6:15
Ξύπνησα από τους πόνους… Φρικτοί! Δεν μπορώ καν να αλλάξω πλευρό στο κρεβάτι. Σηκώνομαι. Πάω τουαλέτα. Κοιτάζω το πρόσωπό μου στον καθρέφτη. Κομμάτια είμαι!
7:30
Τον άκουσα να κατεβαίνει στο σαλόνι. Το τελευταίο διάστημα δεν έρχεται να με ξυπνήσει. Μεγάλωσε! Δεν χρειάζεται πλέον να πω “άσε την μαμά να κοιμηθεί 10 λεπτά ακόμη…”
8:05
“Θα σηκωθούμε; Εγώ πάω κάτω. Θα έρθεις;” Δεν είχα καν καταλάβει ότι για ένα ακόμη βράδυ κοιμήθηκε ανάμεσά μας. Κλείνω τα μάτια και προσπαθώ να βρω πώς θα κοιμηθώ για 10 λεπτά δίχως να πονάω. “Έκανα κακάααααααα!”. Όχι δεν θα κοιμηθώ. Θα σηκωθώ. Έκανε κακά…
Αυτή η καφετιέρα πάλι θέλει καθάρισμα. Μετράει μέρες μάλλον κι αυτή. Όπως το σίδερο, η σκούπα, το κινητό μου… Πφφφφ! Πρωί πρωί. “Να σας βάλω πρωινό;” “Όχι τώρα, παίζουμε!!!!”
8:25
Επιτέλους έτοιμος ο καφές. Θα πιω κι ας πονάω. Μάλλον έντερο είναι, αλλά χωρίς καφέ θα πέσω κάτω. Και σε λίγο ξεκινάει το τουρνουά μαγειρικής. Κάθομαι για να απολαύσω την πρώτη γουλιά καφέ. Μμμμ τι ωραία που μυρίζει ο καφές το πρωί! “Μαμά, πεινάωωωωωωω!”
8:45
Πού είχαμε μείνει; Καφές! Αχ πονάω πολύ. Αν μέχρι αύριο δεν είμαι καλά θα πάω στο νοσοκομείο ή στον γιατρό αν έχει ραντεβού. Δεν γίνεται σήμερα. Πρέπει να μαγειρέψω για όλη την εβδομάδα, να βάλω πλυντήρια, να σιδερώσω, να μαζέψω τα πιάτα, από χθες είναι στον νεροχύτη. Και να πάω και θέατρο με τα παιδιά! Δεν το χάνω με τίποτα. Ελπίζω να περάσει… Αύριο θέλω να πάω σινεμά. Τόσους μήνες περιμένω να πάω ένα σινεμά. Και θα πάρει ο Ντι Κάπριο το Όσκαρ και θα είναι η πρώτη του ταινία που δεν θα έχω δει. Ντροπή! Καφές!!!!
9:00
Αυτός ο νεροχύτης είναι σαν το γεφύρι της Άρτας. Ατελείωτος. Μα τι κάνουμε; Πόσα πιάτα και ποτήρια μπορούν να χρησιμοποιούν 4 άνθρωποι; Έλα να τον ξεπετάξω σε 10 λεπτά, να πιω μια γουλιά καφέ και να ξεκινήσω.
9:20
ΟΚ, μάζεψα πιάτα, έβαλα επόμενο πλυντήριο, μάζεψα τα πιάτα των παιδιών και τους έδωσα κάτι ακόμη γιατί ακόμη πεινούσαν και τώρα μαγείρεμα! Μακαρόνια με κιμά, γιουβαρλάκια, πατατοσαλάτα, να βράσω το μπρόκολο, να ψήσω τους τελευταίους φασουλοκεφτέδες και να βάλω και το ψάρι στον φούρνο με τις πατάτες. Ο Στάθης θα κάνει την φασολάδα. Τι φασολάδα; Πονάω!!!
