Η οικονομική κρίση έχει πια γίνει κομμάτι της ζωής μας! Έτσι χτύπησε και τα φετινά μας δώρα. Εκεί που άλλες χρονιές βγαίναμε στα μαγαζιά και ψωνίζαμε για όλους (και αλίμονο φίλοι και συγγενείς είναι, θα πάρουμε κάτι καλό!), φέτος αποφασίσαμε να φτιάξουμε τα δώρα μας.

Το χωριό μας σωτήριο! Μαζέψαμε πορτοκάλια και φτιάξαμε υπέροχη μαρμελάδα. Μαζέψαμε ελιές και τις φτιάξαμε, με πολύ κόπο πρέπει να σας πω, έτοιμες για φάγωμα! Φτιάξαμε κουλουράκια σε ό,τι σχήμα μπορεί κανείς να φανταστεί! Και cupcakes! Μέχρι και δικές μας χριστουγεννιάτικες κάρτες φτιάξαμε! Τι άλλο ήθελα; Η αγωνία μου είχε να κάνει με τους μικρούς παραλήπτες των δώρων. Πώς εξηγείς σε ένα μικρό παιδί ότι φέτος δεν έχει δώρο, αλλά ωραία μαρμελάδα; Και αν δεν τρώει ελιές; Πόσο στολισμένο πρέπει να είναι ένα κέικ για να γίνει εξίσου ελκυστικό με ένα Playmobil για παράδειγμα;

Και τότε κατάλαβα ότι έκανα ό,τι μισούσα, ό,τι κατηγορώ! Ζυγίζω την σημασία των δώρων με βάση την βιτρίνα, την διαφήμιση, το κόστος; Ντράπηκα! Αυτό θα μάθω στα παιδιά μου; Να ξινίζουν τα μουτράκια τους αν δεν τους αρέσουν τα δώρα που τους δίνουν; Και είπα ΟΧΙ…

Τα δωράκια που φτιάξαμε είχαν μεράκι, κέφι, γέλιο, κόπο, σκέψη… Δεν είναι fast food… Όσο για τους μικρούς μας φίλους… μια μικρή on line έρευνα και βρήκαμε μικρές χειροτεχνίες που μπορούν να ζωγραφίσουν και να φτιάξουν, με λίγη βοήθεια ίσως από τους γονείς.

Είμαι πολύ ευχαριστημένη! Τα πράγματα δεν έχουν αξία επειδή πληρώνουμε για αυτά, επειδή τα διαφημίζουν στην τηλεόραση, επειδή τα έχουν όλοι οι άλλοι.. Τα πράγματα έχουν αξία επειδή είναι μοναδικά, είναι φτιαγμένα για αυτούς που αγαπάμε.

Όχι, δεν έκανα την φτώχεια θεωρία. Έκανα την θεωρία πράξη!