READING

Τα πρώτα μας “Παιχνιδομαγειρέματα”, οι...

Τα πρώτα μας “Παιχνιδομαγειρέματα”, οι σκέψεις μας και ένα μεγάλο ευχαριστώ!

Ένας κύκλος έκλεισε το Σάββατο που πέρασε. Τρεις συναντήσεις για “Παιχνιδομαγειρέματα” ολοκληρώθηκαν, παρέα με τα παιδιά και την Χρυσούλα Παπαγεωργίου, τον άνθρωπο που εμπνεύστηκε και υλοποίησε την συγκεκριμένη δράση.

Εμείς είμαστε γεμάτες χαρά, ικανοποίηση και συγκίνηση, γιατί πετύχαμε, ή μάλλον κερδίσαμε όλα όσα θέλαμε κι ακόμη περισσότερα! Βρεθήκαμε τόσο κοντά στους καλύτερους δασκάλους-ανθρώπους της ζωής μας και μάθαμε μέσα από το παιχνίδι μερικές από τις μεγαλύτερες αλήθειες.

Δεν θα πω τίποτα περισσότερο, δεν είμαι εγώ η κατάλληλη… Θα σας αφήσω στις φωτογραφίες των έργων των παιδιών, που είναι είναι αρκετές, αλλά δεν μπορούσα να αφήσω καμία έξω!

Θα σας αφήσω και στην Χρυσούλα! Μόνο εκείνη νομίζω μπορεί να προσπαθήσει να μας φέρει λίγο πιο κοντά στην παιδική σκέψη. Εγώ θέλω μόνο να την ευχαριστήσω. Όταν πέρυσι με πήρε τηλέφωνο σε μια πολύ δύσκολη περίοδο, δεν είχα φανταστεί ότι ένα χρόνο μετά θα ήταν μια πολύτιμη φίλη, συνοδοιπόρος σε όσα σκέφτομαι και θέλω να κάνω. Σε ευχαριστώ πολύ Χρυσούλα! Για όλα όσα έχουμε ζήσει τους τελευταίους μήνες και για ακόμη περισσότερα που έρχονται!

Γράφει η Χρυσούλα Παπαγεωργίου

Ένας κύκλος “Παιχνιδομαγειρεμάτων” έκλεισε και ταυτόχρονα, άνοιξαν πολλά παραθυράκια στο δικό μου μυαλό. Το παιχνίδι είναι ψυχαγωγικό, είναι διδακτικό, είναι τρόπος έκφρασης και μπορεί πολλές φορές να γίνει λυτρωτικό για μικρούς και μεγάλους. Τρία εργαστήρια «Μαθηματικά και μαγειρική», «Η σαλάτα των συναισθημάτων», «Χτίζοντας τους δικούς μας κόσμους» ήταν σίγουρα από τα πιο όμορφα πράγματα που έχω κάνει στην ζωή μου.
Αυτά τα τρία Σάββατα γύριζα σπίτι και καθισμένη στο μπαλκόνι σκεφτόμουν πόσα έμαθα από τα παιδιά, τι μου εμπιστεύτηκαν με τον δικό τους τρόπο και ένιωθα συγκινητικά σοφότερη.
 

Στο τελευταίο εργαστήρι με τις πλαστελίνες που τρώγονται, τις κόλλες βούτυρα και την πολύχρωμη άμμο τρούφας περάσαμε καταπληκτικά. Οι μικρούληδες ήθελαν να φτιάξουν κάτι όμορφο για να το φάνε με την μαμά και τον μπαμπά, ήθελαν μια παιδική χαρά πιο μεγάλη που να μην έχει χαλασμένα παιχνίδια και όλες οι τσουλήθρες να μοιάζουν με χταπόδια. Και οι πιο μεγάλοι ήταν αληθινή αποκάλυψη. «Θα ήθελα δίπλα στο σπίτι μου να υπάρχουν κολλημένα δέντρα», «Να έχουμε ένα παγωτατζίδικο ακριβώς απέναντι», «Μια παιδική χαρά που να μας χωράει όλους»….

 
Και έπειτα έκανα την πιο κρίσιμη ερώτηση. Όχι για τα παιδιά, για εμένα. … «Πώς θα θέλατε να είναι ο κόσμος;», ρώτησα και μπορεί να έτρεμε λίγο η φωνή μου. Όμως, τα παιδιά έχουν πάντα τον τρόπο να σε ηρεμούν και σε ξεαγχώνουν… Αρκεί να τα ακούσεις. Ήταν όλα 5, 6, 7 ετών. «Να μην έχει κρίση», «Να μην υπάρχουν κακοί», «Τα σπίτια να έχουν περίεργα σχήματα στους τοίχους και να έχουν μεγάλα παράθυρα, μάλλον… να έχουν μόνο παράθυρα», «Να μην έχουμε λεφτά και μόνο να ανταλλάζουμε πράγματα», «Να μένω με την φίλη μου μαζί στο ίδιο σπίτι», «Να έχουμε περισσότερη φύση»… Και πείτε μου εσείς τώρα αν είχαμε ακούσει τα παιδιά πόσο ευτυχισμένοι θα ζούσαμε.
 

 

 

 

 

Και επειδή τα πολλά λόγια είναι φτώχεια και τα παιδιά το ξέρουν καλά αυτό, πήραν στα χέρια τους τις ζαχαρόπαστες, τα χρώματα, τις άχνες και το κακάο, κέικ και μπισκότα και δεν δημιούργησαν απλώς, εκφράστηκαν, μίλησαν με έναν άλλο τρόπο. Η πληγωμένη καρδιά στο χώμα, δεινόσαυροι που έμοιαζαν με πεταλούδες, χιονισμένα ηφαίστεια, πολύχρωμοι βυθοί, ζούγκλες με γελαστά ζώα, ήρωες ταινιών με χρώματα που τα παιδιά τους ταίριαζαν και τόσα μα τόσα γέλια….

