Και ενώ ο Άλκης μου είναι πλέον ένα προνηπιάκι, ναι, ναι αυτό το μωρό που γεννήθηκε μόλις 50 πόντους και 3170 κιλά, είναι σήμερα ένα προνήπιο, με άποψη, προσωπικότητα, προτιμήσεις, χιούμορ, όλο χαμόγελο και νάζι, το μεγάλο μου αγόρι έφτασε στην πόρτα του Δημοτικού! Απίστευτο!!!!

Ένας μήνας έχει περάσει πλέον από την πρώτη φορά που διασχίσαμε την αυλή του σχολείου γεμάτοι αγωνία και ανασφάλεια. Το πρώτο άγχος για το ποιος θα είναι ο δάσκαλος μας αντικαταστάθηκε από το αν ο δάσκαλος θα είναι καλός, πώς θα διαβάζουμε, πού, πρέπει να πάρουμε από φέτος γραφείο κτλ κτλ. Πότε ήταν που έγραφα για την πιο αγαπημένη δασκάλα του Άρη, την Δήμητρα; Πότε ήταν που πήγε Νηπιαγωγείο; Και τώρα δημοτικό! Ο Αρούλης μου μεγάλωσε.

Και ένα μήνα μετά το μόνο που ακούω είναι πως όλα του φαίνονται τέλεια! Κάνει μάθημα και χαίρεται!!! Παρότι το βασικό σχόλιο που έκανε την πρώτη μέρα που μπήκε στην σχολική αίθουσα είναι πως δεν είχε καθόλου παιχνίδια “και πότε θα παίζουμε μαμά;”, σήμερα αισθάνεται πως αυτή η καινούρια αρχή έχει ενδιαφέρον. Μου αρέσει που μαθαίνω καινούρια πράγματα, μου είπε! Έχει ενθουσιαστεί που διαβάζει συλλαβές, λέξεις, καταλαβαίνει τις φωνούλες και κάνει παιχνίδια με τις λέξεις, δημιουργεί δικές του και γενικώς καμαρώνει που μεγαλώνει.

Η δική μας στάση πάλι μέχρι σήμερα (αχ! ενήλικες…) ήταν αγωνία και άγχος. Στο παιδί μου είχα απόλυτη εμπιστοσύνη, αλλά ακούγονται τόσα για τα δημόσια σχολεία, γράφονται άλλα τόσα για τους δασκάλους, τις υποδομές, τις ανύπαρκτες μεθόδους διδασκαλίας και κάπου εκεί στη μέση βρίσκεσαι εσύ. Εσύ που αποφάσισες να στηρίξεις το σχολείο της γειτονιάς σου, να πιστέψεις στον εκπαιδευτικό και να προσφέρεις στο παιδί σου την χαρά να πηγαίνει σχολείο στην γειτονιά του. Δεν το φανταζόμουν ότι θα ήταν και αυτό ένα επιχείρημα, αλλά είναι και μάλιστα σημαντικό στις μέρες μας.

Και ήρθε η μέρα που γνωρίσαμε τον δάσκαλό μας. Και όλα ανατράπηκαν. Καμιά φορά λοιπόν απλά πρέπει να μείνεις σταθερός σε αυτά που πιστεύεις γιατί εκεί έξω, η ζωή, τα πράγματα, μας επιφυλάσσουν πολλές εκπλήξεις. Ο δάσκαλός μας, άντρας (πολλοί με άγχωσαν και για αυτό), είναι εξαιρετικός. Δεν θα σας πω αναλυτικά την μέθοδο που ακολουθεί, δεν έχει νόημα. Θα σταθώ όμως στην έμφαση που έδωσε στον συναισθηματικό κόσμο των παιδιών σε αυτή την ηλικία, το πόσο μας τόνισε ότι τα παιδιά θέλουν αγκαλιές, φιλιά και υποστήριξη. Να μην τα μαλώνουμε, να μην τα πιέζουμε, να μην τα διορθώνουμε, να μην περιμένουμε να θυμούνται όλα όσα έγιναν στην τάξη. Να μην τα διαβάζουμε, ενώ ταυτόχρονα να τα κάνουμε να αισθάνονται πως αν μας χρειαστούν θα είμαστε εκεί για βοήθεια. Τα παιδιά πρέπει να μαθαίνουν με βιωματικό τρόπο και αυτός θα κάνει ότι μπορεί για να το πετύχει αυτό, μας τόνισε. Μέχρι που μας είπε πως τα αφήνει να σηκώνονται από τα θρανία τους και να παίζουν όλοι μαζί παιχνίδια με τα γράμματα μέσα στην τάξη τρέχοντας και φωνάζοντας. Σπάει την διδακτική ώρα και τα αφήνει να ξεμουδιάσουν για λίγη ώρα ενώ δεν έχει ακόμη αρχίσει το διάλειμμα. Τι να πω; Ότι ενθουσιάστηκα; Ότι αισθάνθηκα ότι με πήρανε από το χέρι και με βάλανε να καθίσω κάτω και να πάρω μια ανάσα; Να τα αγκαλιάζετε, να τα φιλάτε, να μην τα μαλώνετε… Θα μείνω σε αυτά. Και θα πω πως είμαι πολλή χαρούμενη!