Ήταν λίγο πριν χρονίσει ο Ορέστης όταν μαζί με τον μπαμπά του και τη φίλη μας την Νώρια κοιτούσαμε τα πόδια του….

–Ρε, συ, κρίμα, έχει πάρει τα δικά σου πόδια

–Όντως και όχι τίποτα άλλο και να θέλει να φορέσει γόβες δε θα μπορέσει.

Κλασικό αστείο μεταξύ μας, αφού τα πόδια μου είναι εντυπωσιακά ίδια με των μασκότ Φοίβος και Αθηνά.

Και το μωράκι μεγάλωνε, είχε καστανά μπουκλάκια, γλυκιά φατσούλα και όχι μεγάλα αυτιά, μαλλιά καρφάκια και  αυστηρό ύφος, που, όπως κατάλαβα από τους περαστικούς, είναι βασικά χαρακτηριστικά ενός αγοριού. Άσε που του φορούσαμε και χρωματιστά ρούχα…

–Τι γλυκό κοριτσάκι….

–Είναι ο Ορέστης….

– Ορέστης; Συγγνώμη, αλλά φοράει και πορτοκαλί μπουφάν.

Ποτέ δεν ένοιαξε ούτε εμένα ούτε τον μπαμπά του το να αποδείξει το παιδί μας το φύλο του. Και όταν άρχισε ο Ορέστης να μεγαλώνει, να μιλάει, να επικοινωνούμε ακόμα καλύτερα, συζητήσαμε για τις επιλογές των ανθρώπων ανάλογα με το τι τους κάνει ευτυχισμένους, για τις διάφορες οικογένειες που μπορούν να έχουν έναν μπαμπά και μία μαμά, μία μαμά ή έναν μπαμπά μόνο, δύο μαμάδες ή δύο μπαμπάδες κλπ. Και όταν διαβάσαμε Το πιο μεγάλο βιβλίο για τις οικογένειες, μάταια περίμενα ένα σχόλιο για το αγόρι που φοράει φούστα μπαλαρίνας. Γιατί προφανώς και στο παιδί δε θα μπορούσε αυτό να κάνει εντύπωση. Ο καθένας φοράει ό,τι θέλει. Οι κοινωνικές συμβάσεις είναι για τους μεγάλους.

Όσο μεγαλώνει, φορέας κοινωνικοποίησης δεν είναι μόνο το σπίτι…  Γίνεται αποδέκτης φράσεων περί μεγάλων ανδρών που δεν πονάνε, δεν κλαίνε, αλλά προστατεύουν τις αδύναμες γυναίκες. Ήρθε και στο σπίτι μια μέρα να μου πει ότι ο τάδε είπε ότι οι  γυναίκες δεν είναι δυνατές και έκλαιγε γιατί αυτός είναι παιδί, έχει μόνο τη μαμά του και αν αυτή δεν είναι δυνατή μπορεί να πεθάνει όπως ο μπαμπάς… Ευτυχώς σε όλες αυτές τις στιγμές πρώτα κατάπινα τις φλόγες και μετά μιλούσαμε ήρεμα, κάναμε παιχνίδια, φτιάχναμε ιστορίες και όλα μια χαρά.

Πριν λίγες μέρες βγήκαμε μαζί για ψώνια για να διαλέξει ο Ορέστης ένα πουκάμισο που τόσο ήθελε. Το μάτι μου πέφτει σε ένα απαλό κόκκινο, προς το ροζ θα έλεγα, με ραφές και μάο γιακά. Ενθουσιάστηκα για να εισπράξω την ακυρωτική απάντηση «Ούτε να το σκέφτεσαι, δε φοράω τέτοιο πράμα, ξέχασέ το, είναι κοριτσίστικο». Τι τον πήγα στον καθρέφτη να το δει πάνω του, τι του έδειξα ότι ήταν στα αγορίστικα ρούχα, τίποτα….Κατέληξε σε ένα μπλε με χαβανέζικα λουλούδια.

Δύο μέρες αργότερα και λίγο πριν ξαπλώσει  ξεστομίζει τη φράση…. «Μπορείς να μου βάψεις τα νύχια κόκκινα γιατί μου αρέσουν πολύ;». Και σε κλάσματα δευτερολέπτου περνάνε από το μυαλό μου 3.225 σκέψεις…. Βάφουν τα αγόρια τα νύχια τους, τι θα έλεγε ο μπαμπάς του, δεν έχω μανό, αφού εγώ δε βάφω τα νύχια μου αλλά τα τρώω, να του πω ότι είναι χημικές ουσίες, πώς θα αντιμετωπίσει τον τάδε φίλο του, λες να τον κοροϊδέψουν στο δρόμο, πάλι θα ακούσω ότι το παιδί δεν έχει αντρικό πρότυπο κλπ. κλπ. Ευτυχώς και πριν περάσει το μισό λεπτό απάντησα το πραγματικό….. «Λυπάμαι, δεν έχω μανό, αλλά θα αγοράσω αύριο και θα στα βάψω».

