Όταν ξεκίνησε αυτή η χρονιά αισθανόμουν ηττημένη. Ναι, ναι ηττημένη…

Υπήρχαν αυτοί που συζητούσαν για το ιδιωτικό σχολείο που έγραψαν τα παιδιά τους και υπήρχαν και αυτοί που είχαν ένα καλύτερο σχολείο, φαινομενικά, από το δικό μας στην γειτονιά τους. Είχα διαβάσει πολύ, είχα μπει σε ομάδες και συζητήσεις, είχα ψαχτεί με τους Συλλόγους, είχα μιλήσει με όποιον εκπαιδευτικό ήξερα και δεν ήξερα….

Το δημόσιο σχολείο στέκεται μπροστά σε αρκετούς γονείς σαν ένα τέρας, σαν ένα αδιέξοδο, σαν τον μπαμπούλα που πρέπει να τον πολεμήσουμε και να τον απαξιώσουμε με κάθε τρόπο. Στην αντίπερα όχθη είναι το καλύτερο ιδιωτικό σχολείο, εκεί που όλα γίνονται καλύτερα, εκεί που ο κόσμος είναι καλύτερος… Δεν θα δώσω συνέχεια, δεν θα νιώσω άλλη ήττα, γιατί η χρονιά τελείωσε και τελικά μου επιβεβαίωσε όλα όσα μέσα μου βαθιά ήξερα και πίστευα.

Πήρα την καλύτερη απόφαση για τον γιο μου! Να τον γράψω στο δημόσιο σχολείο της γειτονιάς του, να τον αφήσω να ζήσει τα σχολικά του χρόνια δίπλα στους φίλους του από το νηπιαγωγείο, τα παιδιά που αγαπάει και με τα οποία βίωσε αυτό τον καινούριο κόσμο. Ο δάσκαλός μας, παρά τις διαφωνίες μου σε αρκετά σημεία (επιβράβευση με φατσούλες, αυτοκόλλητα, μπράβο, άριστα κτλ) ήταν ένας άνθρωπος που αγκάλιασε μια τάξη με πολλά προβλήματα και για αυτό σας είχα γράψει από την αρχή ακόμη της σχολικής χρονιάς. Δεν τα φόρτωσε με πολύ διάβασμα και ένα σωρό φωτοτυπίες και γράψιμο. Τους έδωσε χρόνο να βρουν τον εαυτό τους μέσα στην σχολική αίθουσα και το καινούριο αυτό περιβάλλον.

“Πώς τελειώνει για σένα αυτή η χρονιά Άρη; Ποια λέξη σου έρχεται πρώτη όταν σκέφτεσαι την σχολική χρονιά που πέρασε;“, τον ρώτησα σήμερα το πρωί. “Χαρά. μου άρεσε τελικά το σχολείο μαμά!” μου είπε. Και αυτό μου αρκεί!

Έμαθε να διαβάζει, να γράφει, να κάνει πράξεις, να διαχειρίζεται τον χρόνο του σε σχέση με τις υποχρεώσεις του σχολείου και αυτό που θέλει ο ίδιος να κάνει, δέθηκε ακόμη περισσότερο με τους φίλους του και έκανε και καινούριους, είδε την σκληρή και την ευχάριστη πλευρά του ελληνικού σχολείου, έκρινε καταστάσεις και εκτίμησε συμπεριφορές, συζήτησε για όλα αυτά μαζί μου, σκέφτηκε και πήρε αποφάσεις, κατάλαβε πως υπάρχουν διαφορετικά παιδιά, κατάλαβε πως οι δάσκαλοι είναι άνθρωποι, αισθάνθηκε πως μπορεί να μιλήσει στον δάσκαλό του αλλά και σε μένα, αισθάνθηκε πως έχει άποψη και μπορεί να την εκφράσει γιατί πρέπει… Και πέρασε την πρώτη του χρονιά δίπλα σε έναν δάσκαλο που μέσα σε ένα πολύ δύσκολο περιβάλλον μας αποχαιρέτησε λέγοντας πως τα παιδιά μαθαίνουν μέσα από το ελεύθερο παιχνίδι και το καλύτερο πράγμα που μπορούμε να κάνουμε μαζί τους, όλη τη χρονιά και όχι μόνο το καλοκαίρι, είναι να τους δώσουμε χρόνο να παίξουν ελεύθερα και να παίξουμε κι εμείς μαζί τους.

Κι άλλα πολλά έμαθε! Και μαζί του (ξανα)έμαθα / (ξανα)θυμήθηκα κι εγώ κάποια πράγματα …

Έμαθα πως το παιδί μου είναι ένα ευαίσθητο, ευσυνείδητο πλάσμα, που έχει μάθει να εκφράζεται, να υπερασπίζεται την άποψή του, να είναι εκεί για τον διπλανό του. Και αυτό μου φτάνει!

Πέρυσι, τέτοια εποχή θα ήταν, είχα μια συζήτηση με τον Άγγελο Πατσιά, ο οποίος μου είχε πει πως ο δάσκαλος και το σχολείο είναι πολύ σημαντικά στοιχεία στην ζωή ενός παιδιού, αλλά εξίσου σημαντικά είναι και τα πράγματα που κουβαλάει ένα παιδί από το σπίτι του και όλοι οι γονείς δεν πρέπει να το ξεχνούν αυτό. Και ακόμη κι αν τα δύο αυτά έρχονται σε σύγκρουση, οι αξίες και το ήθος, η ουσιαστική παιδεία,  που χαρακτηρίζουν έναν άνθρωπο έρχονται από το σπίτι. Και παρότι θα δώσω όσες μάχες πρέπει για να διεκδικήσω μια καλύτερη και δίκαιη εκπαίδευση για το παιδί μου και όλα τα παιδιά, δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάω ότι κάθε λεπτό που περνάμε μαζί, το παιδί μου μαθαίνει κάτι που δεν βρίσκεται στα βιβλία όπως μπορώ να του το μάθω εγώ. Μαθαίνει να είναι ένας καλός και δίκαιος άνθρωπος, ένας άνθρωπος που αγωνίζεται, διεκδικεί, δεν συμβιβάζεται, ένας άνθρωπος που αγαπά με όλο του το είναι.

Πέρυσι καληνύχτησα ένα νηπιάκι… Σήμερα αποχαιρετώ ένα πρωτάκι!

Καλό καλοκαίρι μωρό μου! Όπως σου υποσχέθηκα θα είναι υπέροχο, να είσαι σίγουρος για αυτό!!!