Ζητήσαμε από 5 αγαπημένους συγγραφείς, να μας προτείνουν ένα βιβλίο που πρέπει να διαβάσουμε. Δυσκολεύτηκαν λίγο να διαλέξουν… Μα πώς θα διαλέξω μόνο ένα, ενώ υπάρχουν τόσα ωραία βιβλία; Κι αν διαλέξουμε όλοι το ίδιο; Να είναι για μεγάλα ή μικρά παιδιά; Να είναι καλοκαιρινό;

Όμως τα κατάφεραν κι αυτές είναι οι επιλογές τους!

Κατερίνα Ανωγιαννάκη

Πρόσφατα έπεσε στα χέρια μου το βιβλίο Τα φτερά του Νόρμαν του Τομ Πέρσιβαλ, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός. Μέσα σε ένα μικρό και στενό βιβλιοπωλείο κάπου στο κέντρο της πόλης, το άνοιξα και άρχισα να το ξεφυλλίζω. Από την πρώτη κιόλας σελίδα με κέρδισε η μινιμαλιστική του εικονογράφηση χωρίς επιτηδευμένα παιδικά σχέδια, που καμιά φορά συναντάς στην παιδική λογοτεχνία, έτσι για να επιβεβαιώσουν ότι το βιβλίο απευθύνεται σε παιδιά. Γιατί μάλλον η ιδέα του συγγραφέα δεν αφορά μόνο τα παιδιά…

Στις σελίδες του βιβλίου γνώρισα τον Νόρμαν, ένα απόλυτα “φυσιολογικό” παιδί που έκανε ότι όλα τα παιδιά του κόσμου, απλώς κάποια στιγμή έβγαλε…φτερά! Και παρόλο που χάρηκε τόσο με αυτή την διαφορά που είχε, ένιωσε ότι πρέπει να τα κρύψει τα υπέροχα πολύχρωμα φτερά του γιατί θα φαίνονται και ίσως όλοι θα τον κοροιδεύουν. Και από τότε κυκλοφορούσε με ένα κατακίτρινο μπουφαν χειμώνα καλοκαίρι, για να μην βλέπει κανείς την διαφορετικότητά του.

Τον αγάπησα τον Νόρμαν. Και τα φτερά του. Και την διαφορετικότητά του. Και ξαφνικά το μικρό και στενό βιβλιοπωλείο έγινε τεράστιο και παρασύρθηκα τόσο από το θέμα του βιβλίου που σχεδόν θα ήθελα και εγώ να βγάλω ξαφνικά πολύχρωμα φτερά. Και να νιώσω αυτή την ελευθερία που νιώθει κάθε παιδί, όταν ανακαλύπτει τον εαυτό του, τις δυνατότητές του και την μοναδικότητά του.

Δεν σας λέω αν τελικά ο Νόρμαν πέταξε το μπουφάν και άφησε τα φτερά να φανούν. Θα σας πω μόνο πως όταν το διαβάσετε μπορεί να νιώσετε κάτι να σας γαργαλάει στην πλάτη. Και αν το νιώσετε μην βάλετε μπουφάν…Αφήστε τα φτερά σας να φανούν και σίγουρα το ταξίδι θα φέρει κάτι από αέρα και ελευθερία.

Καλό καλοκαίρι με πολλά πετάγματα φαντασίας λοιπόν!

Ελένη Γερουλάνου

Βιβλία πολλά. Βιβλία με ωραίο κείμενο. Βιβλία με εξαιρετική εικονογράφηση. Βιβλία που συνομιλούν οι λέξεις με τις εικόνες. ΕΝΑ μού ζήτησε η Μάγδα να προτείνω. Χμ, ένα, μόνο ένα; Αγαπώ και ξεχωρίζω τόσα.  

Διάλεξα λοιπόν τα Δέντρα του Piotr Socha των εκδόσεων Μικρή Σελήνη, γιατί τα έχει όλα σε ένα, όπως και οι Μέλισσες του ίδιου δημιουργού. Ένας πραγματικός πλούτος για παιδιά και βιβλιόφιλους κάθε ηλικίας, ένα βιβλίο που θέλεις να το ανοίγεις ξανά και ξανά, γιατί κάτι καινούριο θα ανακαλύψεις ανάμεσα στις σελίδες του. Ένα βιβλίο γνώσεων που προσεγγίζει τη γνώση με τον καλύτερο τρόπο. Ένα βιβλίο που γεννά δημιουργικές ερωτήσεις των παιδιών.

