Τα τελευταία χρόνια έχω ακούσει πολλά για τα παιδιά, την μητρότητα και ότι άλλο περιέχει αυτή η σχέση και ο ρόλος. Θέματα για το φαγητό, την πειθαρχία, την συμπεριφορά, το σχολείο, τα παιχνίδια και φυσικά τις συνήθειες. Αυτός είναι και ο λόγος άλλωστε για τον οποίο αποφάσισα να γράψω αυτό το κείμενο σήμερα.

Μια δικιά μας αγαπημένη συνήθεια, που μέχρι σήμερα γίνεται στόχος κυρίως αρνητικής κριτικής, είναι η διαδικασία που ακολουθούμε πριν τον βραδινό ύπνο. Εκείνη την δύσκολη ώρα, που όλη η κούραση και η ένταση της ημέρας είναι χαραγμένη σε κάθε κόκαλο και μυ του κορμιού μας. Εκείνη η ώρα που θες να κατεβάσεις τα ρολά σου, να πέσεις στον καναπέ και να χαλαρώσεις με ένα ποτήρι κρασί, χωρίς να πρέπει να σκεφτείς απολύτως τίποτα!

Από την πρώτη μέρα που το μεγάλο μου παιδί ξάπλωσε στο κρεβάτι του, έξω από την καλαθούνα του, κάνουμε μια τεράστια αγκαλιά και διαβάζουμε ένα παραμύθι. Στην αρχή ήταν μόνος και κρατώντας τον στην αγκαλιά μου περίμενα δίπλα του μέχρι να τον πάρει ο ύπνος. Μετά ήρθε ο Άλκης. Κι όταν έφτασε η ώρα να ξαπλώσει κι αυτός στο μεγάλο κρεβάτι, κάτσαμε και οι τρεις αγκαλιασμένοι και διαβάσαμε το παραμύθι μας. Και πάλι έμεινα μαζί τους μέχρι να αποκοιμηθούν.

Κατά την άποψη πολλών φίλων, γνωστών και συγγενών, θα έπρεπε “να τα μάθω να κοιμούνται μόνα τους“, γιατί έτσι τα κακομαθαίνω, τα κάνω μαμμόθρεφτα κι εξαρτημένα. Θα έπρεπε να λέω καληνύχτα, να κλείνω το φως και την πόρτα πίσω μου και να τα αφήνω μόνα τους μέχρι να αποκοιμηθούν. Άσχετα αν θέλουν λίγο χρόνο να χαλαρώσουν στην αγκαλιά της μαμάς, να πουν δυο κουβέντες για τη μέρα τους, να αισθανθούν ασφάλεια, να χουχουλιάσουν δίπλα μου πιάνοντας τα μαλλιά μου.

Δεν θα γράψω πολλά λόγια, ούτε θα σας κάνω κήρυγμα. Θα σας πω μόνο πως η κάθε οικογένεια έχει τις δικές της συνήθειες, έχει τον δικό της τρόπο να προσφέρει ασφάλεια στους ανθρώπους που αγαπά, έχει τους δικούς της κώδικες επικοινωνίας. Κι εφόσον αυτό μας κάνει ευτυχισμένους, μας κάνει να αισθανόμαστε ασφαλείς και μας ηρεμεί, πρέπει να το διατηρούμε, να το ενισχύουμε και να αισθανόμαστε καλά με την πράξη μας.

Όσο κι αν ζορίζομαι κάποια βράδια που θα αργήσουν λίγο να αποκοιμηθούν (γιατί κακά τα ψέματα, θα ήθελα να τελειώσει γρήγορα μια δύσκολη μέρα και να χαλαρώσω), όσο κι αν κοντεύω να αποκοιμηθώ δίπλα τους από την κούραση, ενώ αυτά είναι ακόμη ξύπνια, όσο κι αν θα ήθελα να είχα μισή ώρα παραπάνω τη μέρα για μένα, για κάτι δικό μου, δεν αλλάζω αυτή την βραδινή μας συνήθεια με τίποτα! Είναι η ώρα της ημέρας που ερχόμαστε πολύ κοντά, που θα πούμε κάτι που μας στεναχώρησε ή μας ενόχλησε, που θα ξεστομίσουμε μια γλυκιά κουβέντα, που θα μείνουμε σιωπηλοί, θα κρατήσουμε τα χέρια μας, θα μείνουμε αγκαλιά ακούγοντας ο ένας την ανάσα και την καρδιά του άλλου. Και δεν υπάρχει πιο ιδιωτική στιγμή από αυτή, την πιο ανθρώπινη ώρα της ημέρας.

Μεγαλώνουν… Ο Άρης πλέον ανεβαίνει στο πάνω κρεβάτι για να κοιμηθεί και μου “δίνει την άδεια” να φύγω από το δωμάτιο ακόμη κι αν δεν τον έχει πάρει ο ύπνος, γιατί είναι μεγάλος και μπορεί να κοιμηθεί και μόνος του. “Και ξέρω μαμά πως αν χρειαστώ κάτι, θα σε φωνάξω και θα έρθεις.“. Το μικρό μου, αν δυσκολευτεί να κοιμηθεί μου λέει να φύγω γιατί “δεν πειράζει, θα πάω στον αδερφό μου μαμά να κοιμηθούμε μαζί, δεν φοβάμαι“. Και πριν μερικές κοιμήθηκαν για πρώτη φορά σε σπίτι φίλων μας μόνα τους, χωρίς εμένα!

Θα συνεχίσω να ξαπλώνω δίπλα τους για όσο θα το έχουν ανάγκη! Γιατί και σε μένα αρέσει να κοιμάται κάποιος δίπλα μου. Γιατί αυτή είναι μια από τις στιγμές που ερχόμαστε πιο κοντά. Γιατί το θέλουν κι εγώ μπορώ να τους το προσφέρω! Και δεν θα το άλλαζα με τίποτα!