Το επόμενο πρωί πήγα στο φαρμακείο και αγόρασα το μανό. Ενημέρωσα τη δασκάλα του ότι κάποια μέρα θα πήγαινε με βαμμένα νύχια στο σχολείο. Όσο κι αν την εμπιστεύομαι, ένιωσα ότι έπρεπε να την προετοιμάσω ώστε να διαχειριστεί την όποια παιδική γιούχα.

«Τέλεια, οι μαθητές μου στην Αγγλία ήταν πάντα με βαμμένα νύχια από τις αδερφές τους, μην ανησυχείς». Μα δεν ανησυχούσα για την επιλογή του παιδιού. Ανησυχούσα για τους άλλους, τους γύρω, τους γνωστούς και άγνωστους που θα μπορούσαν να το πληγώσουν γιατί το τίποτα. Βλακεία, νομίζετε; Ίσως…

Το ίδιο απόγευμα ήρθε μία φίλη του σπίτι και όταν το είπα στη μαμά της μου απάντησε… «και εμένα η κόρη μου το ζητάει, αλλά της έχω πει ότι είναι μικρή ακόμα.»  Ουπς! Αν ήταν κορίτσι μάλλον κάτι τέτοιο θα της έλεγα. Δεν το σκέφτηκα έτσι γιατί στο «απελευθερωμένο μου μυαλό» κυριάρχησε το «είναι αγόρι» και όχι η ηλικία του. Να βράσω τον προοδευτισμό μου. Αλλά τελικά, και τώρα κατόπιν εορτής, θεωρώ ότι σωστά έπραξα, προτίμησα να κάνει μια παρασπονδία με βάση την ηλικία του, ακριβώς για να μη θεωρήσει ποτέ ότι τόσα λόγια περί ισότητας και ελευθερίας επιλογής κλπ. ήταν κενό γράμμα. Το βράδυ πριν κοιμηθεί και ενώ ετοιμαζόμασταν για μανικιούρ ξεκινήσαμε άλλη μια συζήτηση.

–Το μανό είναι χημικό για αυτό αύριο πρέπει να τα ξεβάψουμε, δεν κάνει καλό στα νύχια. Και επίσης, Ορέστη μου, ίσως σε κάποια παιδιά στο σχολείο δεν αρέσει αυτό και μπορεί να σου πουν ότι τα βαμμένα νύχια είναι μόνο για κορίτσια

– Μαμά, δεν έχουμε φασίστες στο σχολείο.

Και ένας βράχος έπεσε στο κεφάλι μου. Είναι 5,5 χρόνων και το έχει καταλάβει καλύτερα από πολλούς συνομήλικούς μου. Είναι πιο μεγάλος και από εμένα που έστω και για κλάσματα δευτερολέπτου έκανα πολλές σκέψεις. Είπα μόνο «έχεις δίκιο, παιδί μου» και συνέχισα να βάφω.

Αν και δεν έχει σημασία, να πω ότι μόλις τα είδε βαμμένα, αποφάσισε ότι δεν του αρέσουν και ίσως να σκεφτεί κάποιο άλλο χρώμα που να του αρέσει.

Το παρόν κείμενο, είναι για άλλη μια φορά άκρως βιωματικό. Ο λόγος που γράφτηκε είναι γιατί ήθελα πολύ να μοιραστώ τη «δοκιμασία μου». Οι απόψεις μου είναι συγκεκριμένες. Και τελικά ήταν ευκολότερο, έστω και για απειροελάχιστο χρόνο, να αντιμιλήσω στο αφεντικό μου από το να βάψω τα νύχια του γιου μου χωρίς δεύτερη σκέψη. Χαίρομαι για εμένα, κυρίως χαίρομαι για εκείνον. Που δε φοβήθηκε να το ζητήσει, να το υποστηρίξει και να διαλέξει. Για άλλη μια φορά, λοιπόν… ένα βήμα πίσω και ανοιχτά αυτιά. Τα παιδιά ξέρουν!