Πριν από μερικές μέρες είχα την χαρά και την τύχη, να βρεθώ στο Γκάζι, όπου το Κέντρο Προσχολικής Αγωγής “Dorothy Snot” κάλεσε τον καλύτερο και πιο διάσημο δάσκαλο προσχολικής αγωγής στον κόσμο Τομ Χόμπσον, γνωστό
ως Teacher Tom, να δώσει μια ομιλία.Για τον Teacher Tom τα πάντα ξεκινούν από το παιχνίδι! Δεν θέλω να πω πολλά για την παιδαγωγική του προσέγγιση. Άλλωστε έχουν γραφτεί τόσα τις τελευταίες μέρες που ήταν στην Αθήνα. Θέλω κυρίως να σας περιγράψω πώς ήταν για μένα να ακούω έναν άνθρωπο τόσο ήρεμο, φιλικό, ευγενικό, ταπεινό και τόσο σίγουρο για τα όσα είχε να μας πει.

Καταρχήν, μπαίνοντας στο αμφιθέατρο ήταν εκεί, ανάμεσα στον κόσμο. Μιλούσε με όλους, χαμογελούσε και αγκάλιαζε όποιον τον πλησίαζε για να κλέψει λίγη από την εμπειρία του. Δεν συμπεριφέρθηκε στιγμή ως “ειδικός”. Το είπε άλλωστε: “I am no parenting expert”! Σε μια εποχή όπου η γονεϊκότητα έχει γίνει μόδα, οι celebrity, εγχώριοι και μη, κυκλοφορούν με τα παιδιά τους ως ένα ακόμη πολύτιμο αξεσουάρ, οι τέλειοι γονείς δίνουν διαδικτυακές συμβουλές για μια καλύτερη ζωή με τα παιδιά μας, οι μαμάδες σκοτώνονται για το πια είναι καλύτερη μάνα με μόνο κριτήριο το πώς γέννησε ή το αν θήλασε, ο ειδικός ήρθε στην Αθήνα για να μας πει ότι δεν είναι ειδικός, αλλά κάθε μέρα μαθαίνει από τα παιδιά και γίνεται καλύτερος!

Αυτός ο άνθρωπος με εμπνέει, με ηρεμεί, με κάνει να αισθάνομαι πως όση κούραση, απελπισία, θυμό κι αν αισθανόμαστε καμιά φορά με τα παιδιά μας, υπάρχει τρόπος να τα αντιμετωπίσουμε με ψυχραιμία. Χωρίς να κατατροπώνουμε την προσωπικότητα και τα θέλω των παιδιών μας. Χωρίς να γινόμαστε ο μεγάλος μπαμπούλας των πρέπει. Χωρίς να τα εξουσιάζουμε και να τα εκπαιδεύουμε στη τυφλή υποταγή στους κανόνες του ισχυρού (γονιού). Δεν θέλω να αισθάνομαι ότι έχω το πάνω χέρι. Πιστεύω ότι τα παιδιά μου έχουν την δική τους προσωπικότητα. Σίγουρα κάποια πράγματα τα συνδιαμορφώνουμε, θέτουμε κάποια όρια, ως γονείς τους δίνουμε την ώθηση να μάθουν πράγματα, πάντοτε όμως με σεβασμό, συζήτηση και πολλή αγάπη! Και πολύ ελεύθερο παιχνίδι! «Το παιχνίδι είναι το εργαλείο που θα τους ανάψει τη φλόγα, θα τους κάνει περίεργους για τον κόσμο. Η αντίληψη ότι τα παιδιά είναι άδεια δοχεία που απλά περιμένουν να τα γεμίσουν υπονοεί ότι τα παιδιά δεν είναι ολοκληρωμένοι άνθρωποι. Δεν μπορώ εγώ να πω σε ένα παιδί τι να μάθει. Η δουλειά μας είναι να τα κρατάμε ασφαλή, να τα αγαπάμε, να τα παρατηρούμε και να τους δίνουμε τη μικρή ώθηση που θα χρειαστούν για να μάθουν αυτά που τα ίδια θέλουν να μάθουν.»