13:30
Γρήγορα να φάμε, γιατί στις 2 φεύγουμε για το θέατρο. Τα παιδιά είναι σε έξαλλη κατάσταση. Πώς γίνεται αυτό κάθε φορά που πρέπει να βγούμε από το σπίτι; Τι τα πιάνει; Και γκρίνια σήμερα… Κι εγώ γκρινιάζω σήμερα, δεν λέω, αλλά ο πόνος απλώθηκε στην μέση, με χτυπάει στο πόδι, θα ήθελα να πάω να ξαπλώσω αλλά πώς να τους πω ότι δεν μπορώ να πάω μαζί τους θέατρο; Depon γρήγορα!!!
17:00
Πολύ όμορφη παράσταση! Βγαίνουμε χαρούμενοι και πονεμένοι (ορισμένοι) αλλά τουλάχιστον υπάρχει μια καλή διάθεση. Κοίτα τα πώς τρέχουν! Χαίρονται!!! “Άλκη να είσαι κοντά μου γιατί περνάνε αυτοκίνητα.” Μα δεν ακούει. Τον έπιασε πάλι αυτή η υπερένταση που τον πιάνει. “Δώσε μου το χέρι σου. Έλα κοντά μου.”. Μα πού πάει. “Άλκη μηχανή!!!!!”
17:10
Πήγα και ήρθα. Πώς του ήρθε να βγει έτσι στον δρόμο; Δεν το έχει κάνει ποτέ μέχρι σήμερα. Σαν τρελή ούρλιαξα. Τρόμαξα και τους περαστικούς στο απέναντι πεζοδρόμιο της Συγγρού. Έσκασα… Θα μπορούσε να χτυπήσει. Είναι δυνατόν να μην έχει καταλάβει ότι δεν βγαίνουμε έτσι στον δρόμο; Όλα είναι δυνατά! Εγώ φταίω για όλα…
17:45
Θέλω να μείνω μόνη μου. Συγχύστηκα τόσο πολύ. “Δεν τα βρίσκω βρε μαμά τα ρούχα μου επιτέλους” Κι εγώ δεν βρίσκω το μυαλό μου σήμερα αλλά δεν κάνω έτσι. “Πού κοίταξες;” Μπαίνω στο δωμάτιό τους και αμέσως βλέπω τα ρούχα; Μα είναι δυνατόν να μην τα βλέπει; Πλάκα μου κάνει. Ήθελε απλά να με σηκώσει από το κρεβάτι; Όχι ρε Μάγδα, δεν έχει σχέδιο εναντίον σου το παιδί, ξεκόλλα! Του δίνω τα ρούχα και πάμε στο σαλόνι.
18:30
Θα φάτε κάτι για βράδυ; ¨Γιουβαρλάκια παρακαλώ!” “Κεφτέδες παρακαλώ!” Και με τους κεφτέδες στο χέρι, μέσα στο γυάλινο πιάτο, τρέχει, κάνει σαν παλαβό, χοροπηδάει, να πω τώρα ότι θα του πέσουν ή όχι; Τι την ήθελα την ρημάδα την σκέψη; “Μα καλά, δεν μπορείς απλώς να κάτσεις στο τραπέζι και να φας; Γιατί πρέπει να χοροπηδάς με το πιάτο και να τα ρίξεις όλα κάτω; Έλεος βρε αγόρι μου!”. Πάλι πρέπει να ακούστηκα μέχρι την Συγγρού. “Γλίστρησε μωρέ μαμά, δεν το έκανε επίτηδες! Μη φωνάζεις, είσαι και άρρωστη.” Κάθομαι στο πάτωμα της κουζίνας και κλαίω! Πονάω πολύ γαμώτο μου.
Δεν μου φταίνε τα παιδιά, μου φταίει η μέρα, ο πόνος μου, η κακή διάθεση, η εβδομάδα που δείχνει πως θα ξεκινήσει στραβά.
