Το μυαλό μου αυτή την εβδομάδα πάει να σπάσει. Ήταν τόσο έντονη, έβγαλε τόσο θυμό, τέτοια απογοήτευση, αγωνία, φόβο, δάκρυα, επιθυμία να τα σπάσω όλα και να ουρλιάξω από τα βάθη του κορμιού μου “ΑΡΚΕΤΑ”.

Γιατί;

Γιατί κάποιοι εκμεταλεύτηκαν ανθρώπινες αδυναμίες, τους φόβους μας και την ανασφάλεια που έχει γεννήσει αυτή η κρίση που όλοι βιώνουμε καθημερινά στο πετσί μας.

Γιατί κάποιοι συνεχίζουν να μας αντιμετωπίζουν λες και είμαστε αχιβάδες, λες και η μνήμη μας είναι τόσο κοντή που δεν θυμόμαστε ούτε τι μας έλεγαν πριν μια βδομάδα.

Γιατί κάποιοι στερούν την ελευθερία μας, τα αυτονόητα δικαιώματά μας, τα κεκτημένα ετών.

Γιατί κάποιοι θέλουν να ακυρώσουν τους αγώνες και τις μάχες τόσων και τόσων ανθρώπων.

Γιατί θέλουν να δουλεύουμε (όσοι μπορούμε και έχουμε ακόμη δουλειά) σαν σκλάβοι, να μην σηκώνουμε κεφάλι, να δεχόμαστε ότι είναι να μας έρθει χωρίς να ορθώσουμε κανένα ανάστημα.

Γιατί δεν θέλουν να αισθανόμαστε ίχνος αξιοπρέπειας.

Γιατί κάποιοι θέλουν να μας φοβίσουν, να μας εξοικειώσουν με το μίσος, την ανθρωποφαγία, να μας εκπαιδεύσουν να δείχνουμε τον διπλανό μας και να λέμε “Αυτός φταίει, δεν το έκανα εγώ” ή “Αυτός φταίει που εγώ είμαι έτσι σήμερα“.

Γιατί μας θέλουν πιόνια σε μια μάχη που δεν πρόκειται ποτέ να δώσουν για μας.

Γιατί χάθηκαν ανθρώπινες ζωές…

Και εγώ μέσα σε όλο αυτό μεγαλώνω δύο παιδάκια. Δύο ψυχούλες που με κοιτούν στα μάτια και νομίζουν πως έχω όλες τις απαντήσεις, όλες τις λύσεις έτοιμες εκεί. Δύο αγοράκια που ξυπνούν την νύχτα γιατί φοβήθηκαν κάποιο τέρας που μπήκε στο δωμάτιό τους και ήρθαν σε μένα για προστασία. Πώς θα τους πω ότι αλλού είναι τα τέρατα; Ίσως και δίπλα μας, πολύ πιο κοντά από ότι φανταζόμασταν. Πώς θα τους εξηγήσω ότι και εγώ φοβάμαι, κοιτάζω το παρακάτω και δεν μπορώ καν να φανταστώ πώς θα είναι. Με τρομάζει τόσο πολύ ο κόσμος στον οποίο τα μεγαλώνω. Με τρομάζουν τα πιστεύω μου και τα ιδανικά μου που ώρες ώρες δεν μπαίνουν σε κανένα από τα καλούπια αυτής της χώρας, αυτής της πόλης στην οποία ζούμε. Τα βλέμματα και τα λόγια των ανθρώπων έχουν γίνει τόσο σκληρά, αφοριστικά, απόλυτα, άδικα…

Και τώρα θέλω να σας διηγηθώ μια ιστορία…

Ο Άρης ήρθε από το σχολείο του πριν λίγες μέρες λέγοντας “Μαμά σήμερα ήταν η μέρα της αδικίας στο σχολείο μου“. Ήταν πολύ, μα πάρα πολύ στεναχωρημένο το παιδάκι μου, γιατί τον είχε μαλώσει η δασκάλα του επειδή πάλευε στο πάτωμα με δύο συμμαθητές του.

“Αγάπη μου, δεν μπορεί η δασκάλα να σας αφήνει να παίζετε ξύλο, δεν το καταλαβαίνεις αυτό; Πρέπει να σας φροντίσει, να μην πάθει κανένας σας τίποτα. Φαντάσου 20 παιδάκια να παλεύουν στα πατώματα! Πόσο σωστό είναι αυτό;“, του είπα, δείχνοντας απόλυτη κατανόηση για την δασκάλα που πρέπει να τα βγάλει πέρα με τα “αγριμάκια” της.

