Συνηθίζεται να γράφουμε για τις εκδηλώσεις αφού γίνουν… αυτή όμως είναι μια ιδιαίτερη περίπτωση. Στις 17 και στις 18 Μαρτίου 2018, το Cado Paradiso Upcycling Playground έχει παρτι. Και ήδη μπορώ να προβλέψω πώς θα πάει το πράγμα.

Παιδιά θα τρέχουν ξέφρενα γύρω γύρω παριστάνοντας τα τρένα ή τους πειρατές στην τσουλήθρα και στις σαμπρέλες αναρρίχησης, θα βουτούν στη “θάλασσα” από στρώματα ή θα φωνάζουν το ένα στο άλλο από τους σωλήνες, προσπαθώντας να εντοπίσουν το ταξίδι της φωνής τους. Θα “μαλώνουν” για το σωστό μπλε καπάκι στην ουρά της φάλαινας και τα ποδήλατα θα πάρουν φωτιά, κάνοντας το γύρο της Αφρικής μια, δυο, τρεις φορές. Καμαρωτή καμαρωτή με το τενεκεδάκι της αγκαλιά η Μόμο θα τα χαίρεται και θα κρατά τα παράθυρά της ανοιχτά για να μη χάσει ούτε λεπτό από το παιχνίδι τους. Πού και πού κάποιος θα φωνάζει “Άκρη όλοι!” και θα ξεχύνεται στη μέση του δωματίου με την κούνια, ξυπνώντας από το λήθαργο τον δράκο που θα κάνει μια βόλτα στη μέση του δωματίου, κουνώντας τα φτερά του στους ήχους του τουρμποντεόν.

“Οι γονείς που είναι;”, θα ρωτήσετε. Εκεί είναι κι αυτοί, μοιρασμένοι μεταξύ του κήπου, του παιδότοπου και του δρόμου, θα κάνουν ότι περιμένουν ή συζητούν μεταξύ τους, κρυφοκοιτάζοντας τα παιδιά με ζήλια. Τελικά δεν θα καταφέρουν να αντισταθούν, θα μαζέψουν μπατζάκια και μανίκια και θα σκαρφαλώσουν κι αυτοί την ανεμόσκαλα για να δουν τι έχει μέσα το μουσικό δωμάτιο. “Μα, το παιδί δεν μπορούσε να κατέβει, έπρεπε να το βοηθήσω!”, θα δικαιολογηθούν σε όποιον τους ρωτήσει.

Κατάκοποι και χορτασμένοι παιχνίδι, θα βγούμε όλοι μαζί στο δρόμο. Τα παιδιά θα φάνε κάτι στα σκαλάκια, οι γονείς θα πούμε δυο τελευταίες κουβέντες και θα ανανεώσουμε το ραντεβού μας για την επόμενη βδομάδα.

Αυτές ήταν τα τελευταία τρία χρόνια οι Παρασκευές μας (και όχι μόνο) στο Κάδο Παραντίσο, έναν παιδότοπο που όσο και να τον περιγράψεις με λόγια ποτέ δεν είναι αρκετό. Γιατί για μας, μικρούς και μεγάλους, που τον ζήσαμε από τους πρώτους μήνες της ζωής του είναι κάτι παραπάνω από “εναλλακτικός upcycling παιδότοπος στο κέντρο της πόλης”. Είναι το μέρος που τα παιδιά μας βούτηξαν για πρώτη φορά σε αυτοσχέδια πισίνα από ξερά φύλλα.

Έφτιαξαν μπογιές από λαχανικά και πότισαν λουλούδια πατώντας μια τρόμπα που σκόρπιζε νερό σε όλο το δωμάτιο. Έφτιαξαν ηφαίστεια, περισκόπια, τηλέφωνα, καράβια, πλαστελίνες και τρελές στερεές χλαπάτσες που γίνονταν υγρές, παιχνίδια από πηλό, παλιά σιντί, ντενεκεδάκια, καπάκια από σαμπουάν, σφουγγάρια, υγρό πιάτων και αφρό ξυρίσματος. Έμαθαν να κοιτούν τα σκουπίδια στο σπίτι μας με μάτι δημιουργικό, που γυαλίζει από ενθουσιασμό στην προοπτική να τα μεταμορφώσουν σε εντυπωσιακά παιχνίδια.

Κυρίως έμαθαν πώς είναι να τα σέβονται την ώρα που παίζουν. Πώς είναι να τα υποδέχονται ζεστά, σ’έναν χώρο φτιαγμένο για αυτά, για τις δικές τους ανάγκες, σ’έναν χώρο που συνεχώς προσαρμόζεται για να χωρέσει τη φαντασία τους και τη δημιουργικότητά τους, που τα προκαλεί και τα εξιτάρει και τους δίνει την ευκαιρία να εκφραστούν χωρίς καλούπια και στεγανά. Πώς είναι να τα υποδέχονται άνθρωποι που πιστεύουν στη μάθηση μέσα από το παιχνίδι, στην ελευθερία της έκφρασης και την αυτονομία, στη συλλογική προσπάθεια και τη συμμετοχή, στην ομορφιά του να καταφέρνεις να κάνεις τα όνειρα και τα οράματά σου πραγματικότητα.

Το πάρτι στις 17 & 18 Μαρτίου θα είναι το τελευταίο στο Κάδο Παραντίσο όπως το ξέρουμε, στην πολύχρωμη αποθήκη της οδού Εριγόνης. Θα σας πρότεινα να μην το χάσετε. Θα είναι όπως πάντα ξεχωριστό. Και θα είμαστε εκεί για να φωνάξουμε όλοι μαζί ότι κάθε τέλος είναι και μια νέα αρχή. Για να ευχηθούμε το νέο σπίτι του Κάδο Παραντίσο να είναι ακόμα πιο πολύχρωμο, ακόμα πιο όμορφο, ακόμα πιο δημιουργικό και να μας κρατήσει συντροφιά για άλλα τρία και δεκατρία και εικοσιτρία χρόνια.

Για την ώρα:

http://https://www.youtube.com/watch?v=lu3ibl2c1XQ

Υ. Γ.  Ο Άρης, 4,5 χρόνων, επιμένει ότι το παραπάνω τραγούδι δεν ακούγεται ποτέ μόνο του, αλλά έχει πάντα και “αδερφάκι” για να φεύγει η στενοχώρια. Κάτι θα ξέρει…