Ας πάω να τα γράψω, να τα πω, να ξεθυμάνω…
Clelia - Νεράιδες και Δράκοι
22 Φεβρουαρίου
Μας περιέγραψες την απόλυτη καταστροφική μέρα!!! Όλοι τις έχουμε, και αν πούμε πως δεν μας συμβαίνει αυτό σίγουρα θα λέμε ψέμματα!!! Κουράγιο γλυκιά μανούλα! Μία μέρα ήταν και παρόλα αυτά έκανες όσα μπορούσες και ακόμα περισσότερα για τα παιδάκια σου! Ελπίζω σήμερα να είναι μία καλύτερη μέρα! (Αυτό με το να πετάγονται στο δρόμο είναι από τους μεγαλύτερους εφιάλτες μου!) Φιλιά!
Magda Zindrou
22 Φεβρουαρίου
Έτσι την αισθανόμουν, ως απόλυτη καταστροφή! Η μέρα πέρασε, ο πόνος όχι ακριβώς, αλλά τουλάχιστον σήμερα δεν αισθάνομαι ότι θα πεθάνω… Τόσο κομμάτια! Καλή εβδομάδα Κλέλια μου! Σε ευχαριστώ!!!
emama christina
22 Φεβρουαρίου
Μια κακιά μέρα ήταν Μάγδα μου! Από αυτές που όλοι έχουμε.
Μερικές φορές το άτιμο το σύμπαν συνωμοτεί για να μας πείσει ότι ο νόμος του Μέρφι ισχύει!!!!
Μια αγκαλίτσα έστω και μακρινή και δείξτου του άτιμου ότι δεν σε πείθει! Καλή εβδομάδα…παρόλα αυτά.
Magda Zindrou
22 Φεβρουαρίου
Αχ μια αγκαλίτσα! Τέλεια! Καλή εβδομάδα Χριστίνα μου!!!
Γ.Κ.
22 Φεβρουαρίου
Συγγνώμη, τα δίνουν με εγχειρίδιο; Όλα ίδια τα κάνουν; Ειδικά εκείνο το "Μαμά δεν τα βρήκα"…ίσα για να βγεις από την κατάσταση πτώματος, να πέσεις κυριολεκτικά πάνω σε ό,τι ψάχνει και να επιστρέψεις…Είναι γονιδιακό, των αγοριών (χωρίς ηλικία), εκεί κατέληξα!
Magda Zindrou
22 Φεβρουαρίου
Δεν ξέρω αν είναι των αγοριών… Ξέρω πως είναι κανόνας πλέον, πως την μερα που εγώ δεν είμαι καλά, όλα με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα στραβώσουν… Καλημέρα και καλή εβδομάδα!
voula&efsta
22 Φεβρουαρίου
Περαστικά…ελπίζω σήμερα να μην πονάς…Ευτυχώς που δεν χτύπησε ο μικρούλης σου…τελικά αυτή η Κυριακή ήταν δύσκολη για όλους μας…
Magda Zindrou
22 Φεβρουαρίου
Πονάω πολύ λιγότερο, ευχαριστώ! Ελπίζω και για σένα να είναι καλύτερη η εβδομάδα.
Clelia - Νεράιδες και Δράκοι
22 Φεβρουαρίου
Μας περιέγραψες την απόλυτη καταστροφική μέρα!!! Όλοι τις έχουμε, και αν πούμε πως δεν μας συμβαίνει αυτό σίγουρα θα λέμε ψέμματα!!! Κουράγιο γλυκιά μανούλα! Μία μέρα ήταν και παρόλα αυτά έκανες όσα μπορούσες και ακόμα περισσότερα για τα παιδάκια σου! Ελπίζω σήμερα να είναι μία καλύτερη μέρα! (Αυτό με το να πετάγονται στο δρόμο είναι από τους μεγαλύτερους εφιάλτες μου!) Φιλιά!
