Το πασίγνωστο παραμύθι του Κάρλο Κολόντι Πινόκιο ανεβάζουν στην Παραμυθοχώρα στο Μετς η Μαρία Παπαγεωργίου και η Σπυριδούλα Παπαγεωργίου με μια μεγάλη ποικιλία από κούκλες να ενσαρκώνουν τους χαρακτήρες του έργου, από τον Τζεπέτο μέχρι και τον γρύλο.

Θα ξεκινήσω με μια μικρή… εξομολόγηση: μικρή είχα ρίξει πολύ κλάμα με τον Πινόκιο. Όχι όμως γιατί συνέπασχα με τις περιπέτειες και τα πάθη του μικρού ξύλινου ήρωα, αλλά διότι, απλούστατα, μου προκαλούσε φόβο. Αυτή η φιγούρα από ένα κομμάτι ξύλο που πήρε ζωή, έμπλεκε σε ένα σωρό  φασαρίες κι έλεγε ψέματα (όχι χωρίς συνέπειες) με έκανε να τρέχω να κρυφτώ όποτε εμφανιζόταν μπροστά μου, είτε σε θέατρο, είτε σε κουκλοθέατρο, είτε σε βιβλίο (μόνο με την κλασική ταινία του Ντίσνεϊ είχα συνάψει ανακωχή). Ήταν από τους χαρακτήρες που είχαν εντυπωθεί με αρνητικό τρόπο στο μυαλό μου και νομίζω ότι στο μέλλον βρήκα αρκετές εξηγήσεις γι’ αυτό. Μην ξεχνάμε ότι ο Κάρλο Κολόντι δεν είχε πρόθεση να γράψει παιδικό βιβλίο όταν σκέφτηκε τον Πινόκιο, στα τέλη του 18ου αιώνα στη Φλωρεντία. Και, όπως και στην περίπτωση του Άντερσεν, τα περισσότερα από τα παραμύθια αυτού του είδους είναι γεμάτα από στοιχεία τέτοια (διασκεδαστικά στην γκόθικ/νουάρ εποχή τους), ώστε σήμερα θα τα κατατάσσαμε χωρίς δεύτερη σκέψη στην «ακατάλληλη για ανηλίκους» λογοτεχνία. Αν τα μελετήσει κάποιος στην αυθεντική τους εκδοχή, θα μείνει έκπληκτος με τη βία που διατρέχει τις σελίδες τους. Άλλο αν μέχρι εμάς έφτασαν οι light, ανώδυνες, πολύχρωμες και «happy end» διασκευές που συντρόφεψαν τα τρυφερά μας χρόνια. Εξαιρουμένης εμού, όπως είπα.

Όταν η Μάγδα, λοιπόν, μου πρότεινε τη συγκεκριμένη παράσταση της Παραμυθοχώρας, σκέφτηκα ότι θα ήταν ένα καλό κρας τεστ για τα αντανακλαστικά της μνήμης μου, αλλά παράλληλα και μια «δοκιμασία» για τον μικρό γιο μου, ο οποίος δεν είναι ακόμη ακριβώς τριών ετών που (πολύ σωστά) βάζει το θέατρο για την παρακολούθηση του έργου. Έχει απολαύσει ήδη (με ενδιαφέρον και αξιοθαύμαστη προσήλωση για την ηλικία του) αρκετά θεατρικά με ηθοποιούς αλλά η περίπτωση της κούκλας είναι κάτι διαφορετικό και μάλλον απρόβλεπτο.

Μιάμιση ώρα μετά την είσοδό μας στο θεατράκι στη γωνία της οδού Αναπαύσεως όλες αυτές οι αναστολές είχαν εξανεμιστεί. Για την ακρίβεια, είχαν σκορπιστεί σαν πριονίδια σε πάτωμα ξυλουργείου…  Παρακολουθήσαμε μια πολύ καλοφτιαγμένη παράσταση, δοσμένη με τρόπο ώστε να μην τρομάξει κανέναν μικρό θεατή (ούτε… μεγάλο)  χρησιμοποιώντας μια αξιοθαύμαστη ποικιλία από κούκλες: μια εντυπωσιακή στο… μπόι μου, την οποία φορούσε μία από τις δύο ηθοποιούς σαν ποδιά και αναπαριστούσε τον Τζεπέτο, κούκλες άμεσης κίνησης, γαντόκουκλες αλλά και τις κλασικές μαριονέτες. Όλα αυτά σε συνδυασμό με την υποκριτική των δύο ηθοποιών και το περιβάλλον που αποτελείται από πολύ έξυπνα στημένα, γεμάτα φαντασία κι εργονομικά εναλλασσόμενα σκηνικά.

