Το μεγάλο το παιδάκι μου όμως έχει ταλαιπωρηθεί πάρα πολύ από τις ιώσεις. Η πρώτη χρονιά στο σχολείο, στον παιδικό σταθμό δηλαδή, ήταν φρικτή! Νόμιζα πως θηλάζοντας το μωρό μου 18 μήνες, προστατεύοντάς το από αρνητικούς εξωτερικούς παράγοντες, φροντίζοντας την διατροφή του, πηγαίνοντάς τον στο κολυμβητήριο, είχα δημιουργήσει τις ιδανικές προϋποθέσεις για την υγεία του. Το πρώτο σοκ ήρθε, μετά την περίοδο προσαρμογής, όταν πήγε στο σχολείο 4 ημέρες και στη συνέχεια έμεινε στο σπίτι 2 εβδομάδες. Δεν είναι τίποτα, είπα, θα συνέλθει και όλα καλά. Πήγαμε ξανά στο σχολείο, 3 μέρες αυτήν την φορά και στη συνέχεια λείψαμε 10! Και, για να μην τα πολυλογώ, όλη μα όλη η χρονιά πήγε έτσι! Μέχρι τον Μάιο!
Και όλες οι ιώσεις τον χτυπούσαν στο αναπνευστικό του. Φτάσαμε στο νοσοκομείο πάρα πολλές φορές, με πυρετό, δύσπνοια, για οξυγόνο, για εισαγωγή, για εξετάσεις (αίματος, ακτινογραφίες), για να δούμε ποια τιμή ήταν πεσμένη αυτή τη φορά… Και φυσικά, μας χορηγήθηκε από την γιατρό μας το γνωστό, από ότι έμαθα μετά, φάρμακο σε σκόνη, που τον βοήθησε πάρα πολύ, τουλάχιστον στις δύσπνοιες, στις πνευμονίες… Η δεύτερη χρονιά στον παιδικό, σαφώς καλύτερη από την πρώτη, αλλά φτάσαμε και μια φορά στο νοσοκομείο, με το παιδί σε ημιλιπόθυμη κατάσταση από την δύσπνοια!
Έτσι η φετινή γαστρεντερίτιδα μοιάζει ένα τίποτα. Αλλά βρε παιδί μου, εγώ ακόμη αναρωτιέμαι, πόσο κοντή είναι η μνήμη των γονιών; Γιατί αυτά δεν μου τα είχε πει κανένας; Γιατί ξαφνικά όταν το παιδί άρχισε να αρρωσταίνει και εγώ αισθανόμουν ότι τα έκανα όλα λάθος, τότε μόνο βγήκαν μερικοί να πουν “Καλά, πρώτη χρονιά σταθμό, τι περίμενες εσύ; Εμείς…”. Ενώ βέβαια υπάρχουν και κάποιοι που δεν σχολιάζουν τίποτα, λες και αυτό είναι ένας ακόμη διαγωνισμός για το ποιος έχει το πιο γερό παιδί, το λιγότερο αρρωστιάρικο. Γιατί όλα τα αρνητικά ξεχνιούνται τόσο εύκολα; Και εσύ, το ψάρι, που τρέμεις που αφήνεις το μωρό σου στα χέρια κάποιου άλλου, γεμίζεις με ενοχές γιατί το αρρωσταίνεις κιόλας.
NO COMMENT