Creations With Fantasy
22 Φεβρουαρίου
Αχ κοριτσι μου σε καταλαβαινω απολυτα. Ειμαι χαλια με την μεση θα ηθελα να ειμαι ολη μερα ξαπλα αλλα ολα πανε στραβα. Σε καταλαβαίνω χιλια τα εκατο. Και να κανεις και τα παντα για να μην τα χαλασεις το χατήρι και απλα να περνα η σκεψη απο το μυαλο σου οτι και συ ανθρωπος εισαι και χρειάζεσαι τον χρονο σου οταν πονας. Δεν ξερω τι αλλο να σε πω για να μην νιωθεις ασχημα απλα οτι σε ολους συμβαίνει και αν πει καποιος το αντίθετο λεει σαφως ψεματα. Ειναι απο αυτες τις μερες που λες να μην ξαναρθουν! Επισης να πας στο γιατρό ασχετα αν πονας το ιδιο ή οχι. Μπορει να επαθες κολοικο εντερου. Ο πονος είναι ανυποφορος!!!
xoxo
Αθανασια
Magda Zindrou
22 Φεβρουαρίου
Σε ευχαριστώ πάρα πολύ Αθανασία! Είναι σημαντικό κάτι τέτοιες στιγμές να μην αισθάνεσαι μόνη. Αλήθεια σε ευχαριστώ για τα λόγια που μου έγραψες.
Creations With Fantasy
22 Φεβρουαρίου
Αχ κοριτσι μου σε καταλαβαινω απολυτα. Ειμαι χαλια με την μεση θα ηθελα να ειμαι ολη μερα ξαπλα αλλα ολα πανε στραβα. Σε καταλαβαίνω χιλια τα εκατο. Και να κανεις και τα παντα για να μην τα χαλασεις το χατήρι και απλα να περνα η σκεψη απο το μυαλο σου οτι και συ ανθρωπος εισαι και χρειάζεσαι τον χρονο σου οταν πονας. Δεν ξερω τι αλλο να σε πω για να μην νιωθεις ασχημα απλα οτι σε ολους συμβαίνει και αν πει καποιος το αντίθετο λεει σαφως ψεματα. Ειναι απο αυτες τις μερες που λες να μην ξαναρθουν! Επισης να πας στο γιατρό ασχετα αν πονας το ιδιο ή οχι. Μπορει να επαθες κολοικο εντερου. Ο πονος είναι ανυποφορος!!!
xoxo
Αθανασια
ΜΕΝΙΑ
22 Φεβρουαρίου
αν και δεν είναι παρηγοριά, όλες έχουμε κάτι παρόμοιο να διηγηθούμε. Πήγες στον γιατρό τελικά;
Magda Zindrou
22 Φεβρουαρίου
Είναι παρηγοριά, πώς δεν είναι; Να μην νιώθεις μόνος είναι πολύ σημαντικό. Πήγα γιατρό και τα αποτελέσματα αύριο…
Momma Machi
22 Φεβρουαρίου
Πόσες τέτοιες μέρες έχω τώρα τελευταία! στα είπα και απο κοντα, το σαββατο ξέσπασα, ανθρωπινο είναι, αυτό που δεν είναι ανθρώπινο είναι η μανία της μάνας να το παίζει υπερήρωας! και απο αυτό υποφέρουμε πολλές τελικά!
Magda Zindrou
22 Φεβρουαρίου
Club φτιάχνουμε αν θέλουμε… Μεγάλο αυτό το σύνδρομο του υπερήρωα. Πώς ξεπερνιέται;
Martha
22 Φεβρουαρίου
Το συναίσθημα του πετάγματος στον δρόμο το ένιωσα κι εγώ αυτό το Σαββατοκύριακο! Και πετάχτηκα κι εγώ στον δρόμο γιατί ερχόταν αυτοκίνητο και κόντεψε να πέσει τελικά πάνω σε εμένα, μιας και η Δώρα από τα ουρλιαχτά μου τρόμαξε και κοκκάλωσε!
Α ρε Μαγδούλι! Μια ημέρα μέσα στις άλλες! Τις ξέρουμε καλά! Υπομονή κοριτσάρα μου!