Μεγάλο σχήμα, με σκληρόδετο εξώφυλλο, μαγική εικονογράφηση, που διαβάζεται και μαζί αφηγείται, με ενδιαφέρουσες πληροφορίες για την ιστορία, τα χαρακτηριστικά των δέντρων και όχι μόνο. Με επιστημονική τεκμηρίωση των κειμένων. Ένα βιβλίο που μας εμπνέει να αναζητήσουμε και άλλες πληροφορίες. Που αντιμετωπίζει με απόλυτο σεβασμό τον αναγνώστη του. Για διακοπές στο βουνό, αλλά και κοντά στη θάλασσα, έχοντας συντροφιά τα τζιτζίκια. Αγκαλιαστά αλλά και μόνος. Για ανάγνωση δυνατά. Για παρατήρηση. Απλά ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ και αισθητικά άψογο για όλους.

Υ.Γ. Έχω σκεφτεί πολλές φορές πως θα ήθελα να έβλεπα σε παιδιατρικά ιατρεία, και γιατί όχι και σε αίθουσες αναμονής γραφείων, βιβλία όπως οι «Μέλισσες» και τα «Δέντρα».

Ελένη Γεωργοστάθη

Ένα από τα βιβλία που με συντρόφεψαν στις φετινές μου διακοπές ήταν το Αγόρι-χρυσόψαρο της Λίσα Τόμσον (Κέδρος). Ένα χορταστικό βιβλίο για μεγάλα παιδιά, στο οποίο πλέκονται ευφυώς μια ιστορία μυστηρίου και η πάλη του δωδεκάχρονου αφηγητή, του Μάθιου, ενός παιδιού με ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή, με τις ενοχές που του έχει γεννήσει ο θάνατος του μικρού αδερφού του.

Κλεισμένος στο σπίτι του, αποκομμένος από το σχολείο και τους συμμαθητές του, ο Μάθιου περνά τη μέρα του παρατηρώντας από το παράθυρο τους γείτονές του και κρατώντας σημειώσεις για τη ρουτίνα τους, ως τη στιγμή που ο μικρούλης Τέντι, ο εγγονός του κύριου Τσαρλς, εξαφανίζεται μυστηριωδώς από τη γειτονιά. Χάρη στις σημειώσεις του και στη βοήθεια δυο φαινομενικά ασύμβατων με τον ίδιο παιδιών, που όμως κουβαλούν τις δικές τους πληγές κι ιδιαιτερότητες, ο Μάθιου θα αναζητήσει τον ένοχο μεταξύ των γειτόνων του, ανακαλύπτοντας μικρά και μεγάλα οικογενειακά δράματα, δύσκολες σχέσεις και καλά κρυμμένα μυστικά, που διευρύνουν τη λίστα των υπόπτων. Ταυτόχρονα θα σταθεί αντιμέτωπος με τις φοβίες του, τα λάθη του, το δικό του βασανιστικό μυστικό, κατορθώνοντας τελικά, έστω και δύσκολα, να ξαναπιάσει τον μίτο προς μια λιγότερο μοναχική ζωή .

Η Τόμσον μας χαρίζει ένα εξαιρετικό μυθιστόρημα μυστηρίου κι ανθρώπινων σχέσεων, χτίζοντας ολοζώντανους, σύνθετους χαρακτήρες, διατηρώντας αμείωτο το σασπένς, αποτυπώνοντας με ευαισθησία αλλά και τόλμη δύσκολες συναισθηματικές καταστάσεις κι επενδύοντας με χιούμορ μια ιστορία όπου η απώλεια και η ενοχή παίζουν κυρίαρχο ρόλο. Δύσκολο να πιστέψεις ότι αυτό το τόσο άρτιο και ισορροπημένο βιβλίο είναι το πρώτο της μυθιστόρημα. Πολύ καλή η μετάφραση της Πετρούλας Γαβριηλίδου.

Σπύρος Γιαννακόπουλος

Το Κορίτσι που Ήπιε το Φεγγάρι, Barnhill Kelly (Εκδόσεις Πατάκη). Μετάφραση: Αγγελίδου Μαρία και Αγγελίδης Άγγελος

Στο Προτεκτοράτο πιστεύουν ότι στο δάσος υπάρχει μια κακιά μάγισσα  – μια ύπουλη σκευωρία που έχουν στήσει κάποια μοχθηρά μυαλά με απώτερο σκοπό να κρατάει τους κατοίκους του Προτεκτοράτου σε καταστολή υπό τον φόβο για αυτή. Για να την εξευμενίσουν, μία φορά το χρόνο, με μια θλιβερή τελετή, αφήνουν σε αυτήν έναν παιδί , το νεότερο.  Η μάγισσα, όμως, καθόλου κακιά δεν είναι. Το κάθε άλλο. Παίρνει τα παιδιά, τους φέρεται με φροντίδα, και τα πηγαίνει για υιοθεσία σε άλλες πολιτείες. Τους δίνει, μάλιστα, να πιουν και από το φως των αστεριών. Κι όταν κάποια φορά οι άνθρωποι του Προτεκτοράτου αφήνουν στο δάσος ένα μωρό διαφορετικό από τα υπόλοιπα, η μάγισσα νιώθει έναν ανεξήγητο δεσμό με αυτό. Κι αντί να του δώσει να πιει από τα αστέρια, του δίνει να πιει το φεγγάρι – και υπάρχουν, βέβαια, συνέπειες. Η Λούνα -έτσι την ονομάζει- αποκτά μαγικές δυνάμεις.

