηνο! χαχαχαχαχα

    • Magda Zindrou

      1 Σεπτεμβρίου

      Αχ! Αυτό το μόνος μου, μόνος μου ενώ καλά καλά δεν περνάνε 10 λεπτά χωρίς να πέσουν στην ευθεία! Καταλαβαίνω… Παιχνίδι είναι η θάλασσα, παιχνίδι η παραλία, αλλά είναι φαίνεται για κάποιους και ένας ακόμη χώρος επιβολής εξουσίας. Δεν εξηγείται αλλιώς!

  7. astroneraidoula

    21 Αυγούστου

    Αυτό που με κάνει έξαλλη πραγματικά, είναι όταν το νήπιο κοιτάζει έντρομο την θάλασσα, κλαίει σπαρακτικα και μπαμπάς ή η μαμά επιμένουν να το κρατάνε μεσα για να δει πόσο όμορφα είναι! Τέτοια τρομοκρατία σε ένα βρέφος, λες και δεν θα μπει ποτέ στην θάλασσα!

  8. Συγνωμη, εμενα δε μου αρεσε το κειμενο. Το βρισκω πολυ εγωκεντρικο και σχεδον επιθετικο προς ολους τους αλλους γονεις.
    Μπραβο σου που εισαι τοσο καλη μαμα και ο Αρης και ο Αλκης ειναι πραγματικα τυχεροι.
    Εκτος, ομως, απο αυτα που περιγραφεις (ακρα, καατα τη γνωμη μου) υπαρχουν και αλλα ειδη γονιων. Για να μη μιλησω για τους αλλους, θα μιλησω για μενα. Ειμαι μια μεση μαμα, ισως και πιο κατω απο μεση, που καμια φορα απο τη βιασυνη μου να φυγουμε απο το σπιτι επειδη ο μικρος κλαιει, εχω ξεχασει να του βαλω αντηλιακο. Δεν καταλαβαινω γιατι πρεπει να απολογηθω γι αυτο…
    Οσο για το νεροπιστολο, μας το εκανε δωρο ενα αλλο παιδακι και για να φανω ευγενικη το ευχαρηστησα και το πηραμε στο σπιτι. Του μικρου μου του αρεσει αυτο. Τι να κανω τωρα; να του το παρω; αυτο δε σημαινει οτι μπορει να βρεχει οποιο παιδακι βρεθει στο δρομο του.. ουτε και το νεογεννητο που ηρθε στο καροτσι…
    Αυτη η μανα, οπως εκανα κι εγω καποτε, μπορει να ειχε απολυτη αναγκη να παει στη θαλασσα και να εφεε μαζι της το παιδι της.. Γιατι την κατακρινουμε;
    Σκοπος του γονιου δεν ειναι μονο να επιβαλλει την εξουσια… ειναι εκει για να βαζει τα απαραιτητα ορια στα παιδια και ειναι επιτακτικη αναγκη. Δε γινεται ενα παιδι να κανει παντα οτι μα οτι θελει.
    Φιλικα, Ελενη.

  9. εξαιρετικό κείμενο και αγαπώ την άποψή σου και ο τρόπος που την υπέρασπίζεσαι! Θα συμφωνήσω μαζί σου! Όρια χωρίς να τσαλακώνουμε τον αυθορμητισμό και την λαχτάρα των παιδιών μας

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

By using this form you agree with the storage and handling of your data by this website.

INSTAGRAM
ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΤΕ ΜΑΣ
error: Content is protected !!