Η πιο γλυκιά ιστορία αγάπης που θα μπορούσαμε να διαβάσουμε στα παιδιά μας λέγεται Αντάμα και την έχει γράψει ο Θοδωρής Παπαϊωάννου, ενώ την εικονογράφηση έχει κάνει η Ίρις Σαμαρτζή. Είναι το τρίτο βιβλίο μια σειράς με πρωταγωνιστές τον Μέλιο και την Μελανή και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ίκαρος.

Λίγα λόγια για την ιστορία μας

Ας το πάρουμε λιγάκι όμως από την αρχή. Οι ήρωες μας είναι ο Μέλιος και η Μελανή, δύο πλασματάκια που ζουν χωριστά, το καθένα στη φωλίτσα του, κάτω από τη γη. Ονειρεύονται, όπως κι εμείς. Βλέπουν εφιάλτες, όπως κι εμείς. Συνεχίζουν τη μέρα τους, όπως κι εμείς. Μια μέρα, που μάλλον την περίμεναν και οι δύο πολύ, περπάτησαν μαζί, έξω στον κόσμο. Και ο κόσμος μάλλον από εκείνη την ημέρα δεν ήταν ποτέ ξανά ο ίδιος πια, για τον Μέλιο και τη Μελανή.

Με λόγια λίγα και απλά. Λόγια γεμάτα προσμονή, ανακούφιση, συντροφικότητα και μια αίσθηση όταν κλείνεις το βιβλίο, πως όλα πάνε καλύτερα όταν είμαστε “αντάμα”. Αυτόν τον δρόμο δείχνει ο Θοδωρής Παπαϊωάννου. Παράλληλα η υπέροχη εικονογράφηση της Ίριδας Σαμαρτζή, θα μπορούσε να αφηγείται δίχως λόγια την ιστορία των πρωταγωνιστών, να μας δείχνει τους χώρους που περπάτησαν και τον χρόνο που τους αγκάλιαζε σ’ όλη τους τη διαδρομή!

Σκέψεις…

Με αφορμή το εξαιρετικό αυτό βιβλίο, θα ήθελα να μοιραστώ μια σκέψη μου μαζί σας. Πολύ συχνά αναρωτιέμαι τι θα ακούγαμε αν αφήναμε το παιδί να κάνει μια πρώτη “ανάγνωση” του βιβλίου, πριν καν εμείς οι ίδιοι το διαβάσουμε. Πόσο κοντά θα ήταν άραγε η δική του ανάγνωσή με τη δική μας; Μάλλον καλύτερα, πόσο κοντά θα ήταν η “ανάγνωση” του παιδιού με αυτή του συγγραφέα;

Πιστεύω, πως τα παιδιά πρώτα “διαβάζουν” την εικόνα και μετά, ίσως μετά από πολλές αναγνώσεις, ειδικότερα στις πολύ μικρές ηλικίες, αρχίζουν να ακούν το κείμενο. Ακόμα και τότε, πάντα αναρωτιέμαι αν η εμπειρία τους είναι παρόμοια με τη δική μας. Δεν μιλάω μόνο για την εμπειρία και την απόλαυση της ανάγνωσης, αλλά κυρίως για το πώς μας αγγίζει το βιβλίο. Πόσο πιθανόν είναι άραγε να μας αγγίζει με παρόμοιους τρόπους, όταν μας χωρίζουν δεκάδες χρόνια και κάτι χιλιάδες εμπειρίες;

Τον τελευταίο καιρό, το βιβλίο με προκαλεί έντονα να αφεθώ λιγάκι παραπάνω στον εικονογράφο! Να αφεθώ και να αφήσω το παιδί μου να κάνει τη δική του “ανάγνωση. Σπάνια μιλάμε για την εμπειρία της ανάγνωσης από τη δική μου σκοπιά. Συνήθως δεν μιλάω μετά. Μιλάω όσο το διαβάζω. Γελάω, υποδύομαι τον ήρωα, παίζω με τη φωνή μου. Δείχνω τις σειρές καθώς διαβάζω, συγκινούμαι, κάνω παύσεις. Και πολλά ακόμη… Αλλά αναρωτήθηκα πρόσφατα, πόσο τελικά διαβάζει το παιδί;

Σας καλώ με αφορμή την ‘Ιριδα Σαμαρτζή, που έχει εικονογραφήσει πολύ ζωντανά, με έντονη παιδικότητα και ζεστασιά αυτό το βιβλίο, να δείτε και μια τέτοια εκδοχή. Ίσως έτσι να διαβάζουμε και εμείς λιγάκι πιο Αντάμα τα βιβλία με τα παιδιά μας…