Πιάνω πολύ συχνά τον εαυτό μου, την μαμά μέσα μου, να είναι διστακτική, σκεπτική, επιφυλακτική με τις άλλες μαμάδες. Καμιά φορά δεν είμαι σίγουρη πώς πρέπει να τους μιλήσω, αν μπορώ να πω πως η κούραση μπορεί και να με κερδίσει αν αφεθώ, πως ώρες ώρες παίζω με τον εαυτό μου το παιχνίδι της υπομονής.

Η ομάδα, η σελίδα και το blog “Κάθε μέρα Γονείς” δημιουργήθηκε από την ανάγκη μου να μοιραστώ με άλλους γονείς τις σκέψεις μας, τις αντιλήψεις μας για το πώς είναι να μεγαλώνεις ένα παιδί, τις αγωνίες μας για την διατροφή του, την εκπαίδευσή του, για να στηρίξουμε ο ένας τον άλλον, να μοιραστούμε προβλήματα, αλλά και για να περιγράψουμε την ωραιότερη εμπειρία της ζωής μας. Μέσα από όλο αυτό γνώρισα υπέροχους ανθρώπους! Αλίμονο αν μπούμε σε γενικεύσεις, αλίμονο αν βάλουμε τους πάντες σε ένα τσουβάλι. Συνάντησα όμως και άλλους τόσους που προσπαθούν συνεχώς να με πείσουν για το ποιο είναι το σωστό, γονείς που έχουν μετατρέψει την προσωπική τους εμπειρία σε κανόνα, που σταθερά συγκρίνουν τα παιδιά μας αλλά και τους εαυτούς τους με άλλους γονείς. Λες και υπάρχει μια μεζούρα, ένα μαμαδόμετρο, λες και η ανατροφή των παιδιών είναι αγώνας δρόμου και επιβίωσης.

Γιατί μοιράστηκαν οι γυναίκες σε δύο στρατόπεδα; Οι καλές και οι κακές, αυτές που θήλασαν και αυτές που δεν θήλασαν, αυτές που μοιράζονται το κρεβάτι τους με το παιδί τους και αυτές που κοιμούνται μόνο με τον άντρα τους, αυτές που δίνουν βιολογικά και αυτές που ψωνίζουν τα συμβατικά προϊόντα, αυτές που αγοράζουν οικολογικά παιχνίδια και αυτές που αγοράζουν πλαστικά παιχνίδια, αυτές που γέννησαν φυσιολογικά και αυτές που έκαναν καισαρική… Εδώ και πάρα πολλά χρόνια οι γυναίκες πρέπει να στέκονται αντιμέτωπες σε πολλά θέματα. Το γιατί ακόμη δυσκολεύομαι να το χωνέψω.

Το απόλυτο είναι από μόνο του ένα πρόβλημα. Δεν ξέρω πώς να αντιμετωπίσω όσες γυναίκες φωνάζουν, ανεβάζουν με κάθε ευκαιρία τους τόνους για τον τοκετό στο σπίτι, για την καισαρική, για τα μαιευτήρια, για τον θηλασμό και την διάρκειά του,  για το γάλα σκόνη, για την εκπαίδευση στο σπίτι (κάτι που αυξάνεται σταθερά στο εξωτερικό), για την δημόσια ή την ιδιωτική παιδεία. Η ενημέρωση είναι απαραίτητη. Και την εποχή του διαδικτύου είναι άφθονη και δωρεάν. Αν όμως και εμείς οι γυναίκες συνειδητοποιούσαμε πόσο βασικό είναι να στεκόμαστε η μια δίπλα στην άλλη, θα κάναμε την διαφορά.

Η μητρότητα είναι επαφή, αγάπη, υποστήριξη, ενσυναίσθηση, ενημέρωση, είναι αυτό που μας ενώνει και μας κάνει να αισθανόμαστε πως μπορούμε να συζητάμε ακόμη και με ανθρώπους που τους γνωρίζουμε ελάχιστα. Δεν είμαστε μόνες σε αυτήν την καθημερινότητα. Είμαστε μαζί. Ας δώσουμε το χέρι στην μαμά δίπλα μας που δεν διαβάζει όσο διαβάζουμε εμείς, ας συζητήσουμε με την μητέρα που αποφάσισε να μην θηλάσει, ας ενημερώσουμε για την σημασία του φυσιολογικού τοκετού, αλλά ας σεβαστούμε την απόφαση μιας γυναίκας να πράξει όπως η ίδια αισθάνεται καλύτερα, ας μεγαλώσουμε παιδιά που καταλαβαίνουν και εκφράζουν τα συναισθήματά τους, ας σταματήσουμε να κρίνουμε και ας ακούσουμε. Μπορεί δίπλα μας να κρύβεται μια ιστορία με πολύ κόπο και πόνο, προσπάθεια και αποτυχία. Ας μην βιαζόμαστε να βγάλουμε τα συμπεράσματά μας. Ας ακούσουμε. Μόνο έτσι θα σταματήσουμε να είμαστε επιφυλακτικές…