Magda Zindrou
22 Φεβρουαρίου
Ευχαριστώ πολύ Μάρθα μου! Ξαφνιάστηκα γιατί εν το είχε ξανακάνει. Κακιά μέρα, γεμάτη κακές στιγμές!
KaPaworld
22 Φεβρουαρίου
Ωχ!!!Λυπάμαι Μάγδα. Αυτές οι μέρες, οι σκατομέρες που τις λέω εγώ…έρχονται μα ευτυχώς φεύγουν κιόλας!Ελπίζω να είσαι ήδη καλύτερα κορίτσι μου…καλή δύναμη.Είσαι πολύ γενναία που έκανες όλα αυτά ενώ πονούσες, αντί να είσαι στον καναπέ….μήπως σε παρατέντωσες; Να ακούς το σώμα σου.Να το ακούς!Καλή εβδομάδα κορίτσι.
Magda Zindrou
22 Φεβρουαρίου
Με έχω στην τσιτα τεντωμένη νομίζω… Ουφ! Πέρασε η μέρα, έμεινε λίγος πόνος, ελπίζω να φύγει και αυτός και να πάνε όλα καλά. Ευχαριστώ πολύ Κατερίνα! (μ' αυτά και μ' αυτά, δεν τόλμησα να ανοίξω χθες το βιβλίο σου…)
Psychologia Paidiou
22 Φεβρουαρίου
μήπως δεν ήταν τόσο καταστροφική η μέρα;;; πήγατε θέατρο, φαγατε ωραία φαγητα και επικοινώνησες με τα παιδιά σου! και φυσικά μοιράστηκες αλλη μια φορά τόσο οικεία για όλους μας συναισθήματα. αν δεν υπήρχαν αυτές οι μέρες δε θα μπορούσαν να έρθουν και οι "αλλες"! να σαν αυτή που ζήσατε όλες το Σαββατο και από ότι είδα περάσατε υπέροχα! 😉 τα συναισθήματα έρχονται και φεύγουν! αυτος είναι ο ρόλος τους! ♥ ελπίζω να φύγει και ο πόνος!!
Magda Zindrou
22 Φεβρουαρίου
Ποικιλια στην ζωή μας, σωστά; Δίκιο έχεις. Όταν φύγει και ο πόνος θα είναι ολα καλύτερα. Ευχαριστώ πολύ Γιούλη μου!
Ελένη Καραγιαννίδου
22 Φεβρουαρίου
Μάγδα μου περαστικά! Πολλές μωρέ οι απαιτήσεις για εμάς τις μανούλες. Τις περισσότερες δε, νιώθω ότι τις έχουμε εμείς οι ίδιες για τον εαυτό μας… Δεν έχουμε δικαίωμα ούτε να πονάμε τελικά! Σε θαυμάζω που έβγαλες τη μέρα αλλά πρόσεξε λίγο περισσότερο και τη Μάγδα <3
Όσο για τη λαχτάρα που πέρασες, το Σάββατο έπαθε το ίδιο ο άντρας μου με τον μεγάλο μας γιο
Δεν τον χτύπησε αυτοκίνητο από τύχη. Περπατούσαν χαλαροί σε έναν έρημο δρόμο στη Τζιά όταν ο Δημήτρης πετάχτηκε για να περάσει στην απέναντι πλευρά και ναι, περνούσε αυτοκίνητο. Φρέναρε τόσο πολύ που έβγαιναν καπνοί. Ο άνθρωπος βγήκε από μέσα σε έξαλλη κατάσταση. Δεν το είδα, μου το περιέγραψε ο άντρας μου. Τελικά δεν πρέπει να αφήνουμε χέρι ούτε δευτερόλεπτο.