Πώς εφαρμόζονται όμως όλα όσα είχε να μας πει σε αυτή την χώρα που ζούμε; Μια ματιά στο αμφιθέατρο αρκούσε για να δει κανέις την ικανοποίηση στα βλέμματα των παρευρισκόμενων. Μια ματιά όμως αρκούσε για να δει κανείς και μια απορία. Ο Τομ Χόμπσον ζει μια καθημερινότητα ονειρεμένη για κάποιους από εμάς. Ζει σε μια χώρα εκπαιδευμένη αλλιώς. Η “δωρεάν” προσφορά υπηρεσιών (και προσοχή, δεν είμαι υπέρμαχος της εθελοντικής εργασίας, αλλά αυτό είναι μια άλλη τεράστια κουβέντα) προϋποθέτει μαι άλλη κουλτούρα που ο Έλληνας, δυστυχώς, δεν την έχει. Το Woodland Park, το σχολείο όπου εργάζεται ο Τομ, είναι ένα κέντρο προσχολικής αγωγής που διοικείται από τους
γονείς, οι οποίοι -ανάλογα με τις ικανότητές τους- είναι και οι δάσκαλοι και οι φροντιστές. Ο Τομ είναι ο μόνος έμισθος υπάλληλος. Το σχολείο του είναι ένα συνεργατικό σχολείο, όπου οι γονείς πληρώνουν γύρω στα 130$ τον μήνα, όσα περίπου πληρώνουν και στην Ελλάδα οι γονείς για έναν δημοτικό παιδικό σταθμό.

Τα όσα είχε να μας πει ήταν πραγματικά πολύτιμα, αλλά τι γίνεται παρακάτω; Το εκπαιδευτικό σύστημα της Ελλάδας είναι τόσο προβληματικό, φοβικό για κάθετί διαφορετικό, τόσο προσηλωμένο σε ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα… Ώρες ώρες αισθάνομαι ότι κάποιοι εκπαιδευτικοί δεν καταλαβαίνουν καν ότι κόβουν τα φτερά των παιδιών μας! Φυσικά υπάρχουν και οι λαμπρές εξαιρέσεις, δεν θέλω να αδικήσω κανέναν. Αν όμως κάτσεις με οποιονδήποτε γονιό να συζητήσεις για την εκπαίδευση, αν ρωτήσεις “πού θα πάτε δημοτικό;”, όλοι ψάχνουν το σχολείο που έχει καλούς δασκάλους, καλό Σύλλογο Γονέων, που δεν έχει αρκετούς ξένους, που είναι ολοήμερο, που…, που…, που… Κάποιοι είναι διατεθειμένοι να πληρώσουν, να κόψουν από το υστέρημά τους, γιατί αισθάνονται ότι η δημόσια παιδεία καταρρέει! Όσον αφορά την βαθμίδα της προσχολικής αγωγής, τι να πούμε; Εδώ παραλίγο να κλείσει το σχετικό Τμήμα στο ΤΕΙ της Αθήνας, με βάση το σχέδιο Αθηνά!

Δεν θέλω να σας κουράσω, παρότι έχω πολλά πολλά ακόμη να πω… Η βραδιά ήταν υπέροχη! Γύρισα στο σπίτι μου γεμάτη ιδέες, λίγες ενοχές για τα λάθη που έχω κάνει, τα πρέπει που έχω, ευγενικά όπως μου είπε μια φίλη πρόσφατα, επιβάλλει, ανήσυχη και φοβισμένη για το παρακάτω. Ήμουν όμως γεμάτη! Υπάρχουν σκεπτόμενοι άνθρωποι εκεί έξω, που δεν επαναπαύονται και ψάχνουν, συνεχώς ψάχνουν, δημιουργούν και βελτιώνονται. Πρέπει να σκέφτομαι πιο συχνά ότι δεν είμαι μόνη. Υπάρχουν κι άλλοι φοβισμένοι γονείς εκεί έξω που ψάχνουν και τελικά… βρίσκουν τον Teacher Tom!

Μπορείτε να διαβάσετε περισσότερα για τον Teacher Tom στα παρακάτω link:

Καθημερινή – Λινα Γιανναρου
Ο Teacher Tom στο Facebook
Το blog του Teacher Tom
Ο Teacher Tom στην Αθήνα