“Μα μαμά, εγώ υπερασπίστηκα την φίλη μου την Π. Την χτύπησαν τα παιδιά και εγώ μπήκα στην μέση. Τους είπα ότι δεν χτυπάμε τους άλλους, είναι λάθος να χτυπάμε, υπάρχουν και οι κανόνες της τάξης μας που το λένε αυτό. Κι αυτοί γέλασαν και με χτύπησαν και μένα. Για αυτό πάλευα μαζί τους. Η Π. πάντα με προσέχει όταν τα άλλα παιδάκια με χτυπάνε. Την πρόσεξα κι εγώ μαμά. Την υπερασπίστηκα!“, μου είπε.

Τι να απαντήσω μετά σε αυτό; Ότι δεν έκανε καλά; Καλά έκανε που στάθηκε απέναντι σε αυτούς που θεωρούν ότι χτυπώντας μπορούν να επιβληθούν. Τι να του πω; Ότι δεν ακολουθούν όλοι το σωστό, τους κανόνες, ότι δεν ξέρουν όλοι τι σημαίνει συμπαραστέκομαι σε αυτόν που με έχει ανάγκη, φροντίζω τον αδύναμο;

Προσπάθησα να του εξηγήσω πως πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι στην ζωή του που θα συμπεριφέρονται διαφορετικά από τον ίδιο. Πάντα θα υπάρχουν αυτοί με τους οποίους δεν θα συμφωνούμε. Αυτό όμως δεν σημαίνει κάτι για το τι πιστεύουμε εμείς, για το πώς φερόμαστε εμείς στην οικογένειά μας, στους φίλους μας, σε όσους χρειάζονται την βοήθειά μας. Του είπα πως οι γονείς του θα είναι πάντα εκεί να τον υποστηρίζουν και να τον φροντίζουν, να μιλάμε για τα όσα μας συμβαίνουν, να βοηθάμε ο ένας τον άλλον. Και ότι για όσο καιρό θα είναι στο σχολείο, αν οποιαδήποτε στιγμή αισθανθεί ότι συμβαίνει μια αδικία εις βάρος του ή εις βάρος κάποιου άλλου, θα πρέπει να μιλήσει με την δασκάλα του και να της εξηγήσει. Το καημένο βέβαια μου είπε ότι προσπάθησε να το κάνει, αλλά κανείς δεν τον άκουγε…

Γιατί τα γράφω τώρα αυτά και τι σχέση έχουν με όσα έγραψα στην αρχή…;

Έχουν σχέση. Το περιστατικό στο σχολείο δείχνει τι είναι το παιδί που μεγαλώνω. Με κάνει να αισθάνομαι περήφανη που είναι αυτός που είναι. Συγκινήθηκα, δάκρυσα που δεν φοβήθηκε να τα βάλει με τρεις για να υπερασπιστεί την φίλη του, που κάνει κι αυτή το ίδιο για αυτόν. Φανερώνει πόσο γνήσια συναισθήματα βιώνουν τα παιδιά μας και πώς τελικά αυτός ο μικρόκοσμος του σχολείου υπάρχει και εκεί έξω, μόνο που είναι ακόμη πιο σκληρός.

Πώς θα του πω ότι δεν θα υπάρχει πάντα η δασκάλα για να της μιλήσει; Ότι οι συμμαθητές του μπορεί να γίνουν ακόμη πιο σκληροί, ότι οι δρόμοι είναι γεμάτοι κινδύνους, ότι στα πάρκα δεν υπάρχουν μόνο μπαμπάδες; Ότι η αστυνομία δεν είναι πάντα εκεί να μας προστατεύει και ότι οι κακοί δεν τιμωρούνται πάντα;  Ότι πριν λίγες μέρες ένας νέος άνθρωπος έχασε την ζωή του τόσο άδικα…

Το μυαλό μου αυτή την εβδομάδα πάει να σπάσει. Μου έλεγε η μαμά μου “Όταν θα κάνεις δικά σου παιδιά θα καταλάβεις γιατί ανησυχώ…“. Τώρα καταλαβαίνω…  Μέχρι σήμερα τους λέω πως πρέπει να στέκονται στο ανάστημά τους, να υποστηρίζουν αυτά που πιστεύουν, να προστατεύουν τον διπλανό τους, να αισθάνονται περήφανα για τον εαυτό τους, να αγαπούν ολοκληρωτικά, να μην φοβούνται, να ξέρουν να κρίνουν και να αποφασίζουν με απόλυτη συνείδηση πότε θα λένε όχι, να μην κοιτούν αυτόν τον κόσμο και να σκέφτονται ότι τελικά όλα είναι μάταια…

Η ουσία όμως είναι αν θα κάνω τον συμβιβασμό. Αν θα πω στα παιδιά μου κάτι άλλο από αυτό που τους μαθαίνω μέχρι σήμερα, για να πάψω να φοβάμαι, να πάψω να ανησυχώ.

Όχι, αυτός ο δρόμος δεν είναι για ανθρώπους σαν εμάς… κι ας φοβόμαστε… κι ας ανησυχούμε…