Ο Αυγερινός και η Πούλια ήταν η αφορμή για να γνωρίσω τις μαγικές σβούρες. Δε θα ξεχάσω ποτέ πόσο με άγγιξε αυτό το έργο! Κάπως έτσι ξεκινά και η γνωριμία μου με την Δόμνα Ζαφειροπούλου, έναν από τους πιο εργατικούς, ευαίσθητους και δοτικούς ανθρώπους που έχω γνωρίσει σε αυτόν τον χώρο. Μαζί με τον Δημήτρη Αδάμη είναι η ψυχή αυτής της ομάδας, που φέτος μας παρουσίασε τους Όρνιθες στο θέατρο ΑΘΗΑΝά. Το θέατρο κρύβει δύναμη, παρά τις όποιες δυσκολίες, και για αυτή την δύναμη και το πείσμα να επιστρέψουμε στα παιδιά μας γράφει σήμερα.
Γράφει η Δόμνα Ζαφειροπούλου, ηθοποιός, καλλιτεχνική διευθύντρια της θεατρικής ομάδας για παιδιά “μαγικές σβούρες”
Σε μια ατελείωτη ησυχία της Άνοιξης αυτής, κλείνω τα μάτια και θυμάμαι τις πιο δυνατές στιγμές που έχω ζήσει στο θέατρο για παιδιά, στις “μαγικές σβούρες”, μαζί με τον Δημήτρη Αδάμη…
Ένα κορίτσι 4 ετών λέει στην ηθοποιό που ερμηνεύει τη Βασίλισσα τού Χιονιού, στην παράσταση Αμέλια, η Νεράιδα των Αστεριών “Σε αγαπώ , δεν είσαι κακιά, είσαι μόνη σου“.
Ένα αγόρι έρχεται ξανά και ξανά στον Μικρό Πρίγκιπα, ντυμένο Μικρός πρίγκιπας κι εκείνο.
Μία ομάδα ασυνόδευτων παιδιών από τη Συρία, ξεκαρδίζονται στο Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας, χωρίς να γνωρίζουν λέξη ελληνικά.
Στο κάστρο της Μυτιλήνης, και καθώς υποκλίνονται οι ηθοποιοί τού Μικρού Πρίγκιπα, πέφτει το ρεύμα σε όλο το νησί. Το κοινό χειροκροτεί και φεύγει με απίστευτη προσοχή.
Φέτος στους Όρνιθες, ένα ολόκληρο σχολείο τραγουδά μαζί με τον Βασίλη Γισδάκη τους Γερανούς. Ένα παιδί πιάνει στον αέρα ένα φτερό πουλιού και το παίρνει μαζί του φεύγοντας.
Ανοίγω τα μάτια μου και ξέρω πια καθαρά πως όσο τα παιδιά θα είναι ταγμένα σε μια ατίθαση αδιακρισία που κάνει το βλέμμα τους διαπεραστικό, πως όσο στήνουν μικρές σκηνές στο κέντρο τού σαλονιού χορεύοντας τα τραγούδια μας, λιώνοντας τα cds, όσο τα παιδιά θα κρύβουν πουπουλάκια κάτω από το μαξιλάρι τους , όσο θα έχουν τη σοφία να αγαπούν τον κακό του παραμυθιού, τόσο το δικό μας πείσμα θα θεριεύει. Για ένα θέατρο ζωντανό.
Ατελείωτες ώρες να δουλεύουμε και σε άλλες δουλειές, να επινοούμε από το τίποτα στο πουθενά, να παίζουμε ακροβατώντας με τις θυσίες της καθημερινότητας στα όρια της επιβίωσης.
Θεριεύει αυτό το πείσμα που θα μας φέρει ξανά κοντά στα παιδιά. Με ένα κοντά κυριολεκτικότατο. Ένα κοντά που φυλακίζεται σε ύποπτα σταγονίδια, σφιχτές αγκαλιές και φιλιά. Τα παιδιά, πιο πολύ από οποιονδήποτε άλλο, μας δείχνουν το δρόμο του σώματος. Εκεί όπου θα επιστρέψουμε. Σε ένα θέατρο αληθινό, απλό, φωτεινό. Είναι προφανώς τώρα ο καιρός που θα πονέσουμε, αλλά μάλλον αυτόν τον πόνο ανεβάζουν ξανά και ξανά πάντα τα παραμύθια στη σκηνή, για να τον απαλύνουν.
Καλή αντάμωση. Μια μικρή βαθιά ελπίδα.
Η Δόμνα Ζαφειροπούλου γεννήθηκε τον Οκτώβριο του 1969 στην Αθήνα. Μεγάλωσε στη Νίκαια του Πειραιά. Είναι απόφοιτος της Δραματικής σχολής Βεάκη και του Πειραματικού τμήματος υποκριτικής και σκηνοθεσίας της δραματικής σχολής του Εθνικού Θεάτρου. Έχει συνεργαστεί στο θέατρο με τους σκηνοθέτες: Γ. Καραχισαρίδη, Ν. Καμτσή, Δ. Κωτσή, Δ. Αδάμη, Ν. Διαμαντή, Κ. Ρουγγέρη, Γ. Τσορτέκη, Α. Τζάκου και στον κινηματογράφο με τους Π. Χούρσογλου και Ν. Κορνήλιο. Ήταν παραγωγός εκπομπής για παιδιά στο ραδιόφωνο Μελωδία, παίζει θεατρικό παιχνίδι με παιδιά και είναι μέλος της θεατρικής ομάδας για παιδιά «μαγικές σβούρες». Αγαπάει τον Σεφέρη, τον Πήτερ Γκριναγουέϊ, την μανταρινάδα από τη Χίο και να χαζεύει τον κόσμο που περνάει.
NO COMMENT