Στην εισαγωγή της παράστασης, η Μαρία Παπαγεωργίου και η Σπυριδούλα Παπαγεωργίου (σκηνοθέτες, ηθοποιοί και ουσιαστικά η ψυχή της ομάδας Κιβωτός Μύθων) μας μίλησαν για τις κούκλες με τις οποίες θα συμπρωταγωνιστήσουν.  Ρώτησαν ποια παιδάκια πήγαιναν για πρώτη φορά θέατρο κι τους εξήγησαν απλά και κατανοητά τη διαδικασία της παράστασης αλλά και τα χαρακτηριστικά της (κουκλο)θεατρικής σύμβασης, ούτως ώστε να αποβάλλουν τον όποιο φόβο ή αμηχανία και να απολαύσουν το παραμύθι που θα ζωντάνευε μπροστά στα μάτια τους. Έτσι, όλοι παίρνουν τις θέσεις τους και το έργο αρχίζει.

Χρειάζεται άραγε να θυμίσουμε το παραμύθι; Οι «Περιπέτειες του Πινόκιο» διηγούνται την ιστορία του μαστρο-Τζεπέτο ο οποίος κατασκευάζει μια υπέροχη ξύλινη μαριονέτα, τόσο τέλεια που θυμίζει πραγματικό αγόρι και την ονομάζει Πινόκιο. Όμως ο Πινόκιο δεν είναι όπως οι άλλες μαριονέτες: μιλάει και ονειρεύεται. Και θέλει να γίνει πραγματικό αγόρι. Είναι ανυπάκουος αλλά φιλότιμος, παλεύει με διάφορους πειρασμούς καθώς και με τα ελαττώματά του, αποκτά γαϊδουρινά αφτιά μαζί με τον κολλητό του φίλο, βλέπει τη μύτη του να μακραίνει όταν δεν λέει την αλήθεια, συναντά φίλους όπως η Γαλάζια Νεράιδα αλλά και εχθρούς όπως η Αλεπού, και καταλήγει μαζί με τον Τζεπέτο στην κοιλιά μιας φάλαινας (τα δόντια της οποίας αναπαρίστανται τόσο τέλεια και αληθινά με κάποια λευκά πανιά κολλημένα στο πάτωμα με βέλκρο), από όπου δραπετεύουν, για να μάθει τελικά την αγάπη, την αξία της οικογένειας και τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος.

Οι δύο ηθοποιοί συνυπάρχουν αρμονικά πάνω στη σκηνή με τις κούκλες, δημιουργώντας αυθεντική ατμόσφαιρα παραμυθιού σε μια παράσταση που κάνει ορατή και αξιέπαινη την επένδυση που έχει γίνει τόσο σε έμπνευση και καλλιτεχνική άποψη όσο και σε εργασία: δικά τους είναι –πέρα από την ερμηνεία και την εμψύχωση– ο σχεδιασμός κούκλας και σκηνικών, η σκηνοθεσία και η καλλιτεχνική επιμέλεια. Σημαντικός «συνοδοιπόρος» τους στην παράσταση είναι η εκφραστική μουσική του Γ. Βέττου, του Α. Βέργη και του Π. Κολέντζη, καθώς δίνει έμφαση στην κάθε σκηνή του έργου, ενώ και το συγκρότημα Encardia έχει φιλική συμμετοχή.

Κι ένα tip για το τέλος: το θέατρο της Παραμυθοχώρας δεν μπορεί παρά να έχει κληρονομήσει θετικά vibes, τουλάχιστον όσο αφορά το θέμα «κούκλα»: σε αυτό το όμορφο νεοκλασικό του Μετς στεγαζόταν κάποτε το περίφημο εστιατόριο «Bajazzo», το οποίο πέρα από τη γαστρονομική του αίγλη φημίζονταν για την διακόσμηση του με κούκλες, συλλογή και αδυναμία του κορυφαίου σεφ του Κλάους Φόιερμπαχ.

Συντελεστές

Σχεδιασμός κούκλας, κουστουμιών , σκηνικών, σκηνοθεσία, ερμηνεία & καλλιτεχνική επιμέλεια: Μαρία Παπαγεωργίου & Σπυριδούλα Παπαγεωργίου

Μουσική: Γ. Βέττος, Α. Βέργης, Π. Κολέντζης

Φιλική συμμετοχή: Encardia

Χορογραφίες: Δήμητρα Κρητικίδη

Φωτισμοί: Μελίνα Μάσχα

Για 3 ακόμη παραστάσεις, στις 6, 20 και 27 Μαΐου στις 12:00 

Καθημερινές για σχολεία

Κατάλληλο για παιδιά από 3 ετών και άνω

Τιμή εισιτηρίου: € 10

Παραμυθοχώρα, Αναπαύσεως 14 & Τυρταίου 1, 2109216346, 6936655925 & 927, www.paramithohora.gr