Η Αμερικανίδα συγγραφέας Barnhill Kelly, χρησιμοποιώντας επιδέξια τις σταθερές της λογοτεχνίας του φανταστικού, στήνει μια ιλιγγιώδη περιπέτεια με διαυγείς χαρακτήρες και εντυπωσιακές σκηνές σε έναν κόσμο παραμυθένιο. Μια ιστορία που τα έχει όλα: ένα μαγεμένο δάσος, δράκους και τέρατα, έναν μυστηριώδη βάλτο, μια καλή μάγισσα, μια κακιά μάγισσα, αλλά και μια μαθητευόμενη μάγισσα – τη Λούνα. Η Λούνα, ένα έξυπνο, αεικίνητο και ατίθασο κορίτσι, πρέπει να μάθει να ελέγχει τις δυνάμεις της, που στην αρχή δημιουργούν μπελάδες και την κάνουν επικίνδυνη, και τελικά να τις χρησιμοποιήσει για να διώξει τη Θλίψη από το Προτεκτοράτο. Το Κορίτσι που Ήπιε το Φεγγάρι είναι ένα πολύ καλό βιβλίο φαντασίας.

Σοφία Δάρτζαλη

Είναι βιβλία που θες δε θες αλλάζουν τη ζωή σου. Ή μάλλον επιβεβαιώνουν, με τον πιο γλυκό τρόπο, αυτό που ήδη πίστευες αλλά δεν έβρισκες πάντα δίπλα σου. Βιβλία που σε κάνουν να χαίρεσαι που υπάρχει αυτό το είδος, άρα και το είδος ανθρώπου που το έγραψε. Που θα ήθελες τόσο να τον έχεις γνωρίσει. Αλλά ίσως και να τον ξέρεις. Γιατί όταν διαβάσεις τον Μικρό Πρίγκιπα του Antoine de Saint-Exupéry, θα μάθεις να ξεχωρίζεις τους ανθρώπους που βλέπουν με την καρδιά από εκείνους που βλέπουν μόνο με τα μάτια. Με τα μάτια θα διαβάσετε τον Μικρό Πρίγκιπα, αλλά μόνο αν μιλήσει στην καρδιά σας να το διαβάσετε στα παιδιά σας.

Για μένα αυτός ο μικρός ουρανοκατέβατος πρίγκιπας με το κασκόλ είναι ένα kind reminder ανθρωπιάς, παιδικότητας, αυθορμητισμού κι αγάπης. Κυρίως αγάπης. Μαζί του κάνεις μια βόλτα στον κόσμο ολόκληρο, γνωρίζεις κάθε χαρακτήρα, μαθαίνεις να διαχωρίζεις τα σημαντικά από τα ασήμαντα. Όσα μετριούνται: αυτά είναι τα ασήμαντα. Κι αν μπορείς να αγαπάς δεν μπορείς να μετράς πόσο. Οι μεγάλοι, λέει ο Exupéry, νοιάζονται μόνο για τους αριθμούς ενώ ο μικρός ξανθός ψάχνει για φίλους στην έρημο. Και μαθαίνει πώς να «δημιουργεί δεσμούς» εξημερώνοντας μια αλεπού: «Πρέπει να έχεις μεγάλη υπομονή… Εγώ θα σε κοιτάζω με την άκρη του ματιού μου και συ δε θα λες τίποτα. Τα λόγια είναι που κάνουν τις παρεξηγήσεις. Αλλά, κάθε μέρα, θα μπορείς να κάθεσαι λιγάκι πιο κοντά». Κι όταν κάποιος «φύγει», πετάει ψηλά αλλά εσύ μπορείς πάντα να τον βλέπεις κοιτάζοντας τ’ αστέρια. Αυτό έμαθε ο μικρός στον φίλο πιλότο που εξημέρωσε. Αυτό μου έμαθε κι εμένα. Όπως και ν’ αγαπώ τα απλά πράγματα γιατί το καθένα έχει τη δική του ψυχή.

Στη στήλη Βιβλία του Κάθε μέρα γονείς, θα βρείτε ακόμη περισσότερες προτάσεις!