Σε φιλώ <3
Magda Zindrou
22 Φεβρουαρίου
Πρέπει να με φροντίζω Ελένη! Το λέω και το ξαναλέω και όλο πάνω σε αυτή την διαπίστωση πέφτω. Αυτό πάλι, το πώς περπατάμε στο δρόμο με τα παιδιά, μεγάλη ιστορία. Ο μεγάλος μέχρι σήμερα δεν μου αφήνει το χέρι. Ο μικρός άλλο φρούτο από μωρό. Προσπαθώ να τους εμπιστεύομαι και να τυς ενθαρρύνω να κυκλοφορούν μόνοι τους, αλλά η τρομάρα που πέρασε… με ξεπέρασε!
Polyanna
22 Φεβρουαρίου
Α σε κορίτσι ειναι κάτι μέρες πραγματικά δηλαδη καταστροφή! Εμένα συνήθως όλα αυτα μου συμβαίνουν Δευτέρες. Ειναι και η ρημάδι πανσέληνος στη μέση 🙂 Ελπίζω σημερα να'σαι καλύτερα!
Magda Zindrou
22 Φεβρουαρίου
Πανσέληνος ή όχι, αυτές οι μέρες είναι σκέτη φρίκη! Είμαι καλύτερη Μαριαλένα μου, σε ευχαριστώ πολύ. Όταν βγουν και οι εξετάσεις μου θα είμαι ακόμη καλύτερα.
Toula- lol moms
22 Φεβρουαρίου
Μαγδα μας αφού κατάφερες να πας και θέατρο ηρωίδα είσαι φιλενάδα !!! Πάντως την μέση πρέπει να την κοιτάξεις αν αρχίζει να χτυπάει και στο πόδι . Αυτο με τον δρόμο που πετάγονται δεν υπάρχει λεμε, προχθές ένας κύριος παραλίγο να πέσει απο το μηχανάκι για μην πατήσει την μικρή. Ακομη τρέμω. Υπομονή θα μεγαλώσουν και μετα θα γκρινιάζουμε οτι λείπουν και ειμαστε μόνες!!!
Magda Zindrou
24 Φεβρουαρίου
Σε ευχαριστώ Τουλα! Αν ήθελα ας μην πήγαινα… Αυτό σκέφτομαι κι εγώ, ότι θα μεγαλώσουν και τότε θα έχουμε άλλα να συζητάμε. Και ξεχνώ…
Kalli Kent
23 Φεβρουαρίου
Ήταν όντως μια πολύ δύσκολη ημέρα! Η αλήθεια να λέγεται! Αλλά, όπως είπε η Τούλα, κατάφερες να πας θέατρο μαζί τους, είσαι ηρωίδα!!! Δεν ξέρω εάν σε παρηγορεί αυτό που θα σου πω, αλλά οι περισσότεροι αυτές τις ημέρες είναι σε μια τέτοια κατάσταση νεύρων, πολλών νεύρων!!! Και όχι, δεν επηρεάζει μόνο εμάς, αλλά και τα παιδιά! Οι πλανήτες; Το φεγγάρι; Που ψεκάζουν συνέχεια; Δεν ξέρω… Όπως το είπες, ήταν μια άσχημη ημέρα και πραγματικά ελπίζω να είσαι πολύ καλύτερα σήμερα!!! Αν μπορείς, πάρε λίγο "ρεπό" να ηρεμήσεις… σε φιλώ!
Magda Zindrou
24 Φεβρουαρίου
Αχ Κάλλη μου, δεν ξέρω τι είναι… Νομίζω πως η ασχήμια έχει αρχίσει και μπαίνει στο πετσί μας με όποιο τρόπο μπορεί. Και ένα ρεπό το έχουμε ανάγκη! Φιλάκια!!!
Maria Naka
24 Φεβρουαρίου
Και που πήγες και θέατρο απορώ με το κουράγιο σου. Υπομονή και κουράγιο. Λίγο πολύ όλες οι μαμάδες έχουν περάσει κάτι αντίστοιχο.
Parents Land Gr
28 Φεβρουαρίου
Ποια καταστροφη…. Απλά καθημερινότητα. Κουραγιο.