Είχα για καιρό πάνω στο γραφείο μου το υπέροχο βιβλίο της Η Βιολέτα και ο Ιππότης της Αργυρώς Πιπίνη που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Μεταίχμιο. Το κοίταζα ξανά και ξανά και σκεφτόμουν τι θα γράψω γι’ αυτό. Αναρωτιόμουν μάλιστα, πότε θα ήταν η κατάλληλη στιγμή να το διαβάσουμε με το παιδί μου, που είναι τεσσάρων ετών. Και η στιγμή ήρθε, πάντα έρχεται άλλωστε όπως μας λέει και το βιβλίο, όταν μια μέρα βρήκα την κόρη μου επάνω στο κρεβάτι μας, να παριστάνει πως τρώει τα γλυκά που έχει εικονογραφήσει στις σελίδες του βιβλίου η Έφη Λαδά.

Ο μοναδικός έρωτας της κόρης μου αυτή την περίοδο είναι τα γλυκά. Για την Βιολέτα όμως, την ηρωίδα του βιβλίου, τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά.  Η Βιολέτα δεν ξέρουμε που ακριβώς ζει. Φαίνεται όμως να είναι τυχερή, όχι απλώς γιατί είχε την ευκαιρία να ζήσει τρεις φορές και να γνωρίσει πολλές αγάπες, αλλά γιατί στην τρίτη ζωή της έζησε μοναδικά. Έζησε μέσα στις μυρωδιές και τις αγκαλιές. Καθώς ήταν τυφλή, έβλεπε μέσα από τα χάδια και τα αρώματα. Μαγείρεψε τα πιο νόστιμα γλυκά και φαγητά και χάρισε τα πιο απαλά της χάδια στους ανθρώπους που την αγκάλιασαν και τη χώρεσαν στη ζωή τους. Αλλά ούτε αυτό ήταν ο λόγος που έκανε τη ζωή της μοναδική. Μια μέρα, ήρθε στην πόλη από μακριά ένας ιππότης.

Δε θα χαλάσω την μαγεία αυτής της ιστορίας αποκαλύπτοντας την συνέχεια, ή δίνοντας τις δικές μου ερμηνείες. Ο καθένας άλλωστε καταλαβαίνει κι αντιλαμβάνεται τα πράγματα με τον τρόπο του, είτε βλέπει είτε όχι, κι αυτό είναι ένα δώρο που κάνει στον εαυτό του όταν διαβάζει ένα βιβλίο. Αυτό το βιβλίο, γεμάτο απαλά χρώματα και σχέδια, που θαρρείς πως αγκαλιάζονται μέσα σε υφάσματα που τα φυσάει ο αέρας, μας αφηγείται μια ιστορία που εξελίσσεται ήρεμα, δεν εκβιάζει τον αναγνώστη. Είναι μια ιστορία που μας μιλάει για τα μάτια της ψυχής της Βιολέτας. Μια ιστορία για την αγάπη των ανθρώπων, που δεν γνωρίζει χρόνο και καταγωγή.

Δεν ξέρω τι κατάλαβε η κόρη μου. Άλλωστε πολύ σπάνια μιλάμε για τα νοήματα των βιβλίων. Βασικά δεν το κάνουμε ποτέ. Είναι μόλις τεσσάρων ετών, είμαι όμως σίγουρη πως κάτι «έφαγε» από αυτό το βιβλίο. Την είδα άλλωστε να ψαχουλεύει με το ένα της χεράκι γύρω της, καθώς έκλεινε τα μάτια της για να αποκοιμηθεί.