Ο Αρούλης μου ετοιμάζεται να γίνει πρωτάκι. Το μεγάλο μου μωρό, αυτό το παιδάκι που μου φαίνεται σαν να γεννήθηκε χθες, ετοιμάζεται για το δημοτικό. Ποτέ πριν δεν είχα αισθανθεί ότι ο χρόνος κυλάει τόσο γρήγορα. Πού πήγαν τα ξενύχτια; Η παλινδρόμηση, ο θηλασμός, οι πάνες, τα πρώτα δοντάκια, η μετάβαση στις στερεές τροφές, η πρώτη φορά που αρρώστησε, η δύσκολη προσαρμογή στον παιδικό σταθμό και ξαφνικά νηπιαγωγείο… και τώρα ετοιμαζόμαστε για το δημοτικό!

Η φετινή χρονιά ήταν ίσως η πιο δύσκολη από πολλές απόψεις…

Δεν έχει πλέον νόημα να σκέφτομαι πώς και γιατί, τα αν και τα ίσως.

Η ουσία είναι ότι μεγαλώνεις (ναι, ναι σε σένα το λέω αυτό, που ελπίζω μετά από χρόνια να διαβάζεις αυτές εδώ τις σκέψεις), κάνεις ένα ακόμη βήμα, δύσκολο για σένα, δύσκολο για μένα (περισσότερο καμιά φορά). Έκανες πολλούς φίλους φέτος, γνώρισες καινούριους μικρούς ανθρώπους, δύο καινούριες δασκάλες, που αν και δεν είναι η κυρία Δήμητρα όπως μου είπες χθες, αισθάνεσαι ότι σε αγαπάνε. Και έτσι είναι!

Σήμερα πήγαμε στο σχολείο μετά από απουσία δύο εβδομάδων. Η χρονιά τελείωσε λίγο άδοξα για σένα μικρέ μου, καθώς πέρασες πνευμονία, μικροβιακή πνευμονία, και βρέθηκες για αρκετές μέρες μακριά από όλους κι από όλα. Σήμερα όμως, λίγο πριν τελειώσει η γιορτούλα που είχαν ετοιμάσει τα παιδιά, πήγαμε στο σχολείο. Όλοι χάρηκαν που σε είδαν, τα παιδιά έτρεξαν να σε αγκαλιάσουν. Φοβόσουν να αφεθείς, γιατί μετά από τέτοια ταλαιπωρία σε είχαμε τρομάξει φαίνεται αρκετά με τις αγκαλιές και τα φιλιά. Χαλαρώσαμε όμως όλοι μαζί, γιατί τελικά αυτό που έμεινε ήταν μια γλυκιά αίσθηση, η χαρά σου, το χαμόγελό σου…

Και τώρα ξεκούραση!

Μέχρι την επόμενη χρονιά νηπιάκι μου.

Χέρι-χέρι σε κάθε βήμα, κάθε καινούρια αρχή, εύκολη ή δύσκολη!!!