 

Ο καθένας στην ζωή του ορίζει έναν δρόμο. Χαράσσει μονοπάτια, σχεδιάζει διαδρομές, βρίσκει ενδιάμεσους σταθμούς και όλα αυτά για να φτάσει στον τελικό προορισμό. Προσωπικά, ήθελα και θέλω να κάνω τον κόσμο καλύτερο. Εγωιστικό, το ξέρω, αλλά έτσι είναι τα προσωπικά σχέδια. Και από τότε που αποφάσισα τι θέλω να κάνω στην ζωή μου, με όσα εμπόδια κι αν βρήκα και βρίσκω στον δρόμο μου, όπως όλοι και όλες άλλωστε, κάπως έβρισκα τον τρόπο να ξανασχεδιάζω μονοπάτια που πάντα, όμως, είχαν και έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό. Τα παιδιά. Έχω έναν γιο 3,5 ετών, αλλά είναι στιγμές σαν αυτές των Σαββάτων στον Σύλλογο Αρχαιολόγων που έκανα παιδιά μου για λίγο και τα δικά σας παιδιά.

 

Σας ευχαριστώ πάρα πολύ που μου το επιτρέψατε….Υ.Γ. Στο ίδιο προσωπικό ύφος θέλω να μοιραστώ κάτι ακόμα μαζί σας. Τα παιδιά μίλησαν για επιθυμίες που σε εμάς τους μεγάλους φαντάζουν αστείες, τρελές, αδύνατες. Και, όμως, κανείς τους δεν χαρακτήρισε την επιθυμία του διπλανού του ως τέτοια. Όταν με ρώτησαν τι θα ήθελα να αλλάξει στην δική μου γειτονιά, τους απάντησα ότι θέλω μια θάλασσα κάτω από το σπίτι μου…. Αντέδρασαν όλα σαν να τους είπα ότι θα χτίσω σπίτι στο διάστημα… «Μα, τι λέτε, θα μπαίνει το κύμα στον πρώτο όροφο». «Από πού θα βγαίνετε στον δρόμο;». «Τον χειμώνα θα κρυώνετε πολύ», «Δεν γίνονται αυτά»…. Αν συγκρίνει κανείς την δική μου επιθυμία με τις δικές τους μάλλον θα πει ότι η δική μου θα μπορούσε και να εκπληρωθεί. Γιατί αντέδρασαν, όμως, έτσι; Μήπως γιατί τους μάθαμε ότι οι μεγάλοι δεν έχουν φαντασία; Ότι οι μεγάλοι δεν έχουν όνειρα και όρεξη για τρέλες; Η συνέχεια των ερωτημάτων και οι απαντήσεις είναι δικές σας, δικές μας, του καθενός και της καθεμιάς ξεχωριστά.

 
 
 

Γεια σας! Είμαι η Μάγδα και σας καλωσορίζω στο «Κάθε μέρα γονείς». Κατάγομαι από τα Γιάννενα και σπούδασα δημοσιογραφία κι επικοινωνία στο Λονδίνο. Για πολλά χρόνια εργάστηκα στον χώρο του Πολιτισμού, στις Δημόσιες Σχέσεις. Πλέον, έκανα το χόμπι μου επάγγελμα! Εκτός από το "Κάθε μέρα γονείς" έχω δημιουργήσει και το www.familyfriendlytravel.gr

RELATED POST

  1. Ποιος είπε ότι οι μεγάλοι δεν έχουν όνειρα και τρέλα; Εσείς είστε η ζωντανή απόδειξη! Μπράβο κορίτσια αν και είμαι σίγουρη ότι δεν το έχετε καμία ανάγκη το μπράβο.

    Ζήλεψα και προβληματίστηκα. Αν και η φαντασία των παιδιών πάντα με προβληματίζει, απέχει τόσο πολύ από όλα αυτά που έχουμε στο κεφάλι μας εμείς οι μεγάλοι!

    • Magda Zindrou

      9 Ιουνίου

      Ευχαριστούμε πολύ! Θέλουμε κι άλλους μεγάλους σαν εμάς για να τους αλλάξουμε γνώμη!

  2. Εγώ θα σου πω πολλά συγχαρητήρια για την ιδέα και την υλοποίηση. Πολλά μπράβο!!!

    • Magda Zindrou

      9 Ιουνίου

      Ευχαριστούμε! Πότε θα μας έρθετε σε ένα να τα πούμε και από κοντά;

  3. Το ξέρεις ότι το έχω σκεφτεί τόσες φορές, αλλά όλες τις φορές δεν κατάφερα να συγχρονιστώ χρονικά; Εάν δεν είναι ο μπαμπάς στο σπίτι να κρατήσει τη Μελίβοια, δεν παίζει το σενάριο.

    • Magda Zindrou

      10 Ιουνίου

      Είναι δύσκολο να συντονιστείς με δύο παιδιά, ειδικά αν ηλικιακά δεν μπορούν να συνυπάρξουν ακόμη. Δεν μπορεί, κάπου θα συναντηθούμε Ασπασία μου. Καλημέρα!

  4. MommyJammi / Mary Liodou

    16 Φεβρουαρίου

    Θαύμα οι φωτογραφίες… πολύχρωμες παιδικές ψυχούλες…! Συγχαρητήρια!

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

By using this form you agree with the storage and handling of your data by this website.

INSTAGRAM
ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΤΕ ΜΑΣ
error: Content is protected !!