Εδώ και μια εβδομάδα βλέπω μια πόλη ζαλισμένη. Ζαλισμένη από την φασαρία που ξαφνικά επέστρεψε, από τους ανθρώπους της που αρχίσαν να τρέχουν πίσω από λεωφορεία και ταξί για να μην αργήσουν, από τα μαγαζιά που είναι πάλι ανοικτά…

Από χθες όμως εμφανίστηκαν στους δρόμους της τα σχολικά λεωφορεία. Πρόβα generale για τους οδηγούς. Βγήκαν από το πρωί στις γειτονιές. Σταματούν σε πλατείες και δρομάκια, κοιτάζουν το ρολόι τους και υπολογίζουν πόση ώρα θα τους πάρει να κάνουν την διαδρομή τους.

Και σήμερα η πόλη ξαφνικά ζωντάνεψε. Γέμισε σχολικά λεωφορεία! Γέμισε πρόσωπα γεμάτα αγωνία, χαρά, ανυπομονησία. φόβο, ικανοποίηση, περηφάνεια…

Σκορπισμένοι σε διάφορες γωνιές της πόλης οι γονείς περιμένανε σήμερα με τα παιδιά τους να περάσει το σχολικό. Κάποιοι προσπαθούσαν να κρύψουν την αγωνία τους, προσπαθούσαν να κρύψουν το βλέμμα του γονιού που δεν μπορεί να πιστέψει πόσο μεγάλωσε το παιδάκι του. Άλλοι πάλι δεν κρύβανε την χαρά τους. Για περισσότερο από δύο μήνες δεν είχαν πού να τα πάνε, κάνανε οικογενειακές εξορμήσεις στο γραφείο του μπαμπά ή της μαμάς, ψάχνανε απογευματινές δραστηριότητες, μια και πολλοί από τους φίλους των παιδιών τους είχαν πάει στους παππούδες στο χωριό. Τα παιδιά φλυαρούσαν ασύστολα με τους φίλους τους. Ανυπομονούν να δουν τις τάξεις τους, τον καινούριο δάσκαλο ή καθηγητή, να τρέξουν στα διαλείμματα…

Σε κάποιες άλλες γωνιές βέβαια, κάποιοι άλλοι γονείς περιμένανε το λεωφορείο της γειτονιάς τους για να τους αφήσει δύο στάσεις παρακάτω, έξω από την είσοδο του σχολείου. Αυτοί δεν έχουν την δυνατότητα ούτε και φέτος να στείλουν το παιδί τους σε ένα άλλο, καλύτερο σχολείο, παρότι πολύ θα το θέλανε. Σκέφτονται τα έξοδα, πως δεν τα βγάζουν πέρα. Περνάνε δίπλα από τους άλλους και μπορεί να τους κοιτάξουν με λίγη ζήλεια, φοβούνται για το τι θα απογίνει το δικό τους που δεν πάει στο καλό, στο ιδιωτικό.

Υπάρχουν και κάποιοι ακόμη… αυτοί που αποφασίσανε πως πιστεύουν στο δημόσιο σχολείο και στον εκπαιδευτικό που καθημερινά προσπαθεί να δώσει τον καλύτερό του εαυτό μέσα στην τάξη των 30 παιδιών. Ίσως κάπου μέσα τους να θέλουνε και αυτοί να το πάνε στο super ιδιωτικό.
Δεν μπορούν όμως. Τρομάζουν για το τι πάνε να κάνουν κάποιοι στο
δημόσιο σχολείο. Και φοβισμένοι -καθώς ζούμε καιρούς ανθρωποφάγους, καιρούς απαξίωσης και μιζέριας- είπανε πως θα σταθούνε δίπλα στο σχολείο, θα ασχοληθούν με τον Σύλλογο Γονέων, θα γνωρίσουν καλύτερα τον εκπαιδευτικό, θα κάνουν ότι καλύτερο μπορούν για το παιδί τους.

Υπάρχω και εγώ… Δύο παιδάκια στον παιδικό σταθμό, τελευταία χρονιά φέτος για τον μεγάλο που πάει στο Προνήπιο. Τους καταλαβαίνω όλους κι ας μην έχω στείλει ακόμη το παιδί μου στο σχολείο των μεγάλων παιδιών (όπως το λέμε μεταξύ μας), γιατί όλοι έχουν κάτι κοινό. Θέλουν το καλύτερο για τα παιδιά τους και είναι διατεθειμένοι να τους το προσφέρουν με όποιο τρόπο μπορούν.

Δεν καταδικάζω κανέναν τους. Μας έχουν πείσει τα τελευταία χρόνια πως ότι πληρώνεις παίρνεις και έτσι η λαχτάρα μας για το ιδιωτικό σχολείο δεν κρύβεται. Δεν είναι όμως έτσι. Το δημόσιο σχολείο καταρρέει γιατί κάποιοι το αφήσανε να καταρρεύσει. Η δωρεάν δημόσια παιδεία είναι ένα από τα αγαθά που το αποκτήσαμε με κόπο και πρέπει να το στηρίζουμε, όσο δύσκολο κι αν φαντάζει καμιά φορά. Υπάρχουν πολύ αξιόλογοι εκπαιδευτικοί εκεί έξω που ακόμη νοιάζονται. Θέλουν όμως και εμάς τους γονείς δίπλα τους.

Δεν θα μπω σε πολιτικές αναλύσεις. Βλέπουμε, ακούμε, γνωρίζουμε κάποιον εκπαιδευτικό που μας τα έχει πει από πρώτο χέρι για τον αναβρασμό που επικρατεί στην εκπαιδευτική κοινότητα. Νομίζω πως όλοι μας ξέρουμε κατα βάθος τι γίνεται. Ας σκεφτούμε πρωτού βιαστούμε να κρίνουμε ή να κατακρίνουμε.

Για την ώρα θα ευχηθώ σε όλη μας την παρεούλα που σήμερα μεγάλωσε, που πήγε πρώτη μέρα στο σχολείο των μεγάλων παιδιών, καλή σχολική χρονιά!

Μέχρι του χρόνου, που θα γράφω για την δική μας πρώτη μέρα στο σχολείο…