Κάθε καλοκαίρι, όταν έρχεται εκείνη η ώρα που πρέπει να ευχαριστήσω τους ανθρώπους που φρόντιζαν τα παιδιά μου όλη την σχολική χρονιά, δυσκολεύομαι. Φέτος όμως δυσκολεύτηκα ακόμη περισσότερο. Οι λέξεις δεν βγαίνουν αβίαστα, τις ψάχνω… Και η συγκίνηση είναι τεράστια, γιατί φέτος οι δασκάλες μας στο νηπιαγωγείο ήταν “οι καλύτερες” (λόγια του Άλκη), γιατί πλέον η νηπιακή ηλικία μας αφήνει οριστικά και μπροστά μας υπάρχει μόνο το δημοτικό (τουλάχιστον για την ώρα) . Αυτό το σχολείο που μας φοβίζει τόσο και αλλάζει τα παιδιά για πάντα.

Κι έτσι απλά, δίχως να καταλάβεις πώς πέρασαν οι μήνες, ενώ όλη την χρονιά έλεγες πως δεν περνάει ο καιρός, τελειώνει το νηπιαγωγείο κι εσύ έχεις δύο παιδιά στο δημοτικό. Εγώ έχω δύο παιδιά στο δημοτικό! Θεωρώ πως το νηπιαγωγείο είναι μια από τις πιο κομβικές περιόδους στην σχολική ζωή ενός παιδιού. Και η φετινή χρονιά ήταν υπέροχη! Πώς να πεις ευχαριστώ στους ανθρώπους που πήραν το παιδί σου από το χέρι, το αγκάλιασαν, το φίλησαν, το παρηγόρησαν, του έμαθαν να ψάχνει, να διεκδικεί, να αναρωτιέται, να απολαμβάνει τα απλά πράγματα, να λέει την γνώμη του, να μην μένει πίσω από φόβο, να δίνεται στους φίλους του και σε όσους αγαπά, να ξεχωρίζει για αυτό που είναι… Πώς να πεις ευχαριστώ στους ανθρώπους που πήραν τις αγωνίες σου και τις εξαφάνισαν με τρόπο μαγικό; Πώς να πεις ευχαριστώ στους ανθρώπους που έγιναν οι δικοί σου άνθρωποι για μια ολόκληρη χρονιά;

Μπορείς να πεις απλά “Σταυρούλα και Ιωάννα, Ιωάννα και Σταυρούλα σας ευχαριστώ για όλα!”.

Πραγματικά δεν μπορώ να γράψω κάτι άλλο, δυσκολεύομαι να βρω τις λέξεις και την απαραίτητη ψυχραιμία (έχω ρίξει πολύ κλάμα αυτές τις μέρες). Το δημοτικό για μια ακόμη φορά στέκει μπροστά μου σαν θηρίο που θέλει να με τρομάξει. Μπορώ απλά να το κοιτάξω στα μάτια και να σκεφτώ όσα μου λέγατε όλη την χρονιά, όσα μας είπαν τα παιδιά στην αποχαιρετιστήρια καλοκαιρινή γιορτή.

Δύο λέξεις κρατώ κοντά μου μετά το νηπιαγωγείο: αγάπη και εμπιστοσύνη.

Σας